Η καθημερινότητα στο γκέτο

Με αφορμή τα πρόσφατα επεισόδια βίας που ξέσπασαν στην πόλη, μετά τη στυγερή δολοφονία του Μανώλη Καντάρη στην συμβολή των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Ηπείρου το ΑΠΕ- ΜΠΕ, συνομίλησε με δύο ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, που ζουν και δουλεύουν στο κέντρο της Αθήνας, για το πώς οι ίδιοι βιώνουν τη βία και το φόβο.

Ο Περικλής Λιανός, ηθοποιός, εδώ και χρόνια κάτοικος σε διάφορες περιοχές του κέντρου αναρωτιέται «πώς η επίσημη πολιτεία ανέχεται, καλύπτει ή μήπως και οργανώνει τις ενέργειες της Χρυσής Αυγής». Ο ίδιος δηλώνει ότι από το 1981 έχει μείνει κατά διαστήματα στην οδό Φυλής, την Ίου και τώρα τελευταία μένει σ’ ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη και δεν ένιωσε ποτέ του τι θα πει φόβος. Τελευταία, όμως, έχει αρχίσει να προσέχει, γιατί «πολλά έχουν συμβεί σε γνωστούς και γείτονες, όχι μόνο έλληνες αλλά και σε αλλοδαπούς, τακτοποιημένους στην χώρα μας ,με τις οικογένειες τους». Θεωρεί ότι αυτά τα περιστατικά, μέχρι τώρα εντάσσονταν σε αυτό, που χαρακτηρίζεται ως «μικροπαραβατικότητα», μέχρι τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη, που ήταν «αποτρόπαιη». Για τον κ. Λιανό «είναι εξ ίσου λάθος αυτό που κάνει η Ακροδεξιά ,να θεωρεί συλλήβδην όλους τους μετανάστες εγκληματίες, με αυτό που κάνει η Αριστερά, να θεωρεί όλους τους μετανάστες αγίους» και ομολογεί ότι και ο ίδιος παλιότερα κάπως έτσι σκεφτόταν, αλλά τον έκαναν να αλλάξει γνώμη κάποιοι γείτονες του Αλβανοί, όταν ζήτησαν τη βοήθεια του για να αντιμετωπίσουν κάποιους άλλους γείτονες τους, επίσης από την Αλαβανία, που ήταν εγκληματικά στοιχεία.

Ο Παύλος Σάμιος, είναι ζωγράφος και έχει το στούντιο του σε ένα παλιό νεοκλασικό στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, εδώ και 7 χρόνια, όταν ήρθε, όπως λέει, για να σώσει ένα νεοκλασικό σπίτι από την καταστροφή. Το σημαντικότερο κατά τη γνώμη αυτή την ώρα είναι «να μαζευτεί το χάος από το δρόμο. Πρώτο μέλημα της Πολιτείας θα πρέπει να είναι η διαλογή, να φύγουν όσοι δεν χρειάζονται και είτε να επαναπροωθηθούν στις χώρες τους, είτε να στεγαστούν σε κάποιους καταυλισμούς». Τον ανησυχεί βέβαια ιδιαίτερα το γεγονός ότι «δεν υπάρχει διάλογος ξένων και ντόπιων», όπως και «το επανειλημμένο ξύλο στους δρόμους του Αγίου Παντελεήμονα από έλληνες σε ξένους, που μάρτυρας τέτοιων περιστατικών έχω βρεθεί κι εγώ ο ίδιος». Περιγράφει τις υποβαθμισμένες περιοχές της πόλης ότι έχουν μετατραπεί σε «Χάρλεμ» και σημειώνει τη διαφορά με χώρες, όπως η Γαλλία, στην οποία έχει ζήσει αρκετά χρόνια, «όπου οι μαύροι έχουν σε μεγάλο βαθμό ενσωματωθεί στην γαλλική κοινωνία. Εμείς στην Ελλάδα δεν είχαμε ξένους και δεν είχαμε συνηθίσει στην εικόνα αυτή, μέχρι την αθρόα είσοδο Αλβανών, που την εκμεταλλεύτηκε δεόντως η Ελλάδα».