Πέντε ερωτήματα για την κρίση

Μπορεί μία οικονομία να επιβιώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Μάλλον αδύνατο. Τα στοιχεία που αφορούν την εξέλιξη των μεγεθών της δείχνουν ότι αυτή την στιγμή κανείς μα κανείς σε αυτό τον πλανήτη δεν την εμπιστεύεται. Και φυσικά, δεν μιλάμε για τους οργανισμούς αξιολόγησης χρέους ούτε για τα περισπούδαστα μυαλά των τραπεζιτών. Σε αυτούς που αναφερόμαστε είναι οι απλοί άνθρωποι οι οποίοι πλέον αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους σε αυτή την χώρα ως δυστυχείς επισκέπτες που είχαν την ατυχία να εγκλωβιστούν λόγω συνθηκών «έκτακτης ανάγκης». Κοντολογίς οι έλληνες αισθάνονται εγκλωβισμένοι σε μία χώρα και σε μία κατάσταση που δεν την επιθυμούν και κυρίως δεν εμπιστεύονται οτι η  ηγεσία της ι είναι ικανή να αντιμετωπίσει αυτή την απρόσμενη καταστροφή. Θα σκεφτείτε μεγάλα λόγια. Λάθος.

Αν κοιτάξετε με προσοχή τα στοιχεία που αφορούν την διαρροή καταθέσεων θα δείτε όλη την αλήθεια. Αν μελετήσετε τις χρηματιστηριακές ανακοινώσεις για τα επενδυτικά σχέδια των μεγάλων εταιριών θα νοιώσετε το έλλειμμα εμπιστοσύνης που υπάρχει. Ακόμα και αυτοί οι εφοπλιστές έχουν αρχίσει να γυρνούν την πλάτη αφού σηκώνουν στα καράβια τους σηκώνουν άλλες σημαίες. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά αυτή την στιγμή ακόμα και τον Κέυνς να έφερνε κάποιος στην ζωή δεν μπορούσε να σώσει την χώρα.

Το παιγνίδι είναι πλέον πολιτικό και ψυχολογικό. Για να το πούμε πολύ πιο απλά κανείς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δεν πιστεύει ότι η χώρα αυτή έχει τις προϋποθέσεις για να περάσει την φουρτούνα που οι ίδιες οι ηγεσίες της προκάλεσαν. Και φυσικά αν δεν πιστεύεις όχι μόνο δεν πολεμάς αλλά το μόνο που κοιτάς είναι να τρέξεις να σωθείς. Αν δεν το πιστεύετε δεν έχετε να ρίξετε μία ματιά στα γκάλοπ που δημοσιεύονται. Για τους ξένους καλύτερα να μη το συζητάμε. Ακόμα και τώρα , που έχουμε γίνει αντικείμενο χλεύης και εμφανίζονται ως «σωτήρες» το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι το πώς θα σκυλέψουν . Και αν δεν πιστεύετε πηγαίνετε λίγο πίσω . Λίγο μετά την κατάρρευση της τότε Σοβιετικής Ένωσης όταν όλοι είχαν πέσει πάνω της να την λεηλατήσουν αυτή και τους ανθρώπους της. Και να φανταστείτε ότι εκείνοι ήταν πυρηνική υπερδύναμη. Τα να πούμε εμείς που το μόνο που έχουμε να προβάλλουμε είναι το ούζο;

Η Ελλάδα έχει γίνει η χώρα που κυριαρχείται από το «ΚΑΝΕΝΑΣ». Οι έλληνες κανένα δεν εμπιστεύονται για πρωθυπουργό, σε κανένα κόμμα δεν έχουν εμπιστοσύνη και σε καμία αρχή δεν εμπιστεύονται την τύχη τους. Φανταστείτε , λοιπόν ένα καράβι που βρίσκεται σε φουρτούνα και που το πλήρωμα δεν έχει εμπιστοσύνη στον καπετάνιο. Ποια η τύχη του; Κατά πάσα βεβαιότητα το μόνο που μπορεί να περιμένει είναι , το αμέσως επόμενο κύμα που θα το κόψει στα δύο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στο τόπο μας.

Αυτοί που μιλούν αλλά και εκείνοι που σιωπούν έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν εμπιστεύονται. Τις ηγεσίες τους, τους διπλανούς τους και το μέλλον τους. Υπερβολή;

Ρωτήστε ένα έμπορο αν ο προμηθευτής του δέχεται επιταγές ή γραμμάτια. Μετρητά και μόνο μετρητά , θα σας πει.

Ρωτήστε , αν σήμερα κλείνει έστω και μία δουλειά με τον λόγο. Τρελός είσαι θα σου απαντήσουν .

Ρωτήστε ανθρώπους από το περιβάλλον σας τι θα έκαναν τις αποταμιεύσεις τους-αν έχουν; Θα έφευγα τρέχοντας θα σας απαντούσαν.

Ρωτήστε ένα εύπορο αν θα αγόραζε ακίνητα. Θα σας κοιτούσε με ένα απορημένο ύφος, θα γύρναγε την πλάτη και θα απομακρύνονταν. Ρωτήστε ένα συνταξιούχο αν έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο ,αύριο να μη του δώσουν την σύνταξή του. Απλώς θα κουνούσε με νόημα το κεφάλι.

Ρωτήστε ένα υπάλληλο του ιδιωτικού τομέα αν φοβάται ότι αύριο θα είναι χωρίς δουλειά. Θα κουνούσε με θλίψη το κεφάλι.

Αναλογίζεστε τι περιγράφει η προηγούμενη παράγραφος; Την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε τίποτε και δεν εμπιστεύονται κανένα. Για αυτό το πρώτο βήμα για την λύση είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Και ένα είναι σίγουρο , το πρώτο βήμα είναι να αλλάξουν τα πρόσωπα γιατί όλα τα σημερινά το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι περίσκεψη, ανησυχία και