Τελευταία έχουν εμφανιστεί στην αγορά τα λεγόμενα «κοράκια», σύμβουλοι ακινήτων και μεσίτες δηλαδή που αναζητούν ευκαιρίες αγοράς για λογαριασμό ξένων πελατών τους. Ψάχνουν για περιουσίες που βγαίνουν στο σφυρί για ένα κομμάτι ψωμί και οι επιτήδειοι εκμεταλλεύονται την ανάγκη των ιδιοκτητών. Επίσης, έχουν εμφανιστεί κάποιοι επενδυτές, κυρίως off shore εταιρείες που δίνουν ρευστό για να αγοράσουν σε πολύ χαμηλές τιμές, απευθυνόμενοι σε ανθρώπους που έχουν μεγάλη ανάγκη από χρήματα. Στον τομέα της παραθεριστικής κατοικίας οι τιμές μειώνονται σημαντικά καθώς δεν υπάρχει κινητικότητα στο εσωτερικό, το απόθεμα είναι τεράστιο, ενώ δεν πραγματοποιούνται πάνω από 1.500-2.000 αγοραπωλησίες κάθε χρόνο. Στις τουριστικές περιοχές οι «μεσάζοντες» εμφανίζονται και αγοράζουν μετρητά ό,τι πωλείται. Κρήτη, Ρόδος, Χαλκιδική, Μύκονος και Σαντορίνη έχουν μπει στο στόχαστρο Ρώσων, Γερμανών, Αράβων και Κύπριων επενδυτών. Επίσης, επενδυτές από το εξωτερικό ετοιμάζονται να κάνουν την κίνησή τους και να αγοράσουν ολόκληρα χαρτοφυλάκια με ακίνητα τραπεζών ή αλυσίδων του λιανεμπορίου που θα βγουν σύντομα προς πώληση. Πρόκειται για εταιρείες real estate που διαθέτουν ισχυρή ρευστότητα και επενδύουν σε… κατεστραμμένες αγορές.

Τεράστιες είναι οι ευθύνες των Κυβερνήσεων των τεευταίων ετών για τον μαρασμό του κέντρου. Η πολιτική απομάκρυνσης των δημόσιων υπηρεσιών εκτός από την «αποχώρηση» της κατοικίας και του εµπορίου από την «καρδιά» της πρωτεύουσας, διευκόλυνε την γκετοποίηση ολόκληρων περιοχών της πρωτεύουσας. Η µετεγκατάστασή τους αποµάκρυνε ένα δυναµικό αγοραστικό κοινό (υπαλλήλους και επισκέπτες) για τα εµπορικά µαγαζιά ή τα καταστήµατα εστίασης που λειτουργούσαν στο εµπορικό τρίγωνο της Αθήνας επιδεινώνοντας ακόµη περισσότερο την κατάσταση εγκατάλειψης που επικρατεί. Στην «ερήµωση» του κέντρου συνέτεινε η αποµάκρυνση του Εφετείου (οδό Σωκράτους) και του Ειρηνοδικείου (Οµόνοια), του υπουργείου Γεωργίας και υπηρεσιών του ∆ηµαρχείου (πλατεία Βάθης και Χαλκοκονδύλη), του ΙΚΑ (Πειραιώς), του υπουργείου Παιδείας (οδό Μητροπόλεως), του ΟΤΕ (Εξάρχεια) και άλλων υπηρεσιών. Εκτιμάται μάλιστα ότι η πιθανή µετεγκατάσταση του υπουργείου Οικονοµικών και της ∆ΕΗ, θα οδηγήσει σε περαιτέρω «ερηµοποίηση» του κέντρου.

Κορυφαίοι αναλυτές τονίζουν ότι «Πρέπει να σταµατήσει η αποµάκρυνση λειτουργιών από το κέντρο της πόλης καθώς οδηγεί στη ραγδαία υποβάθµισή του». Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλες οι περιοχές που γειτνιάζουν με ακίνητα στα οποία ήταν εγκαστεστημένες δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις παραδόθηκαν αρχικά στην εγκατάλειψη και στη συνέχεια έγιναν κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και σημεία υψηλής εγκληματικότητας.

Οι έλληνες συνηθίζουν να χρησιμοποιούν την φράση «έχει ο Θεός» κάθε φορά που αισθάνονται αδυναμία είτε να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα είτε να προβλέψουν ένα ζοφερό μέλλον. Ίσως τις μέρες αυτές που περνάμε να η φράση αυτή να είναι η πιο κατάλληλη αφού οι περισσότεροι διαισθάνονται το τέλος της διαδρομής στην οποία έβαλε την Ελλάδα ο κ. Παπανδρέου και ακολουθεί πιστά ο κ. Παπαδήμος αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι υπάρχει ούτε καν στην επόμενη στροφή. Είτε η χώρα παραμείνει στο ευρώ είτε ακολουθήσει το δρόμο της άτακτης χρεωκοπίας , η πλειοψηφία του ελληνικού λαού μπαίνει σε μία διαδικασία οικονομικής και κοινωνικής απαξίωσης από την οποία είναι άγνωστος τόσο ο χρόνος όσο και η ανέχεια που επιφυλάσσει το μέλλον. Ακόμα και οι πιο έγκυροι οικονομολόγοι ουσιαστικά προσπαθούν να «προφητεύσουν» , παρά να προβλέψουν το μέλλον αφού η ελληνική περίπτωση είναι σχεδόν μοναδική στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Η ιστορική εμπειρία δεν έχει να παρουσιάσει ούτε μία χώρα που να ανήκει σε ένα πανίσχυρο οικονομικό και πολιτικό συνασπισμό και η οποία να χρεοκοπεί. Όλες οι περιπτώσεις χρεωκοπίας μέχρι σήμερα αφορούσαν μεμονωμένες χώρες , οι οποίες είχαν την ευθύνη της χάραξης και την εφαρμογής αφού δεν υπήρχαν περιορισμοί ανάλογοι με εκείνους που ισχύουν στην Ε.Ε. Η χρεωκοπία των χωρών αυτών προήλθε από τα προβλήματα που αντιμετώπισαν από τον εξωτερικό δανεισμό. Αντίθετα, η Ελλάδα δεν έχει τέτοιου είδους προβλήματα αφού το ενιαίο νόμισμα αυτομάτως μετατρέπει τον δανεισμό της χώρας σε εσωτερικό. Το οξύμωρο είναι ότι ενώ οι δανειστές της προέρχονται από την εσωτερική αγορά , η Ελλάδα δεν έχει την δυνατότητα διαχείρισης του χρέους της με εργαλεία ανάλογα με εκείνα που θα είχε αν ακολουθούσε μία αυτόνομη πορεία. Για παράδειγμα στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 , η τότε Κυβέρνηση Μητσοτάκη προέβη σε μία κολοσσιαίων διαστάσεων αναδιάρθρωση του εσωτερικού χρέους της χώρας.

Εμπνευστής του σχεδίου ήταν ο τότε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Μιχάλης Βρανόπουλος . Στην πραγματικότητα μιλούμε για μία σχιζοφρενική κατάσταση , όπου το εσωτερικό χρέος είναι εξωτερικό μετά από αποφάσεις και πολιτικές που επέβαλλε με την συγκατάθεση των κκ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου η ηγεσία της ΕΕ με προεξάρχοντες την κυρία Μέρκελ και τον κ. Σαρκοζί, που καθόρισαν το πλαίσιο που θα πρέπει να ακολουθηθεί για την διαχείρισή του. Για να το πούμε όσο το δυνατόν πιο απλά: Αν οι Δήμοι της χώρας ήταν ανεξάρτητες οντότητες που δανείζονταν από την κεντρική διοίκηση , την κεντρική τράπεζα και από τους υπόλοιπους δήμους. Ένας από αυτούς , που αντιμετώπιζε πρόβλημα εξυπηρέτησης του χρέους του , ζητούσε από τους δανειστές του διακανονισμό προκειμένου να αντιμετωπίσει τις δανειακές του ανάγκες και αυτοί με την σειρά τους ζητούσαν εγγυήσεις στη κινητή και στην ακίνητη περιουσία του προκειμένου να τον παράσχουν. Τότε δύο τινά μπορεί να σημαίνουν είτε η κεντρική Κυβέρνηση είναι κατ΄όνομα κεντρική είτε η κρατική οντότητα είναι μόνο κατ΄ όνομα. Αυτή ακριβώς είναι η μοναδικότητα της ελληνικής περίπτωσης τη οποία όμως όλα δείχνουν ότι θα την ακολουθήσουν και άλλοι όπως η Ιταλία.

Ήδη η καχυποψία έχει «φωλιάσει» σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό νότο όπου αργά ή γρήγορα οι αποσχιστικές τάσεις θα αρχίσουν να εκδηλώνονται καθώς στην κοινή γνώμη το ευρώ και η ΕΕ είναι αιτίες δεινών και όχι σχηματισμοί οι οποίοι θα μπορούσαν να βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο.

Αξίζει το κόπο , να αναζητήσει κανείς τα προεκλογικά προγράμματα που έχουν δημοσιοποιήσει τα πολιτικά κόμματα στις εκλογές που έχουν γίνει τη τελευταία εικοσαετία. Ξέρετε τι θα διαπιστώσετε; Ότι όλα τα κόμματα δεν αφιέρωσαν ούτε μία αράδα για την αγορά ακινήτων. Απλώς υπάρχουν κάποιες σκόρπιες αναφορές για την φορολογία και σπανίως για τις εντάξεις του σχεδίου πόλης. Φυσικά , στο προεκλογικό πρόγραμμα που δημοσιοποίησε το ΠΑΣΟΚ , για τις εκλογές του 2009 δεν υπάρχει ούτε μία λέξη για την φορολογική λαίλαπα που ακολούθησε από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι σήμερα ούτε για τις απαγορεύσεις και του περιορισμούς στην δόμηση που εφαρμόζονται. Και για την φορολογική επιδρομή τόσο ο κ. Παπακωνσταντίνου , όσο και ο κ. Βενιζέλος θα μπορούσαν να επικαλεστούν την δημοσιονομική κρίση (σ.σ. αν και ο γράφων έχει πολλές επιφυλάξεις για αυτό) όμως για την ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή δικαιολογία. Τα μέτρα για τον περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμηση, για τους «τυφλούς» δρόμους , για την NATURA για τις οικοδομικές άδειες αλλά και για τον χωροταξικό σχεδιασμό κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι αποτελέσματα μίας απρόσμενης κρίσης ή μία παρόρμησης.

Όλα όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα , αλλά και εκείνα που έπονται είναι αποτελέσματα ενός μακροχρόνιου σχεδιασμού , ο οποίος προϋπήρχε του Οκτωβρίου 2009. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την «αξιοποίηση» της δημόσιας ακίνητης περιουσίας. Αυτό άλλωστε αποδεικνύουν και τα κείμενα που κατά καιρούς έχουν συνταχθεί από συνεργάτες του ΙΣΤΑΜΕ (ερευνητικό ίδρυμα του ΠΑΣΟΚ) στα οποία περιγράφονται πολλές από τις επιλογές που έχουν γίνει μέχρι σήμερα. Επομένως το ερώτημα είναι ότι ήξεραν τι ακριβώς θα έκαναν αλλά δεν θεώρησαν υποχρέωση τους να ενημερώσουν τον έλληνα ψηφοφόρο αφού έκριναν ότι το πολιτικό κόστος που θα είχαν , ήταν δυσανάλογο μεγάλο σε σχέση με την …ειλικρίνεια. Τι σημαίνει αυτό; Απλώς ότι μπρός την αδημονία για την εξουσία παραπλάνησαν εκατομμύρια ιδιοκτήτες ακινήτων , οικοπέδων και αγροτεμαχίων οι οποίοι σήμερα βλέπουν τις περιουσίες του να απαξιώνονται. Σε κάθε περίπτωση όμως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν και η μοναδική τους χρησιμότητα είναι πλέον η εμπειρία προκειμένου να αποφευχθούν ανάλογα φαινόμενα παραπλάνησης στο μέλλον.

Για παράδειγμα είναι απαράδεκτό στις επόμενες εκλογές τα πολιτικά κόμματα που θα συμμετάσχουν να μη δημοσιοποιήσουν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για την πολιτική που προτίθενται να ακολουθήσουν σε σχέση με την ακίνητη περιουσία. Τα εκατομμύρια των ιδιοκτητών αλλά και των ανθρώπων που ασχολούνται επαγγελματικά με την αγορά ακινήτων θέλουν να ξέρουν τι τους περιμένει. Και για να σιγουρευτούν ότι δεν θα τους ξεγελάσουν καλό θα ήταν τα ίδια τα κόμματα να περιελάμβαναν στο πρόγραμμα τους και μία ρήτρα …αξιοπιστίας. Έτσι θα δείξουν όχι μόνο την πολιτική τους αλλά και την διάθεση τους να τηρήσουν αυτά που εξαγγέλλουν. Άλλωστε αυτοί που μιλούν για την αξιοπιστία της πολιτικής θα πρέπει να είναι εκείνοι που πρώτοι θα αποδείξουν ότι αυτά που υπόσχονται τα εννοούν.