Απο το socialopinion.gr

Τον Οκτώβριο, αμέσως μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του Συμβουλίου Κορυφής είχα προσπαθήσει να κάνω τη σύγκριση της Συμφωνίας του Μονάχου με αυτή της 27ης Οκτωβρίου . Είχα επισημάνει ότι η Συμφωνία των Βρυξελλών μπορεί να είναι το τέλος της ενιαίας Ευρώπης και η αρχή της ενιαίας Κεντρικής Ευρώπης υπο γερμανικό έλεγχο. Δεν πέρασαν δύο μήνες και τα αποτελέσματα του Συμβουλίου Κορυφής που έγινε την εβδομάδα που πέρασε έδειξαν ότι το όραμα εκείνων που υπέγραψαν τη συνθήκη της Ρώμης το 1954 , πετάχθηκαν στο καλάθι των αχρήστων αφού το όραμα της Ενιαίας Ευρώπης ανήκει πλέον στο παρελθόν. Οι ΄27 έγιναν ΄17 , η Μ. Βρετανία βρίσκεται απομονωμένη από τον ηπειρωτικό κορμό της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης και μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ουγγαρία , η Τσεχία ακόμα και η Σουηδία να επιλέγουν μαζί με τους υπόλοιπους που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη μία αυτόνομη πορεία . Η διάσπαση της Ευρώπης είναι πλέον γεγονός. Οι 17 ηγέτες της ευρωζώνης συμφώνησαν την Παρασκευή να αυστηροποιήσουν τους δημοσιονομικούς κανόνες που θα διέπουν τη νομισματική ένωση, αλλά απέτυχαν να εξασφαλίσουν τη συναίνεση του συνόλου των κρατών-μελών της ΕΕ για να τροποποιηθούν ανάλογα και οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες. Συμφώνησαν δηλαδή να υπογράψουν μια διακυβερνητική συνθήκη που θα υποχρεώνει στην επιβολή αυστηρότερης φορολογικής και δημοσιονομικής πειθαρχίας στους προϋπολογισμούς τους. Όμως η Βρετανία και η Ουγγαρία αρνήθηκαν να τους ακολουθήσουν. Η Τσεχική Δημοκρατία και η Σουηδία, από την πλευρά τους έθεσαν θέμα έγκρισης της συμμετοχής από τα κοινοβούλιά τους. Ο βρετανός πρωθυπουργός με την δήλωσή του σύμφωνα με την οποία δεν θα μπορούσε να υπογράψει μια «συνθήκη μέσα σε μια συνθήκη" , ουσιαστικά έβαλε την ταφόπετρα στο όραμα της ενιαίας Ευρώπης αλλά και το στίγμα για την ευρωπαϊκή πολιτική της Βρετανίας σε σχέση όχι μόνο με την ΕΕ αλλά και με τα επιμέρους μέλη της καθώς η Γαλλία είχε κατορθώσει να παγώσει μια σειρά από εγγυήσεις που είχαν ζητηθεί από τη Βρετανία για την προστασία του City του Λονδίνου. Ο Κάμερον είχε ζητήσει τα εξής:

• Οποιαδήποτε μεταβίβαση της εξουσίας από μια εθνική ρυθμιστική αρχή σε μια ρυθμιστική αρχή της ΕΕ για τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες θα υπόκειται σε ένα βέτο.

• Οι τράπεζες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν μια μεγαλύτερη κεφαλαιακή απαίτηση.

Ο Κάμερον αναγνώρισε ότι υπάρχουν κίνδυνοι από την απομόνωση, αλλά είπε ότι η Βρετανία θα προστατεύσει τη θέση της, επιμένοντας ότι τα θεσμικά όργανα της ΕΕ δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την επιβολή των νέων δημοσιονομικών κανόνων. Δήλωσε επίσης ότι η Βρετανία μπορεί να προχωρήσει περαιτέρω και να μπλοκάρει τη χρήση των θεσμικών οργάνων της ΕΕ. Η αντίδραση του Νικολά Σαρκοζί στον Ντέηβιντ Κάμερον εκφράστηκε με μία δήλωση σύμφωνα με την οποία οι όροι που τέθηκαν από την Βρετανία για την αλλαγή των συνθηκών είναι απαράδεκτοι. Παράλληλα, πρόσθεσε ότι η νέα συμφωνία θα επικεντρωθεί στα 17 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης μέχρι το Μάρτιο του 2012. Όλα δείχνουν ότι ένας «γάμος»- που είχε γλυτώσει τους Γάλλους τρείς φορές από την εθνική τους συρρίκνωση- ο οποίος ήταν σε διάσταση από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 οδηγείται σε οριστικό διαζύγιο καθώς οι δύο «σύζυγοι» αποφάσισαν να ακολουθήσουν ο ένας την συμπόρευση με τις ΗΠΑ (Μ. Βρετανία) και ο άλλος με την Γερμανία (Γαλλία). Το ζητούμενο πλέον είναι ότι ακόμα και αυτή η συμφωνία των ’17, στην πραγματικότητα είναι μετέωρη αφού από την μία πλευρά στερείται πολιτικής και ηθικής νομιμοποίησης ενώ από την άλλη η ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων μπορεί να ενεργοποιήσει αντίρροπες δυνάμεις στην Ευρώπη είτε εξ ανατολών είτε εκ δυσμών.

Σήμερα , στην Ευρώπη των ΄17 δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα ισχυριστούν ότι –τουλάχιστον για τους υπερχρεωμένους του νότου- πρόκειται για προϊόν ωμού «εκβιασμού» λόγω χρεών. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ιταλίας , οι κυβερνήσεις των οποίων είναι προϊόντα «πειραματικού σωλήνα» ( δεν έχουν τη νομιμοποίηση της λαϊκής εντολής), η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων , που σηματοδοτεί η αποδοχή της πρότασης , μπορεί να έχει καταλυτικές επιπτώσεις στην εσωτερική πολιτική σκηνή τους. Η δημιουργία ενός αντιευρωπαϊκου εσωτερικού μετώπου ενισχύεται και από την βαθειά οικονομική ύφεση η οποία τροφοδοτεί τις ακραίες φωνές του πολιτικού φάσματος και αποδυναμώνει τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις. Σε περιβάλλον εσωτερικής πολιτικής πίεσης που θα χαρακτηρίζεται από ένα συνεχώς διογκούμενο «ευρωσκεπτικισμό» , η προοπτική ενίσχυσης των αντιευρωπαϊστών μπορεί να οδηγήσει μεσοπρόθεσμα σε νέες περιπέτειες την υπό γερμανικό έλεγχο ηπειρωτική Ευρώπη.

Η «φωτιά» αυτή , μπορεί να δυναμώσει αν η Μ. Βρετανία αποφασίσει να εγκαταλείψει –έστω και προσωρινά- τον απομονωτισμό της θεωρώντας ότι δεν πρέπει να εγκαταλείψει τα ζωτικά γεωπολιτικά και ενεργειακά συμφέροντα της στον ευρωπαϊκό κορμό και ακολουθήσει μια πιο ενεργητική πολιτική. Άλλωστε η ιστορία δείχνει ότι από τα χρόνια του Ναπολέοντα , η ανάμειξη των βρετανών στην Ευρώπη ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την προοπτική της ανατροπής της ισορροπίας δυνάμεων στην γηραιά Ήπειρο. Ο άλλος ισχυρός παίκτης της παγκόσμιας διπλωματικής σκηνής, η Ρωσία, είναι αμφίβολο για πόσο καιρό θα σιωπά στην προοπτική της περικύκλωσής της από δύο ευρωπαϊκά κράτη τα οποία τους δύο τελευταίους αιώνες εισέβαλλαν στα εδάφη της προκαλώντας τεράστιες οικονομικές και ανθρώπινες απώλειες. Σίγουρα το παιγνίδι που παίζουν η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σαρκοζί , μπορεί να είναι ελκυστικό για τους ίδιους, αλλά πολύ επικίνδυνο για ολόκληρη την ανθρωπότητα , η οποία στο παρελθόν έχει αποδείξει ότι μπορεί να αντιστέκεται σε κάθε απόπειρα ποδηγέτησής της.

Τι κοινό έχουν 8.000.000 έλληνες; Την ακίνητη περιουσία. Σύμφωνα με τις στατιστικές οκτώ εκατομμύρια έλληνες έχουν τουλάχιστον ένα περιουσιακό στοιχείο είτε ένα μικρό διαμέρισμα είτε ένα χωράφι στο χωριό. Για να το πούμε πιο απλά , ο πλούτος των ελλήνων προέρχεται από την ακίνητη περιουσία. Και όμως , η ακίνητη περιουσία είναι αυτή που πλήττεται περισσότερο από την πολιτική που έχει ακολουθηθεί από το 2009 και η οποία έχει οδηγήσει τη χώρα στη πιο βαθειά ύφεση της σύγχρονης ιστορίας της.

Και η ανεργία θα ρωτήσει κάποιος; Σίγουρα, η ανεργία είναι η σύγχρονη κατάρα , αλλά πολλοί από αυτούς που είναι σήμερα χωρίς δουλειά θεωρούν ότι το ακίνητο που έχουν στο χωριό θα είναι η «σανίδα σωτηρίας», όταν τα πράγματα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο. Δυστυχώς όμως αυτή η «σανίδα» διαλύεται μέρα με την μέρα με τη πολιτική που ασκείται από τον Οκτώβριο 2009.

Τα πλήγματα ίναι πολλαπλά και αφορούν σε πολλά μέτωπα. Όλα όμως έχουν ένα κοινό στοιχείο. Λιγοστεύουν τον αριθμό των ιδιοκτητών. Και αυτό γίνεται είτε με την επιβολή φόρων είτε με την εφαρμογή μέτρων που μελλοντικά θα οδηγήσουν σε απαξίωση χιλιάδες ακίνητα. Από πού να ξεκινήσει και από πού να τελειώσει κανείς: Από τους φόρους; από τα πρόστιμα για ημιυπαίθριους και για αυθαίρετα; Από τα ενεργειακά χαράτσια; Από τις αλλαγές στους όρους δόμησης σε περιοχές που αντιπροσωπεύουν τουλάχιστον το 35% της ελληνικής επικράτειας ; Από τον ωμό εκβιασμό που έχει τεθεί σε τουλάχιστον 1.500.000 ιδιοκτήτες με όχημα την μεταβίβαση του ακινήτου τους;

Η λίστα των δεινών δεν έχει τέλος. Δυστυχώς έρχονται και άλλα όπως για παράδειγμα οι εντάξεις περιοχών στο σχέδιο αλλά και οι αλλαγές στους όρους δόμησης στα εκτός σχεδίου που θα οδηγήσουν σε απαξίωση περιουσιακά στοιχεία εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων. Στην πραγματικότητα αυτό που βιώνουμε από το 2009 μέχρι σήμερα δεν είναι μία πολιτική ενός κράτους που βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο αλλά μία συνειδητή επιλογή της κυβερνητικής πλειοψηφίας να εξαπολύσει συστηματικό πογκρόμ στην ακίνητη περιουσία με προφανή πλέον το στόχο της απαξίωσης της . Υπερβολικό θα σκεφτείτε. Καθόλου, αφού η λέξη πογκρόμ , είναι η μοναδική που μπορεί να περιγράψει με επιστημονική αυστηρότητα αυτά που υφίσταται σήμερα η ιδιοκτησία στην Ελλάδα. Το χειρότερο είναι ότι όλοι σιωπούν.

Ακόμα και οι φορείς που έχουν συσταθεί για να εκπροσωπήσουν δραστηριότητες που άπτονται την οικοδομής , της αγοράς ακινήτων και της ιδιοκτησίας ουσιαστικά έχουν περιορίσει τις παρεμβάσεις τους σε κάποιες χλιαρές ανακοινώσεις και σε κάποιες ανούσιες ομιλίες για εσωτερική κατανάλωση . Λες και δεν έχουν καταλάβει ότι η μικροιδιοκτησία βρίσκεται πρόθυρα της εξαφάνισης. Η πολιτική της ανοχής επιτρέπει στους τεχνοκράτες και στους πολιτικούς να σχεδιάζουν και να υλοποιούν πολιτικές και να οδηγούν την αγορά σε ακόμα μεγαλύτερη κρίση. Φυσικά, σε όλα αυτά, που υποτίθεται ότι είναι για το «καλό μας», φροντίζουν να δώσουν την κατάλληλη κάλυψη. Άλλες φορές τα εμφανίζουν ως υποχρέωση απέναντι στους «εταίρους», άλλες φορές ως προσπάθεια «εκσυγχρονισμού» της αγοράς και άλλες πάλι , ως παρεμβάσεις με τις οποίες θα προστατευτεί το περιβάλλον. Αλλά και τι άλλο θα μπορούσαν να πουν  εύλογα θα σκεφτείτε. Μήπως ότι στοχεύουν στο ξεπούλημα της μικροιδιοκτησίας για ένα κομμάτι ψωμί;

Όλα τα μέτρα που έχουν εφαρμόσει έχουν ένα κοινό παρανομαστή: Την απαξίωση. Σκεφτείτε , αν σε αυτούς 26 μήνες έχει ληφθεί έστω και ένα μέτρο για να βοηθηθούν οι ιδιοκτήτες, οι μεσίτες και οι κατασκευαστές. Μη κουράζεστε θα σας απαντήσουμε εμείς: Ούτε ένα!!!Το μέλλον; Ακόμα χειρότερο, αφού έχουν μπει για τα καλά πλέον οι βάσεις για την αλλαγή του «χάρτη της ιδιοκτησίας» . Η μοναδική λύση που μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή την πολιτική αυθαιρεσία είναι να συνειδητοποιήσουν ιδιοκτήτες , εργαζόμενοι στο κλάδο της αγοράς ακινήτων αλλά και επιχειρηματίες ότι όλοι βρίσκονται στην «ίδια βάρκα». Τότε θα καταλάβουν ότι είναι τόσο πολλοί ώστε μπορούν όχι μόνο να αποτρέψουν την καταστροφική πολιτική που ακολουθείται αλλά και να επιβάλλουν πολιτικές που θα βάζουν φρένο στην κατρακύλα και θα φέρουν πιο γρήγορα την ανάκαμψη στην οικονομία.

Σε διαφορετική περίπτωση, αργά η γρήγορα , θα αναγκαστούν να αποχωριστούν από το πιο πολύτιμο (οικονομικά, ηθικά , ψυχολογικά) περιουσιακό τους στοιχείο: Το ακίνητο. Το σίγουρο είναι ότι τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει αλλά ακόμα υπάρχει χρόνος για να αποτραπεί η καταστροφή . Αρκεί να εγκαταλείψουν έστω αυτή την ύστατη στιγμή την στάση της αδράνειας και την ανοχής.

Ποιο είναι το πραγματικό «κοράκι» σήμερα στην αγορά ακινήτων; Η απάντηση όσοι σκληρή και δημαγωγική και αν ακούγεται είναι απλή: Το ελληνικό κράτος. Η πολιτική που εφαρμόζει τους τελευταίους 26 μήνες, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια εκατοντάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες στην απόφαση να του παραδώσουν τα κλειδιά των ακινήτων τους-κυρίως σπιτιών - που αποκτήθηκαν με κόπο και ιδρώτα . Τα ακίνητα αυτά είτε θα περάσουν σε «ξένα χέρια» είτε θα παραμείνουν «φαντάσματα» υποβαθμίζοντας τις περιουσίες ακόμα και εκείνων που με προσπάθεια κατάφεραν να πληρώσουν τους φόρους και τα χαράτσια που επέβαλλε χωρίς καμία ηθική και πολιτική εξουσιοδότηση.

Ποια πρακτική ακολουθεί ένας τοκογλύφος; Φορτώνει με δυσανάλογους για τις οικονομικές δυνατότητες του οφειλέτη τόκους και στην συνέχεια προχωρά σε κατάσχεση των ακινήτων του. Στην συνέχεια βγάζει στο σφυρί το ακίνητο για ένα «κομμάτι ψωμί». Αν τον ενδιαφέρει, το αγοράζει ο ίδιος αποκλείοντας τυχόν υποψηφίους αγοραστές ή διαφορετικά το αποκτούν τρίτοι.

Τι κάνει σήμερα το ελληνικό δημόσιο; Φορτώνει με οικονομικές υποχρεώσεις τους ιδιοκτήτες. Χιλιάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες αδυνατούν να πληρώσουν και στην συνέχεια κινείται νομικά εναντίον τους μπλοκάρει τα περιουσιακά τους στοιχεία και τους απειλεί με κατασχέσεις. Φυσικά και το δημόσιο χρεώνει υπέρογκους τόκους για τα χρήματα που του «οφείλονται», αλλά στην περίπτωση του τα ληστρικά επιτόκια των προστίμων και των προσαυξήσεων έχουν νομικά κατοχυρωθεί . Και αφού προχωρήσει στον οικονομικό αφανισμό προχωρά και στην ηθική εξόντωση του ιδιοκτήτη χαρακτηρίζοντας την αδυναμία ως «κοινωνική αναλγησία» . Αν δεν το πιστεύετε δεν έχετε παρά να σκεφτείτε τι καλείται να πληρώσει ένας μέσος ιδιοκτήτης ο οποίος έχει δύο σπίτια εκ των οποίων στο ένα κατοικεί και το άλλο το νοικιάζει:

-Τέλος Ακίνητης Περιουσίας

-ΦΑΠ

-ΕΤΑΚ προηγούμενων ετών

-Ένα ποσό για το πρόστιμό που αφορά τον ημιυπαίθριο που έκλεισε

-Ένα ποσό για <<ενεργειακό πιστοποιητικό>> για το ακίνητο που νοικιάζει.

-Ένα ποσό για τα <<εξαρτημένα τοπογραφικά>> που απαιτούνται ακόμη και για γονική παροχή στο παιδί

-Ένα ποσό για τις βεβαιώσεις πολεοδομικής νομιμότητας που καθιερώθηκαν με το νόμο των αυθαιρέτων. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί ο φόρος εισοδήματος από το νοίκι, τα δημοτικά τέλη κλπ

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ειτε ,κάποιοι θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά δηλώνοντας αδυναμία καταβολής είτε κάποιοι θα αναγκαστούν να πουλήσουν κάποιο ακίνητο για να γλυτώσουν το άλλο. Αν προσφύγουν στην δεύτερη διέξοδο , σύντομα θα διαπιστώσουν ότι στην πραγματικότητα «σκοτώνουν» και δεν πωλούν το ακίνητο τους αφού οι αγοραστές έχουν εξαφανιστεί επειδή το Δημόσιο «σκότωσε» την οικονομία.

Το δημόσιο όμως υπερτερεί  σε δύο σημεία:

Πρώτον: Η προσφυγή στον τοκογλύφο είναι επιλογή του οφειλέτη. Αντίθετα το δημόσιο φορτώνει με χρέη τον πολίτη εκμεταλλευόμενο την ισχύ του.

Δεύτερον: Ο τοκογλύφος δεν έχει την δυνατότητα να επηρεάσει το γενικότερο οικονομικό περιβάλλον και επομένως την αγορά χρήματος αλλά και τις αξίες των ακινήτων. Απλως το εκμεταλλεύεται . Αντίθετα το δημόσιο μπορεί να επηρεάσει τον δανεισμό, τα εισοδήματα των πολιτών ακόμα και να οδηγήσει, είτε μέσω επιλογών είτε μέσω της αδράνειας,σε υποβάθμιση ολόκληρων περιοχών (σ.σ η αγορά του κέντρου της Αθήνας).

Υπάρχει ομως και μία ακόμα διαφορά . Ο τοκογλύφος είναι καταδικασμένος στην σιωπή και στην κοινωνική χλεύη, ενώ οι άνθρωποι που έχουν την πολιτική ευθύνη για τις αποφάσεις του δημοσίου έχουν τα μέσα να εμφανίζουν τις επιλογές τους ως πράξεις "κοινωνικής και πολιτικής ευθύνης"!!!

Απο το socialopinion.gr

Η ύφεση δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες σε επιτήδειους για να κερδίσουν σε βάρος σας εκμεταλλευόμενοι την ελπίδα ότι θα καλυτερεύσει η οικονομική σας κατάσταση.

Η πιο συνηθισμένη μέθοδος εξαπάτησης στοχεύει στους υπερχρεωμένους που αναζητούν τρόπους για να περιορίσουν τις μηνιαίες δόσεις τους. Αυτή η ανάγκη είναι ο «κράχτης» που χρησιμοποιούν οι απατεώνες προκειμένου να αποσπάσουν χρηματικά ποσά από τους απελπισμένους ιδιοκτήτες. Υπόσχονται λοιπόν ότι θα διαπραγματευτούν για λογαριασμό του οφειλέτη τους όρους του δανείου ζητώντας μία σχετικά μικρή αμοιβή. Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε απόγνωση δεν διστάζει να πληρώσει και τότε ξεκινά η περιπέτεια. Στην αρχή, ο απατεώνας εμφανίζεται αισιόδοξος χρησιμοποιώντας και πλαστές επιστολές στις οποίες αναφέρεται ότι η τράπεζα εξετάζει θετικά το αίτημα. Στη συνέχεια , το «θέμα σκοντάφτει» σε έναν υπάλληλο, ο οποίος θα πρέπει να «λαδωθεί» για να αρθούν οι αντιρρήσεις του . Δεν αποκλείεται μάλιστα να παρουσιάσουν και ένα «υπάλληλο μαϊμού». Το ποσό είναι υψηλότερο αφού οι ελπίδες του οφειλέτη για κάποια λύση αναπτερώνονται. Και το ρουλεμάν αυτό συνεχίζεται με διάφορες προφάσεις και «ευκαιρίες» και τις περισσότερες φορές καταλήγει με τον απελπισμένο δανειολήπτη να περιμένει έξω από την τράπεζα για ώρες προκειμένου να υπογράψει το νέο δανειστικό συμβόλαιο. Φυσικά , ο απατεώνας έχει γίνει καπνός και ο δανειολήπτης βρίσκεται σε χειρότερη οικονομική και ψυχολογική κατάσταση απ΄ότι όταν ξεκίνησε η οδύσσειά του.

Η απάτη αυτή έχει διάφορες εκδοχές. Η πιο ανώδυνη είναι αυτή που περιγράψαμε . Η πιο επώδυνη είναι να χάσετε το ακίνητο μέσα από τα χέρια σας. Αν και η απάτη αυτή δεν είναι συνηθισμένη –ακόμα- στην Ελλάδα, στο εξωτερικό ανθεί. Ο «ειδικός» που διαπραγματεύεται για λογαριασμό του οφειλέτη τη βελτίωση των όρων του δανείου, εμφανίζει κάποια πληρεξούσια για υπογραφή. Ανάμεσα σε αυτά είναι και ένα, το οποίο τον εξουσιοδοτεί να προβαίνει σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες που αφορούν την διαχείριση του σπιτιού. Αυτό το χαρτί ισοδυναμεί με την παράδοση των κλειδιών του σπιτιού.

Άλλες φορές το σπίτι πωλείται σε έναν ανυποψίαστο αγοραστή και άλλες σε «συνεργάτες» του απατεώνα οι οποίοι έχουν εξασφαλίσει χρηματοδότηση. Και με αυτό τον απλό τρόπο μπορεί να βρεθείτε χωρίς…σπίτι. Ευτυχώς πρόκειται για μία κομπίνα που δεν έχει αναφερθεί στην Ελλάδα αλλά η παγκοσμιοποίηση βοηθά και στην μεταφορά της εγκληματικής τεχνογνωσίας. Μία άλλη κομπίνα, συνηθισμένη στο εξωτερικό, ξεκινά με την αποστολή στον οφειλέτη μίας επιστολής από την τράπεζα με την οποία του γνωστοποιείται ότι τα χρήματα της δόσης θα πρέπει να καταβάλλονται ηλεκτρονικά σε ένα συγκεκριμένο λογαριασμό. Μάλιστα ως δέλεαρ χρησιμοποιείται ο περιορισμός της δόσης κατά 1%. Ο ανυποψίαστος δανειολήπτης καταθέτει τα χρήματα και συνειδητοποιεί την απάτη όταν του τηλεφωνήσει η τράπεζα για να του υπενθυμίσει την καθυστέρηση στην πληρωμής της δόσης. Θα σκεφτείτε: μικρό το κακό. Και όμως για πολλούς από εμάς που μετράμε ευρώ το ευρώ για να συγκεντρώσουμε το ποσό της δόσης του στεγαστικού, μία επιπλέον δόση μπορεί να είναι καταστροφική για το μηναίο προϋπολογισμό. Οι ειδικοί μάλιστα συμβουλεύουν ότι ο καθένας που παίρνει μια τέτοια επιστολή, να να καλέσει αμέσως την τράπεζα για να ελέγξει την αυθεντικότητα της . Φυσικά δεν θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε τα τηλέφωνα που αναφέρονται στην επιστολή, αλλά τηλεφωνήστε στους αριθμούς που αναγράφονται στους προηγούμενους λογαριασμούς.