Η κρυφή ατζέντα των εκλογών που δεν γίνεται γνωστή στους ψηφοφόρους από τα κόμματα, δεν είναι τόσο τα νέα μέτρα που έρχονται τον Ιούνιο για να καλύψουν ελλείμματα ύψους 12 δισ. ευρώ μέχρι το 2013, αλλά είναι κυρίως η νέα φοροεπιδρομή στα ακίνητα. Μαζί με τα ΕΤΑΚ του 2009, 2010 και 2011 και τον ΦΑΠ έρχεται και ο φόρος ιδιοκατοίκησης και φυσικά το «χαράτσι» της ΔΕΗ. Ο στόχος πλέον είναι προφανής και προς την κατεύθυνση αυτή σπρώχνουν τα πράγματα η τρόικα και οι δανειστές μας: Να αρχίσουν οι πλειστηριασμοί. Εν τη ρύμη του λόγου του το Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ ο τότε υπουργός Οικονομικών και σημερινός πρόεδρος του ΠαΣοΚ Ευάγγελος Βενιζέλος είχε αποκαλύψει -προκειμένου να αιτιολογήσει το φόρο στα ακίνητα μέσω της ΔΕΗ- πως έκθεση τραπεζών αναφέρει ότι η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων αγγίζει τα 300 δισ. ευρώ… όσο περίπου και το χρέος της χώρας προς τους δανειστές.

Για τους γνωρίζοντες τα χρηματοοικονομικά ο ερχομός της Blackrock εξυπηρετεί ένα και συγκεκριμένο σκοπό, ο οποίος φάνηκε με την ανακοίνωση των ζημιών των τραπεζών κυρίως από το PSI, ύψους 28 δισ. ευρώ. Ο στόχος είναι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνει από ξένες τράπεζες οι οποίες και θα έχουν πλέον στην κατοχή τους τα εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα, εξοχικά, ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και μέσω της ΑΤΕ και αγροτικές εκτάσεις. Εν ολίγοις μετά το «κούρεμα» του χρέους αρχίζει η επιχείρηση πώλησης της χώρας. Γερμανικές λοιπόν επιχειρήσεις real estate αλλά και ασφαλιστικά ταμεία και κάθε λογής ιδιώτης θα έχει τη δυνατότητα να αγοράσει ακίνητα που ήταν υποθηκευμένα είτε από στεγαστικά, είτε από επιχειρηματικά δάνεια. Και μετά φυσικά θα αρχίσει η ανάπτυξη, αφού τα πάντα -από την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων- θα έχουν εξαγοραστεί σε εξευτελιστικές τιμές. Αγροτεμάχια για την ανάπτυξη φωτοβολταϊκών πάρκων, ξενοδοχεία και ξενώνες, επιχειρήσεις και ό,τι με μόχθο έφτιαξε ο Έλληνας πολίτης ο οποίος από αφεντικό στην καλύτερη των περιπτώσεων θα γίνει υπάλληλος στην επιχείρησή του (με μισθούς Βουλγαρίας) και από ιδιοκτήτης του σπιτιού του ενοικιαστής! Αυτή την αλλοίωση της κοινωνικο-οικονομικής σύνθεσης του ελληνικού πληθυσμού επιδιώκουν από την πρώτη στιγμή οι δανειστές και αυτή είναι δυστυχώς η «κρυφή ατζέντα» των εκλογών και η μισή αλήθεια που δεν μας λένε τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας. Διότι είναι αφελές να πιστεύει κανείς πως με 12,8 δισ. ευρώ ζημιές η ΕΘΝΙΚΗ ή με 6 δισ. ευρώ η ΠΕΙΡΑΙΩΣ, όταν και των δύο η κεφαλαιοποίηση δεν υπερβαίνει τα 2 δισ. ευρώ στο Χρηματιστήριο, ότι θα επαναγοραστούν από τους μετόχους της.

Οι επόμενες κινήσεις είναι στοχευμένες. Μέσα στο καλοκαίρι αρχίζουν οι πλειστηριασμοί για χρέη και προς τις τράπεζες και προς το δημόσιο, ενώ πλέον οι πιέσεις προς τους διευθυντές και τα στελέχη των εφοριών για επίτευξη των στόχων μετατρέπουν και τις Δ.Ο.Υ σε εταιρείες είσπραξης οφειλών. Ο καπιταλισμός τρέφεται με τις κρίσεις και το «μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Η Ντόιτσεμπανκ μπορεί να εξαγοράσει την ΕΘΝΙΚΗ και η Γερμανία την Ελλάδα. Όσο για όλους εκείνους που προτείνουν να αποκηρύξουμε το χρέος ή να «παγώσουμε» τα δάνεια ή να επαναδιαπραγματευτούμε -το αδιαπραγμάτευτο με όρους πολιτικής- μνημόνιο, ούτε αυτοί λένε όλη την αλήθεια. Γιατί μετά την οικονομική απομόνωση που θα ακολουθήσει και αφού στο εσωτερικό «θα τρώμε τις σάρκες μας» καθώς δεν θα μας δανείζει κανείς, θα πρέπει να βρούμε και έναν τρόπο να μην περάσουν από τα χέρια των Γερμανών και των Γάλλων οι περιουσίες στα χέρια Ρώσικων ή Κινέζικων εταιρειών…

Απο το vima.gr

Δεν είναι λίγοι που αναρωτιούνται τι πρέπει να γίνει για να ανατραπεί η σημερινή ζοφερή κατάσταση της αγοράς ακινήτων . Τα στοιχεία για την εξέλιξη των τιμών την περίοδο 2009-2010 είναι αποκαλυπτικά. Η πτώση των τιμών οφείλεται αποκλειστικά από την «αποχή» από την αγορά των χαμηλών κυρίως εισοδηματικών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης που αναζητούσαν είτε πρώτη κατοικία είτε αναβάθμιση των στεγαστικών τους συνθηκών. Αποκαλυπτικό είναι το γεγονός ότι το σύνολο των περιοχών της Δυτικής Αθήνας περιλαμβάνεται στην λίστα με τις περιοχές με τις μεγαλύτερες απώλειες. Ανάλογη είναι και η πορεία των τιμών και σε περιοχες της κεντρικής και της δυτικής Μακεδονίας που έχουν πληγεί από την ανεργία. Μάλιστα αν συσχετιστούν τα ποσοστά ανεργίας με την εξέλιξη των τιμών κατοικιών τότε τα συμπεράσματα είναι αποκαλυπτικά: η υποχώρηση της ζήτησης είναι μεγαλύτερη σε περιοχές με μεγάλη ανεργία. «Ακόμα και σε οικογένειες που δεν έχουν πληγεί από την ανεργία η πρόθεση αγοράς κατοικίας δεν υφίσταται» τόνιζε χαρακτηριστικά στατιστικός που ασχολείται μελέτες προσδοκιών.

Οι περισσότεροι συνδέουν την σημερινή κατάσταση με την πολιτική των τραπεζών να περιορίσουν στο ελάχιστο τις χορηγήσεις στεγαστικών δανείων. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η απάντηση στο ερώτημα κρύβεται στην ψυχολογία που έχει επικρατήσεις στην αγορά και η οποία υπαγορεύει στους υποψήφιους αγοραστές να τηρούν στάση αναμονής προσδοκώντας για το εγγύς μέλλον χαμηλότερες τιμές και χαμηλότερο κόστος χρήματος. Υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν ότι το πρόβλημα της αγοράς είναι πρόβλημα ρευστότητας , αφού σε περιόδους οικονομικής κρίσης η διακράτηση ρευστότητας περιορίζει στο ελάχιστο την ανασφάλεια που προέρχεται είτε από την προοπτική της ανεργίας είτε ακόμα και από το φυσιολογικό ενδεχόμενο της ταμειακής ρευστότητας που ήδη προβληματίζει εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες και επιχειρηματίες. Σε όλες αυτές τις απόψεις , που καταγράφονται πρέπει να προστεθεί και μία ακόμα . Πρόκειται για την έλλειψη συγκροτημένης και στοχευμένης πολιτικής η οποία θα έχει αποκλειστικό στόχο την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για την αγορά ακινήτων. Οι υποστηρικτές της άποψης αυτής προβάλλουν ως επιχείρημα το παρελθόν . Λένε συγκεκριμένα , ότι πριν από 20 χρόνια ένα συνδυασμός φορολογικής και πιστωτικής πολιτικής που συνδύαζε την παροχή φορολογικών κινήτρων για την απόκτηση κατοικίας αλλά και την ευκολότερη και φτηνότερη χρηματοδότηση της αγοράς κατοικίας από συγκεκριμένες ομάδες υποψήφιων αγοραστών είχε ως συνέπεια όχι μόνο την αναθέρμανση της αγοράς αλλά και την θεαματική αύξηση των επενδύσεων σε ακίνητα και κατασκευές . Τότε , για μία ακόμα φορά η οικοδομή μετατράπηκε σε ατμομηχανή της οικονομίας που «παρέσυρε» όχι μόνο την ίδια αλλά και δεκάδες κλάδους της βιομηχανίας και του εμπορίου. Το σίγουρο είναι ότι τουλάχιστον μέχρι στιγμής δεν έχουν υπάρξει ενδείξεις ότι μελετάται ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αντίθετα , όλα δείχνουν ότι η οικοδομή και η αγορά ακινήτων κινούνται χωρίς προσανατολισμό σχεδόν έρμαια της κρίσης.

Και όμως η κατάσταση ενδεχομένως να ήταν πολύ διαφορετική αν διαφαίνονταν μία σαφής βούληση να στηριχτεί η οικοδομή αντιμετωπίζοντας τα καίρια προβλήματα που εμποδίζουν την ανάκαμψη της. Το πρώτο αφορά στην διοχέτευση ρευστότητας σε αυτή. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί αφενός με το άνοιγμα της τραπεζικής χρηματοδότησης και αφετέρου με την «αποκάλυψη» κεφαλαίων τα οποία υπάρχουν και τα οποία εξακολουθούν να παραμένουν επιμελώς κρυμμένα και αφετέρου με την παροχή κινήτρων για την χρηματοδότηση επιλεγμένων κατηγοριών υποψήφιων αγοραστών. Αν οι δύο αυτές επιλογές συνδυάζονταν με την διαμόρφωση ενός σταθερού και απλού φορολογικού πλαισίου που θα εξασφαλίζει για κάποιο χρονικό διάστημα την ηρεμία που προσφέρει η σιγουριά της ασφάλειας για το αύριο τότε το δίχως άλλο θα εμφανίζονταν πολλοί περισσότεροι αγοραστές σε σχέση με αυτούς που υπάρχουν σήμερα. Άλλωστε αυτό για το οποίο είναι όλοι σίγουροι είναι, ότι χρήματα για επενδύσεις στα ακίνητα υπάρχουν. Επομένως το ζητούμενο είναι να εμφανιστούν στην αγορά με την εκδήλωση ζήτησης αφού είναι πλέον κοινή διαπίστωση ότι ο σκόπελος που καλείται να ξεπεράσει η κτηματαγορά αφορά στην ζήτηση και όχι στην προσφορά.

Τελικά με την σιωπή και την ανοχή , κάνουμε ότι περνά από χέρι μας να απαξιώσουμε την αγορά ακινήτων. Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς: από την φορολογική ανασφάλεια ; από τον κυριολεκτικό αποκλεισμό των πιο εμπορικών περιοχών της πόλης από τα σκουπίδια, την επαιτεία , την εγκατάλειψη , την εγκληματικότητα; από την κατακόρυφη πτώση της οικονομικής δραστηριότητας που έχει ήδη αφήσει τα σημάδια της σε κλάδους ολόκληρους του εμπορίου όπως για παράδειγμα των επίπλων και των οικιακών συσκευών; Η ελληνική αγορά ακινήτων , δεν ζητά πλέον πολιτικές ενίσχυσης αλλά παρεμβάσεις για να μη απαξιωθεί εντελώς. Την ίδια στιγμή , που στις ΗΠΑ εφαρμόζονται μέτρα για την ενίσχυση της αγοράς κατοικίας , στη Ισπανία η ανάκαμψη της στεγαστικής αγοράς θεωρείται άμεσης προτεραιότητα και στην Ισλανδία κουρεύονται στην χώρα μας καταγράφεται κατά ριπάς αύξηση των αντικινήτρων τα οποία οδηγούν όχι μόνο στην απομάκρυνση των επενδυτών ακόμα και από την σκέψη να επενδύσουν σε ακίνητα αλλά και όλων των νοικοκύρηδων που πόνταραν σε ένα ενοίκιο-συμπλήρωμα στην σύνταξη. Όλα δείχνουν ότι η οικονομική κρίση ανέδειξε προβλήματα που για δεκαετίες ολόκληρες ήταν προσεκτικά κρυμμένα κάτω από χαλί και τώρα ξεπροβάλλουν ορμητικά και απειλητικά.

Ο πραγματικός κίνδυνος που ελλοχεύει δεν είναι ούτε η πτώση ούτε των τιμών ούτε των υπεραξιών. Ο πραγματικός κίνδυνος τον οποίο φαίνεται ότι αγνοούν –ή θέλουν να αγνοούν –οι κάθε λογής υπεύθυνοι ,είναι το ακίνητο, μία επένδυση την οποία ο μέσος έλληνας θεωρούσε ως το πιο ασφαλές καταφύγιο , να διαγραφεί από την λίστα των εναλλακτικών επενδυτικών επιλογών του. Με δεδομένο , ότι η ελληνική αγορά ακινήτων είναι καθαρά ελληνική υπόθεση το αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής μπορεί να το φανταστεί ο καθένας. Αυτή τη στιγμή , αν θέλουν να πάρει μπροστά η αγορά ακινήτων η διαδρομή είναι μονόδρομος αφού η αγορά το μόνο που χρειάζεται είναι να ηρεμήσει και να αισθανθεί ασφάλεια. Κινήσεις και επιλογές που αφήνουν να αιωρούνται φόβοι και απειλές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο. Η δέσμευση των κομμάτων ότι θα πάψουν να συμπεριφέρονται στον ιδιοκτήτη ως "εγκληματία" θα πρέπει να είναι ο οδηγός στις επερχόμενες εκλογές.

Δικαστική απόφαση υψώνει ασπίδα προστασίας για τους πολίτες που απειλούνται με κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων, αφού διαπιστώνει ότι η συγκεκριμένη διαδικασία πρέπει να σέβεται συνταγματικές διατάξεις που κατοχυρώνουν την αρχή της αναλογικότητας και τον σεβασμό της ανθρώπινης αξίας. Το Διοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιά έκρινε ότι πρέπει να «παγώσει» η διαδικασία αναγκαστικής κατάσχεσης και πλειστηριασμού ακινήτου αξίας 1.350.000 ευρώ που κίνησε το Δημόσιο σε βάρος οφειλέτριας ποσού 102.000€ (με τις σχετικές προσαυξήσεις), καθώς είχε ήδη κατοχυρώσει τη δυνατότητα είσπραξης των οφειλομένων με αναγκαστική κατάσχεση των ενοικίων που απέδιδε το συγκεκριμένο ακίνητο επιτρέποντας την κάλυψη του ποσού εντός 3ετίας. Το δικαστήριο βάζει ουσιαστικά «φρένο» στους άδικους και υπερβολικούς πλειστηριασμούς που γίνονται με τη συχνότατη αναγκαστική κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων πολύ μεγαλύτερης αξίας από τα οφειλόμενα.

Μάλιστα η αρεοπαγιτική νομολογία έχει κρίνει καταχρηστική την τραπεζική κατάσχεση ακινήτου πολύ ακριβότερου από το ποσό οφειλής και ενώ υπήρχε δυνατότητα κατάσχεσης άλλου ακινήτου μικρότερης αξίας που αντιστοιχούσε στο ύψος του χρέους, υπερκαλύπτοντάς το. Στη συγκεκριμένη υπόθεση, ΔΟΥ προχώρησε σε αναγκαστική κατάσχεση διώροφης παλαιάς οικοδομής για χρέη 48.000€ και μέσα σε ένα 6μηνο εξέθεσε το ακίνητο σε δημόσιο αναγκαστικό πλειστηριασμό με διπλασιασμό του ποσού (με προσαυξήσεις κλπ.). Ομως, είχε προηγηθεί η αναγκαστική κατάσχεση των ενοικίων επαγγελματικής στέγης (καταστήματος) που λειτουργούσε στο ισόγειο, που απέφερε 3.000€ μηναίως.

Το Διοικ. Πρωτοδικείο Πειραιά δέχθηκε (2364/11) ότι η μίσθωση αυτή είναι επαγγελματική και λήγει το 2018, με προοπτική τα κατασχόμενα από το Δημόσιο να φθάσουν τα 144.000 ευρώ, ποσό που υπερκαλύπτει την οφειλή. Ετσι, όμως, ο πλειστηριασμός του ακινήτου (αξίας 1,35 εκατ. € με τιμή εκκίνησης 810.000€) υπερβαίνει το προσήκον μέτρο για την ικανοποίηση της ΔΟΥ και τη διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος, όπως διαπιστώνει το δικαστήριο. Παράλληλα δέχεται ότι παραβιάζεται η συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, καθώς το Δημόσιο, ξεπερνώντας το εύλογο μέτρο, έχει ήδη διασφαλίσει τις απαιτήσεις του με την κατάσχεση και τμηματική είσπραξη των ενοικίων, με συνέπεια η βλάβη της ιδιοκτήτριας-οφειλέτριας να είναι καταφανώς δυσανάλογη σε σχέση με την ωφέλεια του επισπεύδοντος τον πλειστηριασμό Δημοσίου.