Προβληματισμένοι σχετικά με την πολιτική κατάσταση και τις εκλογές είναι οι ξένοι οίκοι σύμφωνα με εκθέσεις που δημοσιοποιήθηκαν. Ειδικότερα η UBS αναφέρεται σε πιθανό κίνδυνο μη καταβολής της επόμενης δόσης κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου και επισημαίνοντας ότι η όποια νέα ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να πάρει μέτρα μέσα σε διάστημα μόλις ενός μήνα. Η UBS αναφέρεται σε δύο βασικούς κινδύνους που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Ελλάδα μέχρι τα τέλη Ιουνίου: Ο πρώτος είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης με βασικό σενάριο το συνασπισμό ΠΑΣΟΚ - Νέα Δημοκρατία Στην έκθεση, όμως, αναφέρεται ότι βάσει των τελευταίων δημοσκοπήσεων αυτό το σενάριο δεν είναι πλέον τόσο βέβαιο και υπάρχει ενδεχόμενο νέων εκλογών στις 10 Ιουνίου. Ο δεύτερος κίνδυνος αφορά σε νέες περικοπές ύψους 3 δισ. ευρώ άμεσα και επιπλέον 12 δισ. ευρώ για την περίοδο 2013-2014 Τη μη δεδομένη επίτευξη πλειοψηφίας των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ σημειώνει και η BofA/Merrill Lynch ως το πλέον αρνητικό σενάριο. Ο οίκος βλέπει ότι μια κακή κατάσταση στην Ελλάδα θα επηρεάσει το ευρώ και το σύνολο των χωρών, καθώς υπάρχει το ενδεχόμενο να βγει η χώρα από το ευρώ. Επίσης σύμφωνα με την Credit Suisse λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές στην Ελλάδα, η έκβαση παραμένει αβέβαιη με τη στήριξη για τα δύο κόμματα, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, να βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό, ενώ τα ποσοστά των αναποφάσιστων και των "ψήφων αντίδρασης", παραμένουν πολύ υψηλά.

Ελάχιστος είναι ο χρόνος που μας χωρίζει απο τις εκλογές. Αν σκεφτούμε ένα ΄κοινό  χαρακτηριστικό  που χαρακτηριζε τη ψυχολογία των ανθρωπων  των ανθρωπων της  αγοράς σε όλες τις προηγούμενες εκλογές  τότε σίγουρα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτό ήταν  η θετική προσδοκία ότι η αγορά θα πάει καλύτερα. Αυτό, χαρακτήριζε και την εκλογική αναμέτρηση του 2009. Ακόμα και στη κυβέρνηση Παπαδήμου που ξεκίνησε ως σχήμα των "τριών"(ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.ΟΣ) αλλά που απέμειναν οι δύο πρώτοι η προσδοκία ήταν το εκείνο που έστω και δειλά περνούσε απο το μυαλό των περισσότερων. Σε αυτά τα 2,5 χρόνια που πέρασαν όμως χάθηκε και αυτή η ελπίδα. Πλέον , οι εκλογές της 6ης Μαϊου χαρακτηρίζονται απο μία άλλη ελπίδα : Να μή βρεθούμε ακόμα πιο βαθειά στην "κινούμενη άμμο" της ύφεσης. Πως φτάσαμε έως εδώ; Η απάντηση είναι απλή: Απο την διακύβέρνηση των 2,5 χρόνων η καθημερινή πρακτική  της οποίας ήταν:

*να αλλάζει τις αποφάσεις από την μία στιγμή στην άλλη ,

* να φτιάχνει ανά πάσα στιγμή το φορολογικό περιβάλλον στις ορέξεις του και να φορτώνει τους έλληνες με επιπλέον χαράτσια

*να κρύβει , πίσω ακόμα και από την πιο «αθώα» φαινομενικά ρύθμιση χαράτσια και διωγμούς.

Ετσι επικράτησε ο φόβος και η ανασφάλεια που με την σειρά τους έφεραν τις αρνητικές προσδοκίες και με την πεποίθηση ότι η ανάκαμψη στην αγορά ακινήτων πολύ δύσκολα θα έλθει. Και ξέρετε γιατί; Διότι κανένας έλληνας δεν έχει εμπιστοσύνη στο κράτος , στις προθέσεις και στις διαθέσεις του.

Πάρτε για παράδειγμα τους ημιυπαίθριους και τα αυθαίρετα. Εμφανίστηκαν οι επικεφαλής του υπουργείου Περιβάλλοντος και κάλεσαν τους έλληνες να ρυθμίσουν τις εκκρεμότητες τους για το παρελθόν. Η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που ήταν παραλήπτες του μηνύματος είχαν πληρώσει τον ημιυπαίθριο σε τιμή κανονικού σπιτιού ή είχαν χρυσοπληρώσει για να προσθέσουν ένα δωμάτιο σε ένα σπίτι στο χωριό. Όλοι –αφελώς όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια- πίστεψαν ότι θα πλήρωναν και θα καθάριζαν. Και έτσι πολλοί υπήχθησαν στις ρυθμίσεις. Δυστυχώς όμως στην πορεία αντελήφθησαν ότι λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο δηλαδή το ελληνικό κράτος το οποίο είχε άλλα πράγματα στο πίσω μέρος του μυαλού του . Δηλαδή να τους φακελώσει και να έλθει από την «πίσω πόρτα» -χρόνο που θα επιλέξει- και να τους επιβάλλει φόρους . Αν και τελικά απαλείφθηκαν οι κωδικοί 206-208-210 στο έντυπο Ε1 , στους οποίους οι φορολογούμενοι σχεδιαζόταν να δηλώνουν τους χώρους που έχουν «τακτοποιήσει» ως ημιυπαίθριους ή αυθαίρετους χώρους, όλα δείχνουν ότι απλώς πρόκειται για «τακτικό ελιγμό». Προφανώς σκέφτηκαν ότι δεν είναι δυνατόν να εφαρμόσουν το μέτρο όταν «τρέχει η ρύθμιση» για τα αυθαίρετα γιατί κανείς δεν θα υπάγονταν σε αυτή . Και τι έκανε το κράτος ; Αποφάσισε να αναστείλει- προφανώς- για ένα χρόνο την εφαρμογή του μέτρου . Η πρόθεση προφανής: να πέσουν και άλλοι αφελείς έλληνες στα δίκτυα των τεκμηρίων. Κάποιοι θα μπορούσαν να αντιτάξουν το επιχείρημα: «Μα αφού πρόκειται για σαφή παραβίαση του φορολογικού νόμου;». Το επιχείρημα θα ήταν σωστό μόνο στην περίπτωση που το ελληνικό κράτος είχε ξεκαθαρίσει τους όρους του παιγνιδιού και αν δεν έκανε τα «στραβά μάτια» είτε στα αυθαίρετα είτε στους ημιυπαίθριους. Ξέρετε πότε η κίνηση αυτή θα αποκτούσε και ηθική νομιμοποίηση; Μόνο στην περίπτωση που οι αρμόδιοι υπουργοί , όταν ανακοίνωναν τις ρυθμίσεις απαριθμούσαν όλες τις άμεσες και τις έμμεσες επιπτώσεις που θα είχαν στον φορολογούμενο. Όμως δεν το έκαναν και προτίμησαν να παγιδέψουν τους έλληνες.

Θέλετε και άλλα παραδείγματα; Τους τόκους των στεγαστικών δανείων για τους οποίους καταργούνται οι φοροαπαλλαγές. Οι άνθρωποι αυτοί που υπολόγιζαν στην έκπτωση του φόρου ήταν φοροφυγάδες; Ήθελαν να κοροϊδέψουν το κράτος; Και όμως το κράτος αλλάζει την σχετική νομοθεσία.

Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Τους δανειολήπτες του ΟΕΚ με επιδότηση επιτοκίου. Οι άνθρωποι αυτοί υπολόγιζαν σε μία μειωμένη δόση στεγαστικού δανείου για να τα βγάλουν πέρα καθώς στο σύνολο τους είναι εργαζόμενοι με πενιχρά εισοδήματα. Έρχεται ένα πρωί τα κράτος και τους λέει : Από αύριο δεν υπάρχει ΟΕΚ. Και με την επιδότηση μας ; αναρωτιούνται αυτοί αλλά δεν παίρνουν καμία απάντηση. Ξέρετε τι σημαίνει για ένα μεροκαματιάρη να του κόβουν το μισθό και να του ανεβάζουν τη δόση του δάνειου ; Καταστροφή. Και όμως κανείς αρμόδιος δεν μπήκε στο κόπο να τους εξηγήσει τι θα γίνει.

Για να υπάρξει ανάκαμψη θα πρέπει κάποιος να παράγει και κάποιοι να αγοράζουν. Έτσι θα κινηθεί η αγορά ακινήτων. Όμως , όταν αυτοί που αγοράζουν , χάσουν την εμπιστοσύνη τους προτιμούν να «κάτσουν στα αυγά» τους παρά να μπουν σε περιπέτειες. Με απλά λόγια δεν αγοράζουν. Και όταν δεν αγοράζουν δεν έρχεται η ανάκαμψη. Οι μόνοι που πανηγυρίζουν είναι οι κερδοσκόποι και τα "κοράκια" και αυτοί δεν μπορούν να φέρουν την ανάκαμψη. Ίσως , σε αυτά τα δύο χρόνια , η πολιτική που επιλέχθηκε να είχε αποκλειστικό στόχο να τους "αναστήσει"...

Το ιστορικό εμπορικό κέντρο της Αθήνας τις τελευταίες δεκαετίες ακολουθούσε σε γενικές γραμμές μία πορεία μετάλλαξης σε μία προβληματική περιοχή της πόλης, με πολύμορφα και αντιφατικά όμως χαρακτηριστικά, όπως άλλωστε έχει αντίστοιχα παρατηρηθεί σε πολλές περιπτώσεις μητροπολιτικών αστικών κέντρων στην Ευρώπη. Ωστόσο, ενόψει της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004, φάνηκε, μέσω μίας σειράς περιστασιακών πρωτοβουλιών και ad hoc παρεμβάσεων της πολιτείας, ότι η περιοχή μπορούσε προοπτικά ν’ αλλάξει όψη, να αποτελέσει πόλο έλξης νέων κατοίκων και επισκεπτών καθώς και σημείο επιχειρηματικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων , να αναβαθμιστεί διατηρώντας ευρεία ταξική διαστρωμάτωση και θετικό πολυπολιτισμικό στίγμα και χαρακτήρα. Όμως, αντίθετα, το 2004, αμέσως μετά τη διεξαγωγή των Αγώνων, αποτελεί- σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες- ορόσημο για την εφεξής ραγδαία υποβάθμιση, τον πολλαπλασιασμό των προβλημάτων και τη διάχυση της αίσθησης ανασφάλειας και αδιέξοδου των πολιτών της περιοχής.

Η διακοπή των πιστώσεων για την ανάπλαση του ιστορικού κέντρου, η εξάχνωση της κοινωνικής ευφορίας από την προετοιμασία και τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, η περιστολή της αστυνομικής εγρήγορσης, η επανάκαμψη των τοξικομανών και η δημιουργία πορνικής «πιάτσας» υπήρξαν τα πρώτα 3 συμπτώματα, τα οποία γρήγορα πολλαπλασιάστηκαν και με την αρχόμενη οικονομική ύφεση. Επίσης, την ίδια περίοδο και ιδίως από το 2006, καταγράφεται σημαντική προϊούσα αύξηση εισερχομένων στη χώρα αντικανονικών μεταναστών και αιτούντων άσυλο κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής, πολλοί από τους οποίους, κυρίως λόγω της έλλειψης κατάλληλων κέντρων υποδοχής, αλλά και εξαιτίας των αδυναμιών της διαδικασίας ασύλου σε συνδυασμό και με την συστηματική επαναπροώθηση από τα υπόλοιπα κράτη – μέλη της Ε.Ε. στην χώρα μας ως πρώτης χώρας εισόδου των ατόμων αυτών κατ’εφαρμογή του Κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ» (2003), καταλήγουν ως «άνθρωποι σε παρένθεση» στην περιοχή του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας. Με τον τρόπο αυτό το ιστορικό κέντρο και η ευρύτερη περιοχή γίνεται χώρος υπέρμετρης συγκέντρωσης νεοφερμένων μεταναστών «χωρίς χαρτιά» και αιτούντων άσυλο, χωρίς δίκτυα υποδοχής, εργασία και στέγη, με υψηλή θεατότητα στο δημόσιο χώρο και ρυπογόνες πρακτικές, αλλά και ανάπτυξη μικρο-εγκληματικότητας επιβίωσης, η μεγάλη έκταση της οποίας επηρεάζει αποφασιστικά την ποιότητα της καθημερινής ζωής των πολιτών, αποθαρρύνει την επισκεψιμότητα, και συμβάλλει στην περαιτέρω υποβάθμιση της περιοχής. Στο πλαίσιο αυτό δημιουργούνται δίκτυα «μαύρης αγοράς» ναρκωτικών, κλοπιμαίων, παραεμπορίου και πορνείας, που συντηρούν και αναπαράγουν αυτή την ανομική κατάσταση.

Ταυτόχρονα, περιθωριακά στοιχεία από άλλα σημεία της πόλης μοιραία μετακινούνται στην περιοχή καθώς οι συνθήκες εμφανίζονται ευνοϊκές για τις δραστηριότητες και την «υπόγεια» επιβίωση τους, με αποτέλεσμα την ενεργοποίηση ενός «φαύλου κύκλου» υποβάθμισης- παραβατικότητας- κοινωνικού αποκλεισμού- περαιτέρω υποβάθμισης- διάχυσης της παραβατικότητας κοκ. Η εικόνα περιπλέκεται καθώς το φαινόμενο εκφεύγει από τον συνήθη παραδοσιακό προβληματισμό σχετικά με ζητήματα ενσωμάτωσης των μεταναστευτικών κοινοτήτων, καθώς ο νεοφερμένος πληθυσμός φέρει σε μεγάλο βαθμό χαρακτηριστικά «νομαδικού, εκ-τοπισμένου» πληθυσμού που βιώνουν ζωή περιορισμένη στα απολύτως στοιχειώδη της ανθρώπινης ύπαρξης, υπό το κράτος της «διαρκούς εξαίρεσης», χωρίς στοιχειώδεις δεσμούς μίας τοπικής, κοινωνικής, εργασιακής και θεσμικής αναφοράς. Οφείλουν συνεχώς να αυτοσχεδιάζουν για να υπάρχουν. Αυτά τα εκ-τοπισμένα άτομα δημιουργούν ένα αόρατο ιστό, μία «δική τους πόλη» εκτός δικαϊκού χώρου και κάθε έννοιας συνεκτικού κοινωνικού και αστικού ιστού. Περαιτέρω, ιδιαίτερα από το 2008, η δυσφορία και ανασφάλεια κυρίως των ελλήνων πολιτών (αλλά και παλαιότερων μεταναστών) διογκώνεται και μετατρέπεται σε εγκληματοφοβία, κοινωνική ένταση, έντονη ξενοφοβία και επιθετικές διαθέσεις αυτοδικίας.

Στο σημείο αυτό η φυλετική- πολιτισμική διάσταση περιπλέκει και επιδεινώνει την αρνητική κοινωνική δι-αντίδραση, καθώς η εθνοτική προέλευση των νεοφερμένων μεταναστών δημιουργεί αρνητικά στερεότυπα περί συλλογικής επικινδυνότητας ομάδων που ούτε θέλουν ούτε μπορούν να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία λόγω των «ιδιαιτεροτήτων» τους. Το νέο ξενοφοβικό φαινόμενο θα μπορούσε να ονομαστεί «Ισλαμοφοβία» σε διάκριση από την «Αλβανοφοβία» που παρατηρήθηκε κατά τη δεκαετία του 1990. Η τωρινή κοινωνική αντίδραση έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός κοινωνικού «ηθικού πανικού» που αντιλαμβάνεται την παρουσία αυτού του πληθυσμού με εχθρότητα και ανησυχία ανάλογη προς την έλευση μίας σοβαρής φυσικής καταστροφής που πρέπει με κάθε μέσον να εξουδετερωθεί, ιδίως με την έντονη ενεργοποίηση των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών. Αυτή η στάση και αντίληψη πολλών πολιτών εδράζεται βεβαίως σε υπαρκτά προβλήματα της καθημερινότητας που συνοπτικά εκθέσαμε, καθώς αποτελεί γεγονός ότι η ανεπαρκής και πλημμελής παρέμβαση του κράτους έχει μετατρέψει τα αρχικώς μεμονωμένα προβλήματα σε ένα σύνθετο πλέγμα ακανθωδών κοινωνικών προβλημάτων, με πιο πιεστικές όψεις τους κινδύνους για τη δημόσια υγεία και τη δημόσια τάξη και ασφάλεια των πολιτών.

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα, όσο και αν αναζητήσει κανείς μία ακτίνα φωτός είναι αδύνατο να την ανακαλύψει. Η χώρα κινείται πλέον με διλλήματα. Οι πολιτικές που ανακοινώνονται δεν έχουν ούτε ένα αναπτυξιακό στοιχείο. Οι άνθρωποι αγωνιούν πλέον για την επιβίωση τους καθώς ακόμα και αυτοί που σήμερα έχουν ρευστότητα δεν είναι σίγουροι ότι αύριο θα την έχουν. Οι εικόνες εξαθλίωσης , έχουν γίνει πλέον κομμάτι της ζωής μας , αφού οι περισσότεροι από εμάς αποδεχθήκαμε τα φαινόμενα εγκληματικότητας ως συστατικό κομμάτι της καθημερινότητας μας, συνηθίσαμε την εικόνα των αστέγων που κάθε βράδυ απλώνουν τα χαρτόκουτά τους στα πιο κεντρικά σημεία των μεγάλων πόλεων και συμφιλιωθήκαμε με την πραγματικότητα των συσσιτίων. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον καμία οικονομική δραστηριότητα δεν μπορεί να πάει μπροστά . Και ξέρετε γιατί;

Διότι κανένας άνθρωπος δεν ρισκάρει να βελτιώσει τις συνθήκες στέγασης του , κανένας έμπορος δεν παίρνει το επιχειρηματικό κίνδυνο να ανοίξει ένα μαγαζί και κανένας μεσαίος επιχειρηματίας δεν διανοείται να ξανοιχθεί. Οι μοναδικοί που κινούνται πλέον είναι εκείνοι που βλέπουν την αγορά ,με την ιδιότητα του «κορακιού» . Φυσικά, δεν αναφερόμαστε μόνο σε εκείνους που είναι «κοράκια» από επάγγελμα ή ακόμα και από ιδεολογία. Μιλάμε και για όσους , που θεωρούν την κρίση ,ως ευκαιρία να καρπωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη , σε βάρος των αδύνατων κρίκων της παραγωγικής αλυσίδας. Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική αγορά ακινήτων με τις ιδιομορφίες και τις ιδιαιτερότητες της ήταν ένας «φάρος» στην παγκόσμια αγορά εξαιτίας τόσο της συμμετοχής των μικρομεσαίων όσο και του τρόπου χρηματοδότησης της. Η αγορά ακινήτων μέχρι και πριν δέκα πέντε χρόνια κινιόνταν με τις αποταμιεύσεις, τα γραμμάτια , την ρευστοποίηση άλλων περιουσιακών στοιχείων αλλά και με τα δανεικά της οικογένειας. Κινητήρια δύναμη ήταν επίσης η σιγουριά και η προσδοκία. Όλοι αντιμετώπιζαν το : «κανείς δεν έχασε αγοράζοντας ακίνητα» , ως αξίωμα που δεν χρήζει αποδείξεων. Όλοι πίστευαν ότι «τα τούβλα» θα μπορούσαν να είναι το «σωσίβιο» σε περιόδους προσωπικής οικονομικής κρίσης. Και έτσι αγόραζαν φέρνοντας εισόδημα σε ,εργολάβους , μεσίτες , συμβολαιογράφους, δικηγόρους, εμπόρους και θέτοντας σε κίνηση της «ατμομηχανή» της οικονομίας. Σήμερα , αυτό το αξίωμα έχει καταρριφθεί και εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκλωβίσει τα όνειρα τους στα τούβλα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Χιλιάδες έμποροι και επιχειρηματίες φαντάζονταν τους εαυτούς τους ως.. ιδιοκτήτες «εμπορικών αλυσίδων» με παρουσία σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία αγοράς. Έτσι, το ένα μαγαζί γίνονταν δύο , τα δύο τρία... Το μισθωμένο μαγαζί ή γραφείο γίνονταν ιδιόκτητο και αυτό το όραμα κινούσε την αγορά εμπορικών και γραφειακών χώρων.

Πριν λίγες μέρες , ένας έμπορος, σύμβολο στην αγορά του κλασσικού ανδρικού ρούχου με πέντε καταστήματα στις πιο προβεβλημένες πιάτσες της Αθήνας , έλεγε ότι το μικρό δίκτυο των πέντε καταστημάτων περιορίστηκε στα τρία καταστήματα τα οποία πολύ σύντομα θα γίνουν δύο. Όταν ο συνομιλητής του τον ρώτησε αν θα επαναλάμβανε το εγχείρημα στο μέλλον που η οικονομία θα έχει σταθεροποιηθεί , του απάντησε περιγράφοντας του το κτήμα του στο …χωριό.

Το μεγάλο έγκλημα που έχει τελεστεί σε βάρος της αγοράς ακινήτων είναι ότι οι ηγεσίες (πολιτικές και συνδικαλιστικές ) δεν κατάφεραν να διατυπώσουν μία ολοκληρωμένη πρόταση-απάντηση στην κρίση. Ουσιαστικά, για 27 μήνες η αγορά ακινήτων προχωρά στα «τυφλά», έρμαιο εκείνων που στην καταδίκασαν στην αβεβαιότητα, στην συρρίκνωση και στην απαξίωση αλλά και των άλλων που «επένδυσαν» στην απόγνωση . Παραδομένη σε αλλεπάλληλα διλλήματα και εγκλωβισμένη στις αποφάσεις εκείνων που δεν διάβαζαν αυτά που υπέγραφαν δεν μπορεί να διατυπώσει και να διεκδικήσει το δικό της δίκιο .