Δεν είναι λίγοι που αναρωτιούνται τι πρέπει να γίνει για να ανατραπεί η σημερινή ζοφερή κατάσταση της αγοράς ακινήτων . Τα στοιχεία για την εξέλιξη των τιμών την περίοδο 2009-2010 είναι αποκαλυπτικά. Η πτώση των τιμών οφείλεται αποκλειστικά από την «αποχή» από την αγορά των χαμηλών κυρίως εισοδηματικών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης που αναζητούσαν είτε πρώτη κατοικία είτε αναβάθμιση των στεγαστικών τους συνθηκών. Αποκαλυπτικό είναι το γεγονός ότι το σύνολο των περιοχών της Δυτικής Αθήνας περιλαμβάνεται στην λίστα με τις περιοχές με τις μεγαλύτερες απώλειες. Ανάλογη είναι και η πορεία των τιμών και σε περιοχες της κεντρικής και της δυτικής Μακεδονίας που έχουν πληγεί από την ανεργία. Μάλιστα αν συσχετιστούν τα ποσοστά ανεργίας με την εξέλιξη των τιμών κατοικιών τότε τα συμπεράσματα είναι αποκαλυπτικά: η υποχώρηση της ζήτησης είναι μεγαλύτερη σε περιοχές με μεγάλη ανεργία. «Ακόμα και σε οικογένειες που δεν έχουν πληγεί από την ανεργία η πρόθεση αγοράς κατοικίας δεν υφίσταται» τόνιζε χαρακτηριστικά στατιστικός που ασχολείται μελέτες προσδοκιών. Οι περισσότεροι συνδέουν την σημερινή κατάσταση με την πολιτική των τραπεζών να περιορίσουν στο ελάχιστο τις χορηγήσεις στεγαστικών δανείων. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι η απάντηση στο ερώτημα κρύβεται στην ψυχολογία που έχει επικρατήσεις στην αγορά και η οποία υπαγορεύει στους υποψήφιους αγοραστές να τηρούν στάση αναμονής προσδοκώντας για το εγγύς μέλλον χαμηλότερες τιμές και χαμηλότερο κόστος χρήματος. Υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν ότι το πρόβλημα της αγοράς είναι πρόβλημα ρευστότητας , αφού σε περιόδους οικονομικής κρίσης η διακράτηση ρευστότητας περιορίζει στο ελάχιστο την ανασφάλεια που προέρχεται είτε από την προοπτική της ανεργίας είτε ακόμα και από το φυσιολογικό ενδεχόμενο της ταμειακής ρευστότητας που ήδη προβληματίζει εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες και επιχειρηματίες.

Στη τηλεόραση η μόνιμη επωδός τα τελευταία χρόνια που συνοδεύει τις ειδήσεις από την Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και τον Κόλπο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συσχέτιση ς με τις τιμές του πετρελαίου. Το πετρέλαιο όμως δεν είναι το μοναδικό προϊόν στην σύγχρονη οικονομική ιστορία που έχει επηρεαστεί από πολέμους και ένοπλες συγκρούσεις. Η αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει την πετρελαϊκή αγορά σήμερα απλώς είναι ένα από τα πολλά επεισόδια του σήριαλ «Πόλεμος και Αγαθά». Ας δούμε λοιπόν κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις:

1. Πετρέλαιο

Στη σύγχρονη εποχή, κανένα εμπόρευμα δεν έχει συγκεντρώσει την προσοχή των αγορών όσο το πετρέλαιο. Το πετρέλαιο αποτελεί βασικό παράγοντα για την δραστηριότητα πολλών τομέων της οικονομίας, από τη μεταφορά (βενζίνη) και τη γεωργία (λιπάσματα) έως τις κατασκευές . Η ιδιομορφία του; Σε αντίθεση με ορισμένα άλλα βασικά προϊόντα, η ζήτηση για το πετρέλαιο είναι αρκετά ανελαστική . Ας δούμε μία ιστορία που έγινε πριν από σχεδόν 40 χρόνια. Στις 6 Οκτωβρίου, 1973, η Αίγυπτος και η Συρία ξεκίνησαν μια αιφνιδιαστική επίθεση κατά του Ισραήλ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως σύμμαχος του Ισραήλ, προχώρησαν στον εφοδιασμό του στρατού του και μέσα σε μια εβδομάδα από την έναρξη του πολέμου, το Ισραηλ ανέτρεψε υπέρ του την κατάσταση . Σε απάντηση σε αυτό, τα μέλη του ΟΠΕΚ προχώρησαν σε εμπάργκο ( 16 Οκτωβρίου) με τη σταθερή μείωση της παραγωγής πετρελαίου. Αν και ο πόλεμος τελείωσε στις 26 Οκτωβρίου, οι άραβες παραγωγοί συνέχισαν να μειώνουν την παραγωγή. Στις 18 Μάρτη 1974, το εμπάργκο έληξε. Τα αποτελέσματα του εμπάργκο ήταν εκτεταμένα. Η διεθνής τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε ραγδαία, από περίπου 3 δολάρια το βαρέλι σε περισσότερα από 12. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η έλλειψη πετρελαίου εμφανίστηκε γρήγορα και αρκετά κράτη έθεσαν περιορισμούς στη χρήση της ενέργειας σε μια προσπάθεια να περιορίσουν τις ανάγκες τους.

2. Βαμβάκι

Το 1860, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν στο απόγειο της βιομηχανικής επανάστασης . Οι εξαγωγές αγαθών αυξήθηκαν από 125 εκατομμύρια δολάρια το 1840 σε περισσότερα από 350 εκατομμύρια δολάρια το 1860. Στον Νότο, η παραγωγή του βαμβακιού αυξήθηκε, καθώς η ζήτηση από την Ευρώπη συνέχισε να αυξάνεται και η αξία των εξαγωγών βάμβακος πλησίασε τα 200 εκατομμύρια δολάρια (πάνω από το ήμισυ του συνόλου των εξαγωγών των ΗΠΑ). Η παραγωγή του βαμβακιού έφθασε σχεδόν 3,8 εκατομμύρια δέματα το 1860. Ο εμφύλιος πόλεμος, που ξεκίνησε το 1861, αναδιαμόρφωσε ριζικά την οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών και του κόσμου. Η Μεγάλη Βρετανία, που είχε εξάρτηση από το αμερικανικό βαμβάκι, πριν από τον πόλεμο, στράφηκε προς την Ινδία και την Αίγυπτο . Παρά την κίνηση αυτή, η βρετανική βιομηχανία κλωστοϋφαντουργία υπέστη σοβαρές ζημιές. Οι τιμές στο βαμβάκι τιμές έκαναν άλμα από 0,10 δολάρια ανά λίβρα το 1860 σε 1,89 δολάρια ανά λίβρα το 1863. Όταν ο εμφύλιος πόλεμος τελείωσε το 1865, η Ευρώπη για μια ακόμη φορά στράφηκε προς τις Ηνωμένες Πολιτείες για το βαμβάκι. Η ζήτηση για αιγυπτιακό βαμβάκι έπεσε κατακόρυφα και η αιγυπτιακή οικονομία καταστράφηκε.

3. Κακάο

Στις 19 Σεπτεμβρίου 2002, η Ακτή του Ελεφαντοστού βρέθηκε σε εμφύλιο πόλεμο μετά από χρόνια πολιτικής και οικονομικής αστάθειας. Η χρονική στιγμή του εμφυλίου πολέμου επηρέασε στο έπακρο τη παραγωγή κακάο καθώς συγκομιδή αρχίζει συνήθως τον Οκτώβριο και διαρκεί έως τον Ιανουάριο. Με περισσότερο από το ένα τρίτο του παγκόσμιου εφοδιασμού του κακάο να προέρχονται από την Ακτή του Ελεφαντοστού (ένα άλλο 20% προέρχεται από τη Γκάνα), οι τιμές αντέδρασαν. Ένα κιλό κακάο από 0,95 δολάρια (6 Σεπτεμβρίου του 2002) που πουλιόνταν έφτασε στα 1,08 δολάρια (11 Οκτωβρίου 2002). Μετά υποχώρησε στα 0,80 δολάρια και ακολούθησε ένα άλμα 6% μεταξύ 24 Ιανουαρίου του 2003 και 31ης Ιανουαρίου 2003. Οι τιμές δεν πέφτουν κάτω από $ 0.80 μέχρι το Μάιο του 2003,. Ο εμφύλιος πόλεμος έληξε επίσημα το 2007.

4. Σιτάρι

Από την αρχή του Α Παγκοσμίου Πολέμου, από τους ναυτικούς αποκλεισμούς προκλήθηκε πρόβλημα στο διεθνές εμπόριο - ιδίως των τροφίμων. Για παράδειγμα η Βρετανία, που βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στο εμπόριο για να θρέψει τον πληθυσμό της, καθώς παρήγαγε μόνο το 20% του σίτου που καταναλώνεται επηρεάστηκε περισσότερο . Το 1915, το σιτάρι κατά μέσο όρο πουλιόνταν 0,98 δολάρια ανά μπούσελ. Μέχρι το 1917, όταν η Αμερική μπήκε στον πόλεμο, η εγγυημένη τιμή διαμορφώθηκε σε 2 δολάρια ανά μπούσελ. Όταν η αμερικάνικη κυβέρνηση κατήργησε την εξαγωγική ενίσχυση, οι τιμές μειώθηκαν κατά 50%. Αυτό λόγω της μείωσης της παγκόσμιας ζήτησης και της υψηλής προσφοράς.

ΠΗΓΗ: investnews.gr

"Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να αναζητούν το σπίτι των ονείρων τους αλλά ένα σπίτι που μπορεί να αντέξουν οικονομικά. » Αν νομίζετε ότι πρόκειται για την άποψη που εξέφρασε ένας τυχαίος καθημερινός άνθρωπος έχετε πέσει έξω. Αυτά τα λέει ο Γουόρεν Μπάφετ, ο τρίτος πλουσιότερος άνθρωπος στην ΗΠΑ, ο οποίος εξακολουθεί να κατοικεί στο σπίτι που αγόρασε το 1958 για 31.500 δολάρια. Πάντως δεν είναι κατά της ιδιοκτησίας καθώς θεωρεί ότι η ιδιοκτησία ενός σπιτιού είναι καλή κίνηση , ειδικά στις χαμηλότερες σημερινές τιμές και με τα επιτόκια ευκαιρίας . Οι απόψεις αυτές διατυπώθηκαν σε επιστολή προς τους μετόχους του , η οποία εστάλη το Φεβρουάριο . Σε αυτή μάλιστα επισημαίνει ΄΄ότι το σπίτι μπορεί να είναι ένας εφιάλτης αν τα μάτια του αγοραστή είναι μεγαλύτερα από το πορτοφόλι του Επίσης επικρίνει και την συμπεριφορά των αμερικάνων κατά την διάρκεια της έκρηξης της αγοράς κατοικίας που προηγήθηκε της κρίσης. Όπως τονίζει «εάν οι αγοραστές σπιτιών σε όλη τη χώρα είχαν συμπεριφερθεί σαν αγοραστές , η Αμερική δεν θα είχε την κρίση. " Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Berkshire Hathaway ζει σε ένα σπίτι 5 υπνοδωματίων που αποτελεί , σύμφωνα με τον ίδιο «την τρίτη καλύτερη επένδυση που έγινε ποτέ» . Ο Buffett, ο οποίος αγόρασε το σπίτι, όταν ήταν 29 χρονών λέει ότι : "... Αν και έκανα πολύ περισσότερα χρήματα αντί να αγοράζω σπίτια προτίμησα να αγοράζω μετοχές Τις προτροπές του όμως δεν τις ακολουθούν οι στενοί του συνεργάτες όπως ο Ajit Jain, ο οποίος θεωρείται υποψήφιος για να τον διαδεχθεί ως επικεφαλής της Berkshire Hathaway. Αυτός λοιπόν, αγορασε ένα σπίτι στο Μανχάταν για 14.650.000 $,.

Σύμφωνα με αγγλική έρευνα, το ένα πέμπτο των Βρετανών δηλώνει πως δεν έχει απολύτως καμία αποταμίευση ενώ το ένα τρίτο των ενηλίκων καταναλωτών υποστηρίζει ότι έχει αποταμιεύσεις που αγγίζουν μόλις τις 500 λίρες.

Τα αποτελέσματα της έρευνα περιγράφουν μία σκοτεινή εικόνα για τα βρετανικά νοικοκυριά, τα οποία φαίνεται πως είναι απροστάτευτα και με τη παραμικρή κρίση θα βρεθούν στη κόψη του ξυραφιού. Οι αυξήσεις του πληθωρισμού, η άνοδος της τιμής του πετρελαίου καθώς και των καταναλωτικών προϊόντων κατά 4% τον Ιανουάριο, δημιουργούν μεγάλες δυσκολίες για το μέσο βρετανό.

Στην ερώτηση, «πώς θα περιέγραφαν την οικονομική τους κατάσταση», το 35% των βρετανών καταναλωτών αναφέρουν πως «ίσα που τα βγάζουν πέρα», το 9% ότι «φλερτάρουν με τη χρεωκοπία» ενώ το 4% δηλώνει ότι «δεν τα βγάζει πέρα». Μόλις το 18% παραδέχεται ότι βρίσκεται σε οικονομικά υγιή θέση.

Το τελευταίο χρόνο, ένα στους δύο καταναλωτές αναγκάστηκε να πάρει χρήματα από τις αποταμιεύσεις του για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του. Οι οικονομολόγοι είναι ανήσυχοι γιατί ούτε το 2011 η κατάσταση αναμένεται να βελτιωθεί κάτι που σημαίνει ότι η ραχοκοκαλιά της βρετανικής οικονομίας, η μεσαία τάξη, θα μικρύνει κι’ άλλο, και αυτό σίγουρα δεν βοηθάει την ανάκαμψη της οικονομίας.