Η ακίνητη περιουσία είναι η μεγάλη «αγαπη» των πολιτικών καθώς ένας μεγάλος αριθμός εμφανίζεται με σημαντική ακίνητη περιουσία που προέρχεται σε πολλές περιπτώσεις λόγω συζύγων ή από κληρονομιές και δωρεές.

Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Κατέχει εξ ημισείας με την σύζυγό του το σπίτι στη Ν. Ερυθραία έκτασης 365 τ.μ., ενώ η σύζυγος διαθέτει ένα διαμέρισμα και μια μονοκατοικία στην Πάτρα, το πρώτο 83,5 τ.μ. και το δεύτερο 378,5 τ.μ. (έχει την ψιλή κυριότητα), τα οποία προέρχονται από γονική παροχή.

ΑΝΤ. ΣΑΜΑΡΑΣ:Η ακίνητη περιουσία του κ. Σαμαρά εμφανίζει την εξής εικόνα: το διαμέρισμα της οδού Μουρούζη 10, επιφάνειας 335 τ.μ. συν μια αποθήκη 11 τ.μ., πουλήθηκε και το τίμημα που εισέπραξε (κατείχε το 50% της ιδιοκτησίας) είναι 78.848 ευρώ. Την ίδια χρονιά αγόρασε άλλο διαμέρισμα επί της οδού Μουρούζη 9, επιφάνειας 153 τ.μ. Πρόκειται ουσιαστικά για ανταλλαγή με τον αδελφό του κ. Αλέξανδρο Σαμαρά, ο οποίος κατείχε το υπόλοιπο 50% του διαμερίσματος της οδού Μουρούζη 10 και το 100% του διαμερίσματος της Μουρούζη 9, το οποίο αγοράστηκε από τον πρόεδρο της ΝΔ. Επίσης, διαθέτει ένα οικόπεδο 2.335 τ.μ. με κτίσματα 447 τ.μ. στην Κηφισιά, δυο αγροτεμάχια στο Λαύριο έκτασης 565 τ.μ. και 576 τ.μ. (κατέχει ποσοστό 50% εξ αδιαιρέτου), επίσης ένα αγροτεμάχιο στις Ροβιές Εύβοιας έκτασης 9.316 τ.μ. (ποσοστό 50%) και στην Πύλο Μεσσηνίας αγροτεμάχιο 3.126 τ.μ. το οποίο αγοράστηκε το 2009 προς 110.000 ευρώ. Η σύζυγός του, Γεωργία, εμφανίζει στην κατοχή της διαμέρισμα 167 τ.μ. στο Ναύπλιο, όπως και ένα κατάστημα στην ίδια πόλη επιφάνειας 132 τ.μ., επίσης ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι 134 τ.μ., ένα γραφείο στην Οδό Πανεπιστημίου 27 τ.μ., (ποσοστό εξ αδιαιρέτου), και το ήμισυ οικίας 150 τ.μ. στην Εκάλη και οικοπέδου στην ίδια περιοχή έκτασης 2.265 τ.μ., ενώ κατέχει και ένα μικρό ποσοστό οικοπέδου στην Καλλιθέα έκτασης 554 τ.μ.

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Κατέχει ένα διαμέρισμα 90 τ.μ. στην Αθήνα από κληρονομιά.

Γ. ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Εμφανίζει σημαντική ακίνητη περιουσία: βοσκότοπο 8.500 τ.μ. από κληρονομιά στην Μεγαλόπολη Αρκαδίας, όπως και οικόπεδο 250 τ.μ. στην ίδια περιοχή, ένα διαμέρισμα 83 τ.μ. στην Αθήνα, τέσσερα διαμερίσματα στην Καλλιθέα από 25 τ.μ. έως 151 τ.μ. συν ένα πάρκινγκ 120 τ.μ., μια οικία στην Κερατέα 135 τ.μ., ένα διαμέρισμα 135 τ.μ. στο Π. Φάληρο, επίσης εμφανίζεται να αρχίζει το 2009 την ανοικοδόμηση κτίσματος 553 τ.μ. στο Π. Φάληρο (κόστος κατασκευής δηλώνεται 295.821 ευρώ με δάνειο από την Τράπεζα Κύπρου). Ακόμα κατέχει βοσκότοπο 2.000 τ.μ. στο Σοφικό Κορινθίας (από κληρονομιά) και οικία 7.554 τ.μ. στις Λιβανάτες Φθιώτιδας με (προϋπάρχουσα) πισίνα. Ακίνητη περιουσία δηλώνει και η σύζυγός του Παρασκευή, η οποία κατέχει διαμέρισμα 58 τ.μ. στην Αθήνα, διαμέρισμα 61 τ.μ. στην Καλλιθέα, δυο καταστήματα στην ίδια περιοχή 65 τ.μ. και 64 τ.μ. (όλα τα παραπάνω από δωρεά), ένα διαμέρισμα 60 τ.μ. στο Μάτι Αττικής (από κληρονομιά), μια αποθήκη 70 τ.μ. στην Κορινθία, ένα βοσκότοπο 13.000 τ.μ. στην Κατερίνη, όπως και μια οικία 120 τ.μ. στην ίδια περιοχή.

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Είναι ιδιοκτήτης ενός διαμερίσματος 114 τ.μ. στην Αθήνα (γονική παροχή).

Μεταξύ των ευκατάστατων πολιτικών συμπεριλαμβάνεται και η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας κυρία Ντόρα Μπακογιάννη. Η ακίνητη περιουσία είναι σημαντική και συμπεριλαμβάνει διαμερίσματα, γραφεία, καταστήματα και αγροτεμάχια Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θ. Πάγκαλος ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών με πολύ σημαντική ακίνητη περιουσία μεγάλο τμήμα της οποίας προέρχεται από κληρονομιές και γονική παροχή, αλλά και αγορές, ενώ περιλαμβάνει διαμερίσματα, αγροτεμάχια, οικόπεδα, βοσκότοπους και γραφεία. Μεγάλη ακίνητη περιουσία διαθέτει και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κυκλάδες, Σέρρες και Τρίκαλα. Σε αυτά προστέθηκε το 2009 ένα γραφείο 133 τ.μ. στην πλατεία Μαβίλη που αγοράστηκε έναντι 330.000 ευρώ Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλος διαθέτει από κοινού με την σύζυγό του σημαντική ακίνητη περιουσία η οποία το 2009 αυξήθηκε περαιτέρω καθώς η ίδια κληρονόμησε (μικρό ποσοστό) επί αγροτεμαχίων άνω των 90 στρεμμάτων. Ο Πρόεδρος της Βουλής δήλωσε οικία 219 τ.μ. με πισίνα στην γενέτειρά του Καστοριά σε οικόπεδο έκτασης 5,5 στρεμμάτων καθώς και αγροτεμάχια στον ίδιο νομό (από δωρεά), επίσης ένα διαμέρισμα 80 τ.μ. στα Ιλίσια, η σύζυγός του διαθέτει δυο οικόπεδα στην Κέρκυρα και ένα αγροτεμάχιο 5,9 στρεμμάτων στη Λακωνία, όπως και ένα οικόπεδο 900 τ.μ. στην ίδια περιοχή.

• Η βουλευτής της ΝΔ κυρία Έλενα Κουντουρά επένδυσε το 2009 σε δυο ακίνητα τα οποία αγόρασε με δάνειο: ένα σπίτι 294 τ.μ. στην Βούλα έναντι δηλωμένου τιμήματος 477.146 ευρώ και ένα δεύτερο 133 τ.μ. στην Βουλιαγμένη έναντι 522.584 ευρώ.

• Μέσω δωρεάς ήταν το ακίνητο που απέκτησε το ίδιο έτος η αναπληρώτρια υπουργός Εσωτερικών κυρία Φώφη Γεννηματά και το οποίο περιλαμβάνει τέσσερις ορόφους πολυκατοικίας στην Αθήνα και δυο αποθήκες στο ίδιο κτίριο, ενώ ο σύζυγός της εμφανίζεται να απέκτησε με δωρεά αγροτεμάχια στην Σκύρο καθώς και δυο οικόπεδα, δυο οικίες και δυο αποθήκες στην Σκύρο.

• Το 2009 ήταν ο βουλευτής της ΝΔ κ. Μιλτ. Βαρβιτσιώτης απέκτησε με γονική παροχή ποσοστό επί του ακινήτου (πολυκατοικία με γραφεία, αποθήκη και καταστήματα) στην οδό Γ. Γενναδίου 3 στην Αθήνα.

Πολλοί αναρωτιούνται τι φταίει για τον κατήφορο της αγοράς ακινήτων. Αναλύσεις επί αναλύσεων, βαρύγδουπες δηλώσεις επαϊόντων και μη που προσπαθούν να εξηγήσουν το αυτονόητο. Η βουτιά οφείλεται στο γεγονός ότι το δημόσιο αρπάζει και την τελευταία σταγόνα ρευστότητας από την αγορά ενώ ταυτόχρονα το καθεστώς ανασφάλειας που έχει επιβάλλει αναγκάζει και όσους την έχουν να αναζητούν «ντουλάπι» για να την ασφαλίσουν. Εμείς στο realestatenews.gr , από την προηγούμενη εβδομάδα προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε πόση ρευστότητα βγήκε από το σύστημα λόγω φόρων και ανασφάλειας το τελευταίο δίμηνο.

Συγκεντρώσαμε τα στοιχεία τα οποία δείχνουν ότι από την ελληνική αγορά έφυγαν για πληρωμή φόρων , τελών, ρυθμίσεων και από την διαρροή καταθέσεων περισσότερα από 2 δις. σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών. Δεν χρειάζεται να είναι οικονομολόγος κάποιος, για να καταλάβει τις θετικές και –κυρίως-πολλαπλασιαστικές άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις που θα είχε στην οικονομία αν τα χρήματα αυτά έπεφταν πχ στην αγορά ακινήτων και κατανάλωση . Για να έχετε μία αίσθηση των αριθμών αρκεί να σας πούμε ότι το ποσό αυτό , αναλογεί στην αξία 10.000 σπιτιών μέσης αξίας 200.000 ευρώ. Σκεφτείτε τώρα τι σημαίνει αυτό αν αντί να πηγαίνει στην «μαύρη τρύπα» κατευθύνονταν στην οικοδομή; Οι επιπτώσεις προφανείς. Θα αυξάνοντα οι θέσεις εργασίας, θα μεγάλωνε η παραγωγή οικοδομικών υλικών, θα ανέπνεαν οι αγορές επίπλων και οικιακού εξοπλισμού. Και τα έσοδα; Η οικοδομή σημαίνει φόρο μεταβίβασης και ΦΠΑ. Η απασχόληση και οι δουλειές μεταφράζονται σε επιπλέον φόρο εισοδήματος και ΦΠΑ. Αντί λοιπόν να κάνουν το αυτονόητο τι έκαναν; Τράβηξαν τα χρήματα από την αγορά και επιβάρυναν τον προϋπολογισμό με την πληρωμή επιδομάτων ανεργίας. Οδήγησαν κάποιες επιχειρήσεις σε χρεωκοπία περιορίζοντας την κατανάλωση και χάνοντας τα έσοδα από τον ΦΠΑ.

Αφαίρεσαν από τις τράπεζες κεφάλαια μέρος των οποίων θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει επιχειρήσεις. Και το χειρότερο; Προκάλεσαν ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια στην αγορά , η οποία θα ωθήσει τους επόμενους μήνες σε ανάλογες επιλογές και άλλους ανθρώπους. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος του Χάρβαρντ για να κατανοήσει αυτές τις οφθαλμοφανείς αλήθειες. Και όμως όλα αυτά τα «σαΐνια», επιλέγουν δρόμους που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό τόσο τους έλληνες όσο και την οικονομία. Η επιλογή τους καθιστά την χρεωκοπία μονόδρομο. Ακόμα και ένας απλό άνθρωπος χωρίς γνώσεις οικονομικών καταλαβαίνει ότι δεν είναι δυνατόν από τη μία πλευρά να δανείζεσαι για να τα βγάλεις πέρα και από την άλλη να μη μπορείς να δουλέψεις ώστε να έχεις το εισόδημα για να ξεπληρώσεις δάνεια. Αντί όμως να διαπραγματευτούν το πώς η οικονομία θα αποκτήσει «καύσιμα» , αυτοί πανηγυρίζουν επειδή εκχώρησαν την τελευταία σταγόνα βενζίνης που έχει απομείνει. Θεωρούν μάλιστα ότι οι έλληνες μπορεί να παραμυθιαστούν με τα ΕΣΠΑ , τις πράσινες αναπτύξεις , τις τράπεζες επενδύσεων που θα γίνουν σε ένα χρόνο για να φέρουν γερμανικά κεφάλαια .

Ε λοιπόν ο έλληνας αρκετά παραμυθιάστηκε. Αν δεν μπορούν να το καταλάβουν ,ας ρωτήσουν ένα εργολάβο να τους πει τι σημαίνουν για αυτόν όλες αυτές οι κορώνες. Αν είναι ευγενής θα τους πει ότι όλα αυτά είναι ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Αυτή είναι η αλήθεια την οποία εξακολουθούν μετά από τόσα δεινά που φόρτωσαν στον ελληνικό λαό επιδεικτικά να την αγνοούν. Τι να επιδιώκουν άραγε;

Απο το socialopinion.gr

Τον Οκτώβριο, αμέσως μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του Συμβουλίου Κορυφής είχα προσπαθήσει να κάνω τη σύγκριση της Συμφωνίας του Μονάχου με αυτή της 27ης Οκτωβρίου . Είχα επισημάνει ότι η Συμφωνία των Βρυξελλών μπορεί να είναι το τέλος της ενιαίας Ευρώπης και η αρχή της ενιαίας Κεντρικής Ευρώπης υπο γερμανικό έλεγχο. Δεν πέρασαν δύο μήνες και τα αποτελέσματα του Συμβουλίου Κορυφής που έγινε την εβδομάδα που πέρασε έδειξαν ότι το όραμα εκείνων που υπέγραψαν τη συνθήκη της Ρώμης το 1954 , πετάχθηκαν στο καλάθι των αχρήστων αφού το όραμα της Ενιαίας Ευρώπης ανήκει πλέον στο παρελθόν. Οι ΄27 έγιναν ΄17 , η Μ. Βρετανία βρίσκεται απομονωμένη από τον ηπειρωτικό κορμό της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης και μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ουγγαρία , η Τσεχία ακόμα και η Σουηδία να επιλέγουν μαζί με τους υπόλοιπους που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη μία αυτόνομη πορεία . Η διάσπαση της Ευρώπης είναι πλέον γεγονός. Οι 17 ηγέτες της ευρωζώνης συμφώνησαν την Παρασκευή να αυστηροποιήσουν τους δημοσιονομικούς κανόνες που θα διέπουν τη νομισματική ένωση, αλλά απέτυχαν να εξασφαλίσουν τη συναίνεση του συνόλου των κρατών-μελών της ΕΕ για να τροποποιηθούν ανάλογα και οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες. Συμφώνησαν δηλαδή να υπογράψουν μια διακυβερνητική συνθήκη που θα υποχρεώνει στην επιβολή αυστηρότερης φορολογικής και δημοσιονομικής πειθαρχίας στους προϋπολογισμούς τους. Όμως η Βρετανία και η Ουγγαρία αρνήθηκαν να τους ακολουθήσουν. Η Τσεχική Δημοκρατία και η Σουηδία, από την πλευρά τους έθεσαν θέμα έγκρισης της συμμετοχής από τα κοινοβούλιά τους. Ο βρετανός πρωθυπουργός με την δήλωσή του σύμφωνα με την οποία δεν θα μπορούσε να υπογράψει μια «συνθήκη μέσα σε μια συνθήκη" , ουσιαστικά έβαλε την ταφόπετρα στο όραμα της ενιαίας Ευρώπης αλλά και το στίγμα για την ευρωπαϊκή πολιτική της Βρετανίας σε σχέση όχι μόνο με την ΕΕ αλλά και με τα επιμέρους μέλη της καθώς η Γαλλία είχε κατορθώσει να παγώσει μια σειρά από εγγυήσεις που είχαν ζητηθεί από τη Βρετανία για την προστασία του City του Λονδίνου. Ο Κάμερον είχε ζητήσει τα εξής:

• Οποιαδήποτε μεταβίβαση της εξουσίας από μια εθνική ρυθμιστική αρχή σε μια ρυθμιστική αρχή της ΕΕ για τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες θα υπόκειται σε ένα βέτο.

• Οι τράπεζες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν μια μεγαλύτερη κεφαλαιακή απαίτηση.

Ο Κάμερον αναγνώρισε ότι υπάρχουν κίνδυνοι από την απομόνωση, αλλά είπε ότι η Βρετανία θα προστατεύσει τη θέση της, επιμένοντας ότι τα θεσμικά όργανα της ΕΕ δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την επιβολή των νέων δημοσιονομικών κανόνων. Δήλωσε επίσης ότι η Βρετανία μπορεί να προχωρήσει περαιτέρω και να μπλοκάρει τη χρήση των θεσμικών οργάνων της ΕΕ. Η αντίδραση του Νικολά Σαρκοζί στον Ντέηβιντ Κάμερον εκφράστηκε με μία δήλωση σύμφωνα με την οποία οι όροι που τέθηκαν από την Βρετανία για την αλλαγή των συνθηκών είναι απαράδεκτοι. Παράλληλα, πρόσθεσε ότι η νέα συμφωνία θα επικεντρωθεί στα 17 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης μέχρι το Μάρτιο του 2012. Όλα δείχνουν ότι ένας «γάμος»- που είχε γλυτώσει τους Γάλλους τρείς φορές από την εθνική τους συρρίκνωση- ο οποίος ήταν σε διάσταση από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 οδηγείται σε οριστικό διαζύγιο καθώς οι δύο «σύζυγοι» αποφάσισαν να ακολουθήσουν ο ένας την συμπόρευση με τις ΗΠΑ (Μ. Βρετανία) και ο άλλος με την Γερμανία (Γαλλία). Το ζητούμενο πλέον είναι ότι ακόμα και αυτή η συμφωνία των ’17, στην πραγματικότητα είναι μετέωρη αφού από την μία πλευρά στερείται πολιτικής και ηθικής νομιμοποίησης ενώ από την άλλη η ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων μπορεί να ενεργοποιήσει αντίρροπες δυνάμεις στην Ευρώπη είτε εξ ανατολών είτε εκ δυσμών.

Σήμερα , στην Ευρώπη των ΄17 δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα ισχυριστούν ότι –τουλάχιστον για τους υπερχρεωμένους του νότου- πρόκειται για προϊόν ωμού «εκβιασμού» λόγω χρεών. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ιταλίας , οι κυβερνήσεις των οποίων είναι προϊόντα «πειραματικού σωλήνα» ( δεν έχουν τη νομιμοποίηση της λαϊκής εντολής), η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων , που σηματοδοτεί η αποδοχή της πρότασης , μπορεί να έχει καταλυτικές επιπτώσεις στην εσωτερική πολιτική σκηνή τους. Η δημιουργία ενός αντιευρωπαϊκου εσωτερικού μετώπου ενισχύεται και από την βαθειά οικονομική ύφεση η οποία τροφοδοτεί τις ακραίες φωνές του πολιτικού φάσματος και αποδυναμώνει τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις. Σε περιβάλλον εσωτερικής πολιτικής πίεσης που θα χαρακτηρίζεται από ένα συνεχώς διογκούμενο «ευρωσκεπτικισμό» , η προοπτική ενίσχυσης των αντιευρωπαϊστών μπορεί να οδηγήσει μεσοπρόθεσμα σε νέες περιπέτειες την υπό γερμανικό έλεγχο ηπειρωτική Ευρώπη.

Η «φωτιά» αυτή , μπορεί να δυναμώσει αν η Μ. Βρετανία αποφασίσει να εγκαταλείψει –έστω και προσωρινά- τον απομονωτισμό της θεωρώντας ότι δεν πρέπει να εγκαταλείψει τα ζωτικά γεωπολιτικά και ενεργειακά συμφέροντα της στον ευρωπαϊκό κορμό και ακολουθήσει μια πιο ενεργητική πολιτική. Άλλωστε η ιστορία δείχνει ότι από τα χρόνια του Ναπολέοντα , η ανάμειξη των βρετανών στην Ευρώπη ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την προοπτική της ανατροπής της ισορροπίας δυνάμεων στην γηραιά Ήπειρο. Ο άλλος ισχυρός παίκτης της παγκόσμιας διπλωματικής σκηνής, η Ρωσία, είναι αμφίβολο για πόσο καιρό θα σιωπά στην προοπτική της περικύκλωσής της από δύο ευρωπαϊκά κράτη τα οποία τους δύο τελευταίους αιώνες εισέβαλλαν στα εδάφη της προκαλώντας τεράστιες οικονομικές και ανθρώπινες απώλειες. Σίγουρα το παιγνίδι που παίζουν η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σαρκοζί , μπορεί να είναι ελκυστικό για τους ίδιους, αλλά πολύ επικίνδυνο για ολόκληρη την ανθρωπότητα , η οποία στο παρελθόν έχει αποδείξει ότι μπορεί να αντιστέκεται σε κάθε απόπειρα ποδηγέτησής της.

Μήπως η κυρία Μέρκελ πριονίζει την καρέκλα που κάθεται απολαμβάνοντας το ρόλο του κυρίαρχου στην κορυφή της πυραμίδας της Ευρώπης; Το να διατυπώνει κάποιος τέτοιες απόψεις, σήμερα που η γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη είναι αδιαμφισβήτητη μπορεί να χαρακτηριστεί ως ουτοπία. Παρόλα αυτά, οι επιλογές της γερμανίδας καγκελαρίου και του γάλλου συνοδοιπόρου της καθιστούν αυτή την προοπτική όλο και πιο πιθανή. Πριν λίγα χρόνια σε συνέντευξη της, η κυρία Λαγκάρντ, τότε υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, είχε εξαπολύσει πυρά εναντίον της Γερμανίας . Όπως έλεγε, ένα σημαντικό ποσοστό των ελλειμμάτων των χωρών του νότου χρηματοδότησε την ανάκαμψη της Γερμανικής οικονομίας από την κρίση του 2009. Η συνέντευξη αυτή σίγουρα έχει ξεχασθεί από τους αναγνώστες και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι σήμερα , η γαλλίδα επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου θα προτιμούσε να μη έχει πει αυτή τη μεγάλη αλήθεια. Δυστυχώς για αυτήν υπάρχουν και οι αμείλικτοι αριθμοί: το έτος 2008 (το έτος αυτό το θεωρούμε ως αντιπροσωπευτικό έτος πριν την κρίση) το 74,5% των συνολικών εξαγωγών της Γερμανίας κατευθύνθηκε στις ευρωπαϊκές χώρες, το 63,3% στις 27 χώρες της ΕΕ και το 42,8% στις χώρες της ευρωζώνης. Το υπόλοιπο 25,5% κατευθύνθηκε στον υπόλοιπο κόσμο (στη συνέχεια θα αναφερθούμε στην κατανομή αυτού του ποσοστού). Το 2009 τα αντίστοιχα μεγέθη είναι τα ακόλουθα: 72,9%, 62,4% και 42,8%. Το 2010 τα αντίστοιχα μεγέθη είναι τα εξής: 71,7%, 60,7% και 41,3%. Οι τρείς χώρες που σήμερα βρίσκονται ενταγμένες στο Μηχανισμό Διάσωσης (Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία) δέχονται μόνο το 2,29% [22,6 δις ευρώ] των γερμανικών εξαγωγών αγαθών, αν όμως προστεθούν η Ιταλία [6,5%] και η Ισπανία [4,87%] τότε ο υπερχρεωμένος ευρωπαϊκός νότος αναδεικνύεται σε ρυθμιστή της γερμανικής ευημερίας καθώς απορροφά το 13,66% των γερμανικών εξαγωγών. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μία εμβάθυνση της ύφεσης στις χώρες αυτές προφανώς θα επιβραδύνει τους ρυθμούς ανάπτυξης της γερμανικής οικονομίας. Αν μάλιστα στο κλαμπ των υπερχρεωμένων μπει και η Γαλλία στην οποία καταλήγουν το 9% των γερμανικών εξαγωγών, ο κίνδυνος για μία γενικευμένη ευρωπαϊκή κρίση με επίκεντρο τη Γερμανία θα είναι όχι μόνο πιθανή αλλά και ορατή. Και φυσικά , η προοπτική αυτή δεν δημιουργεί το καλύτερο περιβάλλον στην προσπάθεια της γερμανίδας Καγκελαρίου για επανεκλογή.

Η αλήθεια είναι ότι οι επιπτώσεις από μία συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου δεν θα έχει μόνο οικονομικές επιπτώσεις αλλά το πιο πιθανό είναι ότι θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα έχουν ως σημείο αναφοράς την ανάπτυξη «ενός νοτιοευρωπαϊκού κινήματος Αγανακτισμένων». Η προοπτική αυτή, μόνο ως απίθανη δεν μπορεί να θεωρηθεί . Η εμπειρία του καλοκαιριού με την «μεταφορά» του κινήματος των αγανακτισμένων από τη Βαρκελώνη στην Αθήνα αλλά και οι πρόσφατες μαζικές αντιδράσεις της Ρώμης, δείχνουν ότι οι ακτιβίστικες δράσεις αυτής της μορφής έχουν αποκτήσει και αυτές υπερεθνικές διαστάσεις και διασυνδέσεις. Φυσικά, η απομονωμένη Ελλάδα δεν προβληματίζει τόσο πολύ τον γαλλογερμανικό άξονα , αλλά η ανάπτυξη ενός κινήματος αγανακτισμένων στην Ιταλία και στην Γαλλία αργότερα θα προκαλέσει «ημικρανίες» στο διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Αν και όλα αυτά φαντάζουν ως σενάρια επιστημονικής φαντασίας εντούτοις τα ευρωπαϊκά think tank προετοιμάζονται για αυτή την προοπτική. Ένα ρηξικέλευθο «Plan B» θα μπορούσε να επιλύσει την ευρωπαϊκή κρίση χρέους αλλάζοντας όμως άρδην την εικόνα της ευρωζώνης, έτσι όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Όπως αποκαλύπτει η γαλλική εφημερίδα Le Monde, το γαλλικό Συμβούλιο Οικονομικών Αναλύσεων (CAE) - πρόκειται για ένα ανεξάρτητο συμβουλευτικό όργανο το οποίο έχει ως στόχο την υποβολή οικονομικών προτάσεων στον πρωθυπουργό της Γαλλίας- έχει επεξεργαστεί ένα σενάριο το οποίο προβλέπει μεταξύ άλλων τη μαζική «κοπή» ευρώ από την Ευρωτράπεζα, την πτώση της ισοτιμίας του ευρώ στο 1,15%, την υιοθέτηση... ευρώ του Βορρά και ευρώ του Νότου και την επανεισαγωγή εθνικών νομισμάτων στα κράτη-μέλη για «εσωτερική χρήση». Ένα τέτοιο σενάριο λειτουργεί και ως ρυθμιστής των οικονομικών αποκλίσεων από χώρα σε χώρα της ευρωζώνης. Για τον σκοπό αυτό προτείνεται να μετατραπεί το ευρώ από «ενιαίο νόμισμα» σε «κοινό νόμισμα» - δεδομένου ότι η υιοθέτηση ενός ενιαίου νομίσματος απαιτεί μια ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ ή της Γερμανίας, που θα διαθέτει μηχανισμούς μεταφοράς κεφαλαίων από το ένα ομόσπονδο κρατίδιο στο άλλο. Σήμερα, επισημαίνουν οι συντάκτες της έρευνας, «το ευρώ λειτουργεί ως νόμισμα της Γερμανίας. Η στρατηγική αυτή δεν αποδίδει στους κόλπους της Ευρώπης. Η σύγκλιση της ανταγωνιστικότητας της Βόρειας Ρηνανίας και της Πελοποννήσου μέσω της μισθολογικής και δημοσιονομικής λιτότητας αποτελεί μια μέθοδο που αγγίζει τα όριά της. Για να αποκατασταθούν οι ισορροπίες μεταξύ των οικονομιών πρέπει οι χώρες αυτές να υιοθετήσουν νομίσματα διαφορετικής ισχύος. Κάτι που προϋποθέτει τη διάσπαση του ευρώ σε ευρώ του Βορρά και σε ευρώ του Νότου». Τα δύο ευρώ θα υφίσταντο ανηλεείς κερδοσκοπικές επιθέσεις στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος. Το ευρώ του Νότου θα δεχόταν ασφυκτικές πιέσεις και θα υφίστατο μια βίαιη υποτίμηση και οι δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις των χωρών που θα το υιοθετούσαν θα κινδύνευαν με στάση πληρωμών. Για να αποτραπούν οι συστημικές επιπτώσεις της αλλαγής, οι οικονομολόγοι προτείνουν την υιοθέτηση ενός νέου συστήματος καθορισμού των επιτοκίων στο εσωτερικό της ευρωζώνης. Με δεδομένες τις τεράστιες διαφορές ανταγωνιστικότητας μεταξύ της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και των χωρών του Βορρά, θα πρέπει να υιοθετηθεί στο εσωτερικό της ευρωζώνης ένα σύστημα σταθερών πλην καθοριζόμενων ισοτιμιών μεταξύ των κρατών-μελών. Αυτό προϋποθέτει την επανεισαγωγή εθνικών νομισμάτων ελεγχόμενων από την κάθε χώρα και την παράλληλη "κυκλοφορία" ενός "εσωτερικού" και ενός νομίσματος "εξωτερικού". Οι χώρες-μέλη θα έχουν δηλαδή το εθνικό τους νόμισμα και ταυτόχρονα ένα κοινό νόμισμα (άλλο οι Βόρειες και άλλο οι Νότιες), που θα μοιάζει με την παλαιά Ευρωπαϊκή Λογιστική Μονάδα (ΕCU). Θα μπορούν να καθορίζουν την ισοτιμία του εθνικού νομίσματός τους έναντι του «κοινού». Προφανώς το κοινό νόμισμα δεν θα έχει καθημερινή χρήση, αλλά θα επιτρέψει στην προοδευτική επανεξισορρόπηση των οικονομιών, χωρίς να αναγκαστούν οι εθνικές κυβερνήσεις να προχωρούν σε μαζικές υποτιμήσεις της νέας δραχμής, του νέου εσκούδο, της νέας πεσέτας κλπ», αναφέρουν οι ειδικοί. Οι (περίπου 30 τον αριθμό) ερευνητές του CAE θυμίζουν ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν προβλέπει την έξοδο κάποιας χώρας από το ευρώ.

Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που κάποια χώρα, όπως η Ελλάδα, αποφάσιζε να διαλέξει να φύγει ανάμεσα στα δύο δεινά (στην παραμονή ή στην έξοδό της), εκείνες που θα ζημιώνονταν περισσότερο θα ήταν οι οικονομικώς και δημοσιονομικώς «καλοστεκούμενες» χώρες. Με την προτεινόμενη λύση οι χώρες που θα υιοθετήσουν το ευρώ του Βορρά θα έχουν τη δυνατότητα να το αφήσουν να ανατιμηθεί, ώστε να κατεβάσουν ακόμη περισσότερο το κόστος των εισαγωγών τους. Οι χώρες του ευρώ του βορά μπορούν να είναι, εκτός από τη Γερμανία, η Αυστρία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Φινλανδία και η Εσθονία ενώ οι υπόλοιπες θα υιοθετούσαν το ευρώ του Νότου.