Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει έντεκα χρόνια από τον καταστροφικό σεισμό του 1999 κατά τον οποίο η Μονή Δαφνίου υπέστη σοβαρές ζημιές τόσο στο καθολικό όσο και στον περίβολό της και έκλεισε λόγω επικινδυνότητας, ωστόσο παραμένει εγκαταλειμμένη μέχρι σήμερα. Πρόκειται για μνημείο του 11ου αιώνα που συγκαταλέγεται στα μνημεία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO με ιδιαίτερα περίτεχνο καθολικό με εντοίχια ψηφιδωτά και εξίσου εντυπωσιακό εσωτερικό που κοσμείται με θαυμάσια μωσαϊκά της μεσοβυζαντινής περιόδου. Λόγω της ιδιαίτερης θέσης της πάνω σε γεωλογικό ρήμα -βρίσκεται στα όρια του δήμου Χαϊδαρίου, πάνω στην αρχαία Ιερά Οδό που οδηγούσε από την Ελευσίνα στην Αθήνα- η Μονή έχει επανειλημμένα πληγεί από τους σεισμούς, τους κραδασμούς της παρακείμενης εθνικής οδού, αλλά και τις πλημμύρες των τελευταίων ετών. Από τον Οκτώβριο του 2008 αποτελεί «επισκέψιμο εργοτάξιο», με το κοινό να έχει πρόσβαση μόνο στον προαύλειο χώρο, καθώς οι απαιτούμενες εργασίες αποκατάστασης του πάσχοντος καθολικού παραμένουν στάσιμες.

Ο πρόεδρος της Αlpha Βank κ. Ι. Κωστόπουλος είναι απο τους πλέον έμπειρους τραπεζίτες. Στην μακρόχρονη σταδιοδρομία του έχει δεί πολλά . Αποχωρήσεις μεγάλων ξένων τραπεζών, συγκρούσεις , την διαδικασία μεγέθυνσης του ομίλου του αλλά και της ίδιας της αγοράς μέσα σε λιγότερο απο 25 χρόνια.

Χθες ο έμπειρος τραπεζίτης επανέλαβε τη θέση του ότι η ελληνική αγορά δεν έχει χώρο για περισσότερα από 2,5 πιστωτικά ιδρύματα, με δεδομένο ότι το συνολικό ενεργητικό του εγχώριου συστήματος ανέρχεται στα 300 δισ. ευρώ. Οι περισσότεροι υποδέχτηκαν την τοποθέτηση αυτή με ενθουσιασμό .

Η αλήθεια είναι όμως, ότι σε μία μικρή αγορά , όπως είναι η ελληνική , οι μοναδικοί που έχουν να κερδίσουν απο μία προοπτική αυτή είναι οι ...τράπεζες και οι μέτοχοί τους .

Φανταστείτε ένα τραπεζικό σύστημα με λίγες μεγάλες επιχειρήσεις και πολλές μικρές.

Φανταστείτε τι μπορεί να προκύψει αν όλοι αυτοί που σήμερα που κτυπούν την πόρτα 10 τραπεζών είναι έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε 2,5 όπως λέει ο έμπειρος τραπεζίτης.

Φανταστείτε τις προσημειώσεις εκατοντάδων χιλιάδων σπιτιών και ενός εξίσου μεγάλου αριθμού επαγγελματικών ακινήτων να είναι στα συρτάρια 2,5 τραπεζών και όχι στα συρτάρια 10.

Φανταστείτε την αξία του χαρτοφυλακίου των επαγγελματικών ακινήτων τους. Για αυτό δεν χρειάζεται τίποτε άλλο παρά μία απλή πρόσθεση των δικτύων και των κεντρικών τους γραφείων αλλά και των χαρτοφυλακίων των θυγαστρικών τους εταιριών επενδύσεων.

Φανταστείτε τι θα γίνει με τα επιτόκια των δανείων αλλά και των καταθέσεων -ανάλογα την περίοδο και τις ανάγκες της αγοράς.

Φανταστείτε πόσο δύσκολο θα είναι, να πάρει κάποιος στεγαστικό δάνειο αν του κλείσει την πόρτα η 1 απο τις 2,5 τράπεζες. Το ίδιο ακριβώς μπορεί να ισχύσει και στην περίπτωση μίας μικρομεσαίας ή και μικρής κατασκευαστικής εταιρίας ή ακόμα και μίας μεσιτικής.

Η λίστα του "φανταστείτε" μπορεί να γίνει πολύ μεγάλη! Και όσο μεγαλύτερη γίνεται τόσο θα μεγαλώνει ο βαθμός εξάρτησης και συγκέντρωσης της αγοράς.

Φυσικά το πρόβλημα της επιβίωσης αλλά και της μεγέθυνσης των πιστωτικών ιδρυμάτων είναι τεράστιο. Αυτό άλλωστε αποδεικνύουν και οι επιλογές της ΕΚΤ η οποία σε όλη την Ευρώπη έδωσε αγώνα για να μή κλείσουν κάποιες απο αυτές δαπανώντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκατοντάδες δισ. ευρώ. Σίγουρα είναι μία αναγκαιότητα αφού για την οικονομία το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι ο "πνευμονας" και η "καρδιά" . Όμως με δεδομένες πλέον τις επιλογές του συστήματος -σε σημαντικά μικρότερο βαθμό του ελληνικού- στο παρελθόν μία τέτοια προοπτική σίγουρα δεν θα έκανε καλό στην όχι μόνο στην κοινωνία αλλά...

Με λίγα λόγια όταν το συμφέρον των μετόχων υπερισχύει των βασικών αρχών του ανταγωνισμού (όπως αυτές περιγράφονται στα πανεπιστημιακά εγχειριδια των πρωτοετών φοιτητών) τότε όλοι θα πρέπει να ανησυχούμε.

Αν ξαφνικά είχατε στα χέρια σας στις «βιβλικές» αγελάδες δεν θα τις προσέχατε σαν τα «μάτια» για να μη πάθουν –και πάθετε και εσείς μαζί τους- κανένα κακό; Η απάντηση κάθε λογικού ανθρώπου θα ήταν το δίχως άλλο καταφατική. Οποιαδήποτε άλλη απάντηση θα χαρακτηρίζονταν ως επιεικώς σχιζοφρενής. Αυτό το αυταπόδεικτο συμπέρασμα δεν φαίνεται ότι χαρακτηρίζει τη πολιτική που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις στη ακίνητη περιουσία. Και όταν αναφερόμαστε στη πολιτική μιλάμε για την φορολογία, το περιβάλλον, τις υποδομές, τη χωροταξία τόσο σε επίπεδο βραχυχρόνιου όσο και μακροχρόνιου σχεδιασμού. Η φορολογική πολιτική θεωρεί το ακίνητο και τους ιδιοκτήτες ως τον εύκολο στόχο για να συγκεντρώσει τα φορολογικά έσοδα αλλά και για να τιμωρήσει εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν στη ακίνητη περιουσία. Η χωροταξική πολιτική μοιάζει με την αστυνομική πρακτική που θέλει τη αστυνομία να εμφανίζεται με καθυστέρηση στις περισσότερες περιπτώσεις παραβατικότητας. Αλήθεια σε πιο μέρος της Δύσης πρώτα κτίζονται τα σπίτια και τα εργοστάσια και στη συνέχεια καθορίζονται οι χρήσεις της γης , η ρυμοτομία και οι όροι δόμησης; Όσο αφορά στη προστασία του περιβάλλοντος η λειτουργία των παράνομων χωματερών είναι η πιο απτή απόδειξη της ανυπαρξίας της για πολλά χρόνια. Ευτυχώς που υπάρχει και η κοινοτική νομοθεσία και αναγκαζόμαστε να κάνουμε το ελάχιστο για τη προστασία του περιβάλλοντος. Τέλος τα ράβε ξήλωνε των δρόμων είναι η πιο τρανή απόδειξη για τον τρόπο που λειτουργούν οι υπεύθυνοι φορείς για την παροχή των υποδομών. Το realestatenews.gr , προσπάθησε να αναδείξει την εγκληματική «συμπεριφορά» τόσο της κεντρικής εξουσίας όσο και των φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης οι οποίοι τις περισσότερες φορές χαρακτηρίζονται από τον υπέρτατο βαθμό αυθαιρεσίας απέναντι τόσο στην ακίνητη περιουσία όσο και τους φορείς. Για παράδειγμα τα κερδοσκοπικά κίνητρα των Κυβερνήσεων που χρησιμοποιούν –και συντηρούν- την έλλειψη μηχανισμών για την καταγραφή τιμών. Τη δημιουργία μίας νέας γενιάς νομιμοφανών αυθαιρέτων αλλά και τις κατόπιν εορτής παρεμβάσεις σε αστικές περιοχές της πρωτεύουσας για τις οποίες τώρα κεντρική κυβέρνηση και ΟΤΑ μεταμορφώνουν την υποχρέωση σε ευαισθησία.

Η ελληνική κρίση ανέδειξε πολλά από τα προβλήματα που προσπαθούσε επιμελώς να "κρύψει κάτω από το χαλί" η Ε.Ε. για τουλάχιστον 10 χρόνια και τα οποία οξύνθηκαν με αφορμή την οικονομική κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ πριν από δύο περίπου χρόνια. Ξαφνικά ο ευρωπαϊκός νότος αλλά και η Γαλλία η Μεγάλη Βρετανία και η Γερμανία ανακοίνωσαν προγράμματα δημοσιονομικής εξυγίανσης δισ. ευρώ . Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι μία τέτοια πολιτική εξασφαλίζει την δημοσιονομική σταθερότητα και κατ΄επέκταση την οικονομική την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας. Και όμως υπάρχουν τρία βασικά ερωτήματα τα οποία επιμελώς αποφεύγουν να απαντήσουν οι ευρωπαίοι ηγέτες.

Πρώτο ερώτημα: Τα ελλείμματα δημιουργήθηκαν σε σημαντικό βαθμό σε μία προσπάθεια να προστατευτούν τα πιστωτικά ιδρύματα των χωρών από την κρίση των "τοξικών ομολόγων". Αν ανατρέξει κανείς στα μέτρα στήριξης των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για το τραπεζικό σύστημα που υιοθετήθηκαν την διετία 2008-9 θα διαπιστώσει ότι είναι πολλαπλάσια από τα δημοσιονομικά οφέλη από τα μέτρα εξυγίανσης που εξαγγέλθηκαν. Για να το πούμε πιο απλά αν προσθέσει κανείς πόσο κόστισε το πακέτο διάσωσης των τραπεζών τότε θα διαπίστωνε ότι τα κεφάλαια που διοχετεύτηκαν αναλογούν σε ένα σημαντικό ποσοστό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Όσοι το αμφισβητούν δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στις ανακοινώσεις που έγιναν τόσο από την Γερμανική όσο και από Βρετανική και Γαλλική κυβέρνηση για να σώσουν τα πιστωτικά τους ιδρύματα που είχαν μολυνθεί από τις επενδύσεις που έκαναν . Δηλαδή στο δίλλημα ΜΕΤΟΧΟΙ ή ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποφάσισαν να στηρίξουν τους πρώτους συνθλίβοντας κάθε έννοια ηθικής στην άσκηση πολιτικής.

Δεύτερο ερώτημα : Πόσο αποδοτική μπορεί να είναι η απόφαση να ασκηθεί η συγκεκριμένη οικονομική πολιτική σε μία περίοδο που η ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι εύθραυστη ενώ σε όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες το φάντασμα της ανεργίας έχει ήδη κάνει την παρουσία της . Το σίγουρο είναι ότι η μείωση των δημόσιων δαπανών θα επηρεάσει την ανάκαμψη και θα αυξήσει ακόμα περισσότερο τα ποσοστά ανεργίας με άμεση επίπτωση τόσο στο χρόνο όσο και στο εύρος της ανάκαμψης ενώ ταυτόχρονα θα ενταθούν τα φαινόμενα της συγκέντρωσης πλούτου. Η περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας ίσως αποτελεί το αντίδωρο για την αύξηση των επενδύσεων. Όμως το πιθανότερο είναι να οδηγήσει σε κοινωνικές συγκρούσεις και περιθωριοποίηση μεγάλων ομάδων πληθυσμού σε όλη την διάρκεια ρηγκανοποίησης της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Τρίτο ερώτημα : Οι αλλαγές στο θεσμικό τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως αυτές εκφράστηκαν από την κυρία Μερκελ είναι συμβατές με το πλαίσιο της συνθήκης της Ρώμης; Πόσο δημοκρατική θα είναι μία Ευρώπη πολλών ταχυτήτων με πρώτο βιολί την Γερμανία και της χώρες της κεντρικής Ευρώπης και τον ευρωπαϊκό νότο να περιορίζεται είτε σε ρόλου κομπάρσου είτε σε ρόλο ευρωπαίου πολίτη δεύτερης κατηγορίας;

Κάθε απάντηση στα ερωτήματα απλώς είναι ένας διαφορετικός δρόμος που οδηγεί όμως σε μία απάντηση: η έλλειψη ηθικής, η απουσία κοινωνικής ευαισθησίας και η ενίσχυση του πολιτικού διαχωρισμού οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο...