Η «σωτηρία» της Ελλάδος μάλλον δεν θα είναι σωτηρία για την αγορά ακινήτων καθώς , το «πακέτο» βασίζεται στην ακόμα μεγαλύτερη περιστολή της ζήτησης . Σύμφωνα με τις απόψεις οικονομικών αναλυτών, οι προοπτικές για την αγορά ακινήτων είναι μάλλον δυσοίωνες καθώς η ανάκαμψη της αγοράς δείχνει ότι είναι πολύ μακριά. Από την άλλη πλευρά, αν και οι τράπεζες περιορίζουν τον κίνδυνο της «έκθεσης στα ελληνικά ομόλογα» , αυτό δεν σημαίνει ότι θα ανοίξουν τα χρηματοκιβώτια τους για να χρηματοδοτήσουν είτε την αγορά ακινήτων είτε τις επιχειρήσεις.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι και οι χορηγήσεις θα είναι λιγότερες και τα επιτόκια θα σημειώσουν άνοδο . Το γεγονός, ότι δεν έγινε καμία αναφορά στην τόνωση της ζήτησης οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τόσο ο όγκος των πωλήσεων του λιανικού και του χονδρικού εμπορίου όσο και η οικοδομή θα εξακολουθήσουν να κινούνται με αρνητικούς ρυθμούς. Για τις επενδύσεις σε κατοικίες, οι χθεσινές εξελίξεις , επιβεβαιώνουν την πρόβλεψη ότι το 2010 , θα κινηθούν σε επίπεδα χαμηλότερα από τα 5 δις. ευρώ. Παράλληλα, η πτώση της εμπορικής δραστηριότητας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η αγορά καταστημάτων θα βρεθεί σε περιβάλλον εντονότερης πίεσης που φυσικά ευνοεί εκείνους που έχουν ρευστότητα και μπορούν να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται.

«Το πακέτο, αφορά στο χρέος και στα ελλείμματα και παραγνωρίζει την αναπτυξιακή διάσταση της οικονομίας. Φυσικά, η περαιτέρω πτώση των τιμών ευνοεί το πρόγραμμα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας αφού , νομιμοποιεί τις όποιες συμφωνίες πρόκειται να γίνουν αλλά δεν ουσιαστικά δεν λαμβάνει υπόψη ότι οικοδομή είναι εκείνη που μπορεί να ανατρέψει το σημερινό αδιέξοδο που υπάρχει στην αγορά.» τόνιζαν χαρακτηριστικά οικονομικοί αναλυτές από τους οποίους ζητήθηκε να σχολιάσουν το νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται για την ελληνική οικονομία . Μάλιστα ένα από αυτούς διατύπωσε μία πιο τολμηρή άποψη: «πολύ φοβάμαι ότι το πλαίσιο της συμφωνίας για την πρόσφατη πώληση του πακέτου μετοχών του ΟΤΕ , θα επαναληφθεί και στην περίπτωση της «αξιοποίησης» της δημόσιας ακίνητης περιουσίας. Αν επαληθευτούν οι φόβοι αυτοί , τότε η ανάκαμψη της ζήτησης και των τιμών θα είναι μακρόχρονη υπόθεση , που θα σηματοδοτήσει γενικότερες δομικές αλλαγές στην ελληνική αγορά ακινήτων. Σε γενικές γραμμές αυτό που φαίνεται πλέον ως πιο πιθανόν είναι η διάψευση του μύθου ότι «κανείς δεν έχασε από τα ακίνητα».

του Γιάννη Λιναρδακη αρχιτέκτωνα

Στα σαραντα χρονια που χονδρικα περασαν απο το τελος της δεκαετιας του ΄60 ως τωρα οι περισσοτεροι κατοικοι της περιοχης της κεντρικης Αθηνας που (με αρχη και τελος την πλατεια Ομονοιας) περικλειεται απο τους δρομους Πειραιως, Δεληγιωργη, Δηληγιαννη, Κωνσταντινουπολεως, Αγιου Μελετιου, Ιωνιας, Καυταντζογλου, Γαλατσιου, Ταϋγετου, Αμοργου, Μεγιστης, Αργινουσων, Αρμονιας, Αιγλης Ελατειας, Κερκυρας, Ευελπιδων Πατησιων,Πανεπιστημιου μετοικησαν (αλλαζοντας δυο και τρεις ενδιαμεσους τοπους κατοικιας) σε αλλες περιοχες βορειωςτης περιοχης που οριζεται απο τους δρομους Βικελα, Καυταντζογλου, Γαλατσιου, Πρωτοπαπαδακη, Καλπακιου, Περιφερειακη Γαλατσιου, Μουσων Κατεχακη. Αξιοσημειωτο ειναι το οτι η περιοχη εχει την καλυτερη συγκοινωνιακη συνδεση με το κεντρο της Αθηνας με ηλεκτρικο σιδηροδρομο, πολλες συγοινωνιακες γραμες δυο μεγαλες οδικες αρτηριες (Πατησιων και Αχαρνων) μια συμπληρωματικη ( Δροσοπουλου) και τρεις ενισχυτικες (3ης Σεπτεμβριου Αριστοτελους και Κυψελης). Για ενα σημαντικο χρονικο διαστημα τους αποχωρουντες αντικαθιστουσαν νεοι εσωτερικοι μεταναστες, κατι που ηταν φυσιολογικη συνεπεια της αστυφιλιας και για τους ηδη αστικοποιημενους φανταζε σαν βελτιωση του βιοτικου επιπεδου και των συναρτημενων με αυτο συνθηκων κατοικιας. Μετά το 1981 (περίπου πριν 30 χρόνια) ο μόνιμος πληθυσμός του πολεοδομικού συγκροτήματος της Αθήνας σταθεροποιήθηκε (αύξηση: 1,14% στην δεκαετία του 1980, 3,02% στην δεκαετία του 1990, άγνωστο αλλά εκτιμώμενο ως περίπου 0% συμπεριλαμβανόμενων των μεταναστών στην δεκαετία του 2000 πηγή :http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1 - .CE.94.CE.B7.CE.BC.CE.BF.CE.B3.CF.81.CE. κεφάλαιο 4 δημογραφία). Στο ίδιο διάστημα στην περιοχή του συγκροτήματος η παράγωγη κατοικιών και χώρων σχετικών εξυπηρετήσεων όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά συνεχίστηκε με κατά διαστήματα εντατικούς ρυθμούς και οι μετοικίσεις σε νεώτερα και μεγαλύτερα σπίτια αυξήθηκαν. Σαν συνέπεια της διαδικασίας συνεχούς παράγωγης νέων κατοικιών - μετοικίσεως πρόεκυψε περίσσεια χώρων στις παραπάνω περιοχές που (κυρίως) μετά το 1990 εν μέρει κατοικηθήκαν από αλλοδαπούς μετανάστες εν μέρει παρέμειναν αχρησιμοποίητοι. Αυτονόητο είναι πως όσοι παλαιοί κάτοικοι παρέμειναν στην περιοχή δεν ανήκουν (στατιστικά) σε δυναμικές αλλά αντίθετα ανήκουν σε ασθενείς πληθυσμιακές ομάδες. Το μείγμα κοινωνικά και οικονομικά αδύναμων, ετερογενών πολιτιστικά, ανταγωνιζόμενων μεταξύ τους πληθυσμιακών ομάδων που κατοικούν σε αστικές περιοχές υψηλής πυκνότητας με χαμηλής ποιότητας υποδομές, με πεπαλαιωμένο σε κακή κατάσταση οικοδομικό/κτιριακο απόθεμα μέρος του οποίου παραμένει άχρηστο είναι αυτή καθ' εαυτόν η υπόσταση του slum σε πυρηνικά σημεία του οποίου σχηματίζεται ghetto.

Η θεαματική αύξηση των διαζυγίων είχε άμεσες επιπτώσεις και στην αγορά κατοικίας, αφού τουλάχιστον ο ένας από τους δύο συζύγους έψαχνε για σπίτι. Συνήθως , έψαχνε για ενοίκιο αλλά δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που αγόραζε. Επίσης, η διανομή των περιουσιακών στοιχείων ήταν η αιτία για να βγαίνουν στην αγορά πραγματικές ευκαιρίες. Ανάσα για την αγορά ήταν και οι γάμοι. Τα νέα ζευγάρια , τις περισσότερες φορές έψαχναν για σπίτι να στεγαστούν –αρχικά νοίκι και στην συνέχεια αγορα. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι περιπτώσεις που οι γονείς αναλάμβαναν αυτό το έργο.

Όχι δεν δεν γράφουμε ανέκδοτα . Είναι μία πραγματικότητα για την αγορά και αν δεν το πιστεύετε δεν έχετε παρά να ρωτήσετε και ένα φίλο σας μεσίτη. Η κρίση όμως συρρίκνωσε και αυτή την αγορά αφού έχει χτυπήσει και την «αγορά» των διαζυγίων και των γάμων τα οποία σημειώνουν μεγάλη πτώση λόγω του οικονομικού κόστους που συνοδεύει έναν χωρισμό.

Τα στοιχεία από το ληξιαρχείο του δήμου Αθηναίων δείχνουν κάθετη πτώση 25% τα τελευταία χρόνια. Συγκεκριμένα το 2006 είχαν καταγραφεί στην Αθήνα 1.579 διαζύγια. Από το 2009, μαζί με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, ο δείκτης των διαζυγίων αρχίζει να πέφτει και το 2010 ο αριθμός των χωρισμών με το νόμο μειώθηκε σε 1.149. Την ίδια ώρα, τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας καταγράφουν πτώση των γάμων. Από 63.997 γάμους το 1995 σε 59.512 το 2009. Η αναλογία γάμων ανά 1000 κατοίκους υποχώρησε στο 5,3 από 7,3 το 1980 και από 9% που ήταν το 1960. Το 41,9% των «μελλόνυμφων» προτιμούν πλέον τον πολιτικό γάμο από μόλις 10,5% που ήταν το 1995. Επίσης κάνει την εμφάνισή του και το σύμφωνο συμβίωσης, με 104 το 2009, εκ των οποίων τα 54 στην Αττική.

Αντιγράφουμε το άρθρο της έγκυρης γαλικής εφημερίδα Le Monde και  δημοσιεύουμε  αποσπάσματα καθώς θεωρούμε ότι απηχεί την αγωνία όχι μόνο των ελλήνων αλλά και πολλών ευρωπαίων

«Στις Βρυξέλλες, οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης δεν κατάφεραν, τη Δευτέρα 11 Ιουλίου, να καταλήξουν σε συμφωνία. Εξακολουθούν να διαφωνούν όσον αφορά τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να αντιμετωπιστεί η μεγάλη κρίση που προκαλεί το ευρωπαϊκό χρέος στο ενιαίο νόμισμα. Στην Ουάσιγκτον, τη Δευτέρα, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα χρειάστηκε, για μια ακόμα φορά, να προειδοποιήσει τους Ρεπουμπλικανούς αντιπάλους του: αν δεν επιτευχθεί συμφωνία για τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό έως τις αρχές του Αυγούστου, υπάρχει ο κίνδυνος το αμερικανικό Δημόσιο να κηρύξει στάση πληρωμών. Και στις δύο περιπτώσεις το μέγεθος των δημοσιονομικών ελλειμμάτων υποσκάπτει την εμπιστοσύνη και εμποδίζει την ανάκαμψη.

Τα δημόσια οικονομικά τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ευρώπης βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Η Wall Street φοβάται τη μετάδοση της κρίσης από τη μια πλευρά του Ατλαντικού στην άλλη. Οι δυσκολίες της ευρωζώνης προκαλούν πανικό σε όλα τα χρηματιστήρια. Τίποτε πιο δυσάρεστο τη στιγμή που η οικονομική δραστηριότητα παλεύει να ανακάμψει και η ανεργία να μειωθεί. Το καταλάβαμε: η κατάσταση απαιτεί ενηλίκους και ενήλικοι δεν υπάρχουν, ούτε στην Ουάσιγκτον ούτε στις Βρυξέλλες! Στις ΗΠΑ, πρέπει να επιτευχθεί έως τις 2 Αυγούστου συμφωνία για την αύξηση του ορίου του ομοσπονδιακού δανεισμού. Το όριο του χρέους είναι σήμερα τα 12,294 τρισεκατομμύρια δολάρια (το 65% του ΑΕΠ), ενώ το πραγματικό χρέος της χώρας έχει φτάσει τα 14,294 τρισεκατομμύρια. Αν δεν αυξηθεί το νόμιμο όριο του δανεισμού, κάτι που προϋποθέτει ψηφοφορία στο Κογκρέσο, το ομοσπονδιακό κράτος δεν θα μπορεί πλέον να ανταποκριθεί σε κάποιες από τις υποχρεώσεις του. Ομως τα εμπόδια που βάζει η ρεπουμπλικανική πλειοψηφία στη Βουλή δεν επιτρέπουν μια συμφωνία». «Ανευθυνότητα» «Η ψηφοφορία για το χρέος συνδέεται με έναν συμβιβασμό όσον αφορά το δημοσιονομικό έλλειμμα. Από ιδεολογική τυφλότητα, οι Ρεπουμπλικανοί αρνούνται και την παραμικρή αύξηση των φόρων ώστε να μειωθεί αυτό το τελευταίο. Μια ανεύθυνη στάση, που συμβάλλει τα μέγιστα στο δηλητηριώδες οικονομικό κλίμα που δημιουργείται.

Μιλώντας ωστόσο για ανευθυνότητα και μικροψυχία, κανείς δεν παραβγαίνει τους ηγέτες της ευρωζώνης. Εδώ και μήνες καβγαδίζουν για την υιοθέτηση ενός δεύτερου πακέτου βοήθειας στην Ελλάδα, εφόσον το πρώτο αποδείχθηκε ανεπαρκές. Οι δισταγμοί τους και η δημοσιοποίηση των διαφωνιών τους υπονομεύουν την εμπιστοσύνη των αγορών - και στην τελική ανάλυση, αυτές ακριβώς είναι που καλούνται να αγοράσουν τα κρατικά ομόλογα που εκδίδουν τα κράτη της ευρωζώνης για να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους…

Η νομισματική ένωση βρίσκεται σε μια κατάσταση αξιοθρήνητη, που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα της οικονομικής της ισχύος. Πέραν της Ελλάδας, χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία βλέπουν τις συνθήκες δανεισμού τους να επιδεινώνονται σημαντικά. Και, μέσω της μετάδοσης, η Ιταλία και η Ισπανία βλέπουν με τη σειρά τους τα επιτόκια να ανεβαίνουν στην αγορά του χρέους τους. Ελλείψει πολιτικής ηγεσίας, λογομαχούμε για τους όρους της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στο νέο σχέδιο βοήθειας της Ελλάδας. Μα, κύριοι υπουργοί, είναι σαν να ασχολείστε με ένα συνάχι, ενώ ελλοχεύει ο καρκίνος!»