Καθοριστικές είναι οι ημέρες που ζούμε, για τους ιδιοκτήτες ακινήτων της χώρας μας υποστηρίζει η ΠΟΜΙΔΑ καθώς όπως λέει, δρομολογούνται δύο νέα μέτρα που θα καθορίσουν τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους. Τις ημέρες αυτές δρομολογούνται δύο νέα και χωρίς προηγούμενο «χαράτσια», το ένα υπέρ του κράτους και το άλλο υπέρ συγκεκριμένων ιδιωτών, που έχουν τη δύναμη να το προωθήσουν και να το επιβάλουν σε βάρος ενός λαού που χειμάζεται από τόσα δεινά. Κοινό χαρακτηριστικό και στα δύο μέτρα: Εκείνοι που τα χειρίζονται σήμερα, αρνήθηκαν στην ΠΟΜΙΔΑ μας την παραμικρή δυνατότητα διαλόγου, έστω και για «ξεκάρφωμα»!

Ενιαίος Φόρος Ακινήτων = 3-4 δις φόροι ετησίως από την αστική ακίνητη ιδιοκτησία:

Αν στην εξαγγελθείσα εξαίρεση των αγροτικών ακινήτων προστεθεί και αφορολόγητο όριο ύψους 50.000€, τότε οι μισοί ιδιοκτήτες ακινήτων θα είναι αφορολόγητοι, και οι φορολογούμενοι θα πρέπει να βρουν τρόπο να πληρώσουν όχι μόνο τους φόρους που αντιστοιχούν στη δική τους περιουσία, αλλά και τους φόρους που αντιστοιχούν στην περιουσία των αφορολόγητων! Υπό αυτές τις συνθήκες και αυτοί στο τέλος δεν θα πληρώσουν τίποτε, και έτσι η μικροπολιτική σκοπιμότητα θα οδηγήσει σε ένα απόλυτο δημοσιονομικό «Βατερλώ», αλλά και στη φτωχοποίηση και καταστροφή της μεσαίας τάξης της χώρας μας. Η μόνη λύση είναι οι ιδιοκτήτες να παραδώσουν στον κ. Στουρνάρα τα κλειδιά των ιδιοκτησιών τους, και ιδιαίτερα των δεκάδων χιλιάδων ξενοίκιαστων, που θα χρεώνονται τον ίδιο φόρο με τα νοικιασμένα!

«Ηλεκτρονική Ταυτότητα Κτιρίου» = Διαρκείς «επιθεωρήσεις» κτιρίων με δαπάνες των ιδιοκτητών τους!

Ο αθώος και ωραιοποιημένος τίτλος του κρύβει το επαχθέστερο συντεχνιακό εφεύρημα εγχώριας έμπνευσης («Made in Greece»): τις αέναες και άσκοπες επιθεωρήσεις όλων των κτιρίων της χώρας, και ιδιαίτερα όλων των κατοικιών ανά 10ετία, με υποχρεωτικές εκ του νόμου αμοιβές που θα επιβαρύνουν τους ιδιοκτήτες τους! Το μέτρο αυτό από τη φύση του θα είναι η μήτρα απύθμενης γραφειοκρατίας και θεσμοθετημένης διαφθοράς, αφού ο κάθε μηχανικός θα δικαιούται να μπαίνει στο κάθε σπίτι, με δικαίωμα «ζωής και θανάτου» στην περιουσία του κάθε πολίτη, και στην ουσία να διαπραγματεύεται ο ίδιος αν το «πιστοποιητικό πληρότητας» που θα χορηγήσει, θα γραφτεί με όμικρον, ή με ωμέγα!!! Είναι απορίας άξιο γιατί η σημερινή ηγεσία του ΥΠΕΚΑ υπέκυψε και προωθεί ένα τέτοιο μέτρο, που αξίζει πράγματι τον τίτλο του «αντιλαϊκού»! Ζητάμε να αποσυρθεί από τη διαβούλευση και να εγκαταλειφθεί κάθε ιδέα για θέσπισή του! Η υπάρχουσα νομοθεσία μπορεί να καλύψει όλα τα υπάρχοντα προβλήματα!

Την πρόταση του οικονομικού επιτελείου με τα εναλλακτικά σενάρια για τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων του 2014 παρουσιάζει σήμερα ο υπουργός Οικονομικών στους εκπροσώπους των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Πρόταση για τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων Οι εκπρόσωποι των κομμάτων έχουν διαμηνύσει ήδη πως δεν θα αποδεχθούν πρόταση επιβολής του νέου φόρου χωρίς αφορολόγητο όριο για τα αστικά ακίνητα προκειμένου να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό περίπου 300 εκατ. ευρώ που θα προκύψει στην περίπτωση που εξαιρεθούν από τον φόρο οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις που ανήκουν στους κατ΄ επάγγελμα αγρότες. Προβάλλουν το σκεπτικό πως δεν μπορεί να απαλλάσσονται ακόμη και όσοι κατέχουν και εκμεταλλεύονται μεγάλες εκτάσεις γης και εισπράττουν επιδοτήσεις, όταν φορολογούνται από το πρώτο ευρώ ακίνητα χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων. Σύμφωνα με πληροφορίες, η πρόταση του υπουργείου Οικονομικών για τη φορολόγηση των αστικών ακινήτων περιλαμβάνει δύο βασικά σενάρια: Την καθιέρωση χαμηλού ατομικού αφορολόγητου ορίου 30.000 ? 50.000 ευρώ. Εδώ, ο υπολογισμός φόρου θα γίνεται με βάση συντελεστές από 0,2% έως και 2% για ακίνητα αντικειμενικής αξίας άνω του 1,5 ή 2 εκατ. ευρώ. Η φορολόγηση να ισχύσει από πρώτο ευρώ της αξίας της συνολικής ακίνητης περιουσίας αλλά με χαμηλότερους συντελεστές από 0,1% έως και 1% ή 1,5% για ακίνητα αξίας άνω του 1,5 εκατ. Σε όλες τις εκτάσεις γης που βρίσκονται εκτός σχεδίου ο ενιαίος φόρος για το 2014 θα υπολογιστεί με βάση το στρέμμα, χωρίς κανένα αφορολόγητο όριο.

Δολοφονια εν ψυχρω

Σε κάθε περίπτωση ένα είναι δεδομένο : Η Κυβέρνηση ολοκληρώνει το σχέδιο της απομπομπής της μεσαίας τάξης απο την ακίνητη περιουσία με όπλο την φορολογία. Ας πάμε όμως απο την αρχή. Το δημόσιο εισέπραξε κάπου 500 εκατ. ευρώ από τους φόρους ακινήτων το 2009 και φιλοδοξεί να βάλει στα ταμεία του κάπου 3,1 δισ. την επόμενη χρονιά. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή, αν μη τι άλλο, αύξηση, που αντανακλά τις προτεραιότητες των κυβερνήσεων από τότε μέχρι σήμερα και τις νουθεσίες των δανειστών. Όμως, δεν αρκεί η αντικατάσταση του χαρατσιού στα ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα που επέβαλε ο Ε. Βενιζέλος ως υπουργός οικονομικών, εισακούοντας τις εισηγήσεις μεγαλοτραπεζιτών, για να επιτευχθεί ο στόχος των 3,1 δισ. ευρώ. Γι' αυτόν τον λόγο είχε προταθεί η διεύρυνση της φορολογικής βάσης με τη φορολόγηση των μη ηλεκτροδοτούμενων ακινήτων και των αγροτεμαχίων. Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά χθες, οι εκπρόσωποι των τριών κομμάτων που απαρτίζουν την κυβέρνηση κατέληξαν σε συμφωνία να μη φορολογηθούν τα αγροτεμάχια των κατ' επάγγελμα αγροτών. Η απόφαση δεν εκπλήσσει και είναι απολύτως συμβατή με τη μικροκομματική τακτική της ελαχιστοποίησης του πολιτικού κόστους που χαρακτηρίζει τα ελληνικά πολιτικά κόμματα. Η τρύπα που δημιουργεί αυτή η απόφαση στα προϋπολογισθέντα έσοδα δεν έχει γίνει επισήμως γνωστή, αλλά οι ανεπίσημες διαρροές προς τον Τύπο μιλάνε για ποσό που κυμαίνεται μεταξύ 150 και 400 εκατ. ευρώ.

Προφανώς, δεν είναι αμελητέο και δεδομένης της πίεσης των δανειστών για αύξηση των εσόδων από τη φορολογία ακινήτων, όπως έχει ήδη συμφωνηθεί, θα πρέπει να εξευρεθούν από αλλού. Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να κατανοήσει κανείς ότι το ποσό που λείπει θα προέλθει από την αύξηση των συντελεστών με τους οποίους φορολογούνται τα υπόλοιπα ακίνητα, κυρίως των αστικών περιοχών. Φυσικά, υπάρχει επίσης η αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών που θα μπορούσε να φέρει περισσότερα έσοδα από μόνη της αν επικρατούσαν τα πολιτικά κριτήρια. Κοινώς, μικρότερες αυξήσεις ή καθόλου σε λαϊκές περιοχές, όπου οι αντικειμενικές αξίες παραμένουν υψηλότερες σε σχέση με τις εμπορικές, και αποφυγή μειώσεων σε ακριβότερες περιοχές όπου συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Κι όλα αυτά παρότι ότι οι τιμές των ακινήτων έχουν υποχωρήσει από 30% μέχρι 60% κατά μέσο όρο σε σχέση με το 2009, ανάλογα με το ακίνητο και την τοποθεσία. Όμως, το πιθανότερο είναι ότι οι ιθύνοντες θα επιλέξουν την αύξηση των φορολογικών συντελεστών για τα αστικά ακίνητα ώστε να κλείσει η τρύπα.

Αν η εκτίμηση επιβεβαιωθεί, οι ιθύνοντες θα έχουν καταφέρει να επιφέρουν ένα ακόμη καίριο χτύπημα στη χειμαζόμενη αγορά ακινήτων των αστικών κέντρων. Επιπλέον, θα έχουν δημιουργήσει ένα αίσθημα αδικίας στον μέσο εργαζόμενο πολίτη των αστικών περιοχών αφού θα επιβαρυνθεί περαιτέρω σε αντίθεση με τους κατ' επάγγελμα αγρότες, ιδίως με εκείνους με σχετικά μικρές εκτάσεις, που ουσιαστικά δεν φορολογούνται. Μία από τις αρχές της φορολογικής πολιτικής είναι η κάθετη ισότητα (vertical equity). Σύμφωνα με αυτήν, όσοι έχουν υψηλότερο εισόδημα θα πρέπει να πληρώσουν περισσότερους φόρους. Προφανώς, οι εκπρόσωποι των τριών κομμάτων της συμπολίτευσης δεν υπηρετούν αυτήν την αρχή από τη στιγμή που προχωρούν σε αυθαίρετες εξαιρέσεις πολιτών, π.χ. των αγροτών, από τον ενιαίο φόρο ακινήτων. Λησμονούν ότι οι φόροι πληρώνονται από το εισόδημα και τις καταθέσεις. Επομένως, οποιαδήποτε επιβάρυνση των φόρων ακινήτων που δεν συνοδεύεται από αύξηση των εισοδημάτων οδηγεί σε παραβίαση της αρχής της κάθετης ισότητας στα φορολογικά. Ψιλά γράμματα γι' αυτούς ,μπορεί να ισχυριστεί κάποιος. Ακόμη κι αν είναι έτσι, οι συνέπειες είναι μεγαλύτερες και έχουν διάρκεια.

Στο πλαίσιο της σηµερινής πολυεπίπεδης κρίσης, πραγµατοποιούνται µεγάλες ανατροπές στο σύστηµα γης, οικοδοµής και κατοικίας. Οι συνθήκες διαβίωσης υποβαθµίζονται και η στεγαστική επισφάλεια αυξάνεται για µεγάλα στρώµατα του πληθυσµού (αδυναµία συντήρησης της κατοικίας, ενεργειακή φτώχεια, απώλεια στέγης). Το οικιστικό απόθεµα και η ακίνητη περιουσία απαξιώνονται µε γρήγορους ρυθµούς, ενώ την ίδια στιγµή, καταστρέφεται σηµαντικό µέρος του κατασκευαστικού κλάδου (στις εργολαβικές επιχειρήσεις και την αγορά δοµικών υλικών) και χάνονται θέσεις απασχόλησης. Οι κυβερνητικές επιλογές για υπερ-φορολόγηση ακόµα και της πρώτης κατοικίας και η στήριξη των µεγάλων επενδυτικών κεφαλαίων ανατρέπουν ριζικά προηγούµενα δεδοµένα για το ρόλο της οικοδοµής στην οικονοµία και τη σχετική εξασφάλιση (µέσω ιδιοκατοίκησης και δανεισµού) της πρόσβασης µεγάλου µέρους της κοινωνίας στη στέγη και σε εισόδηµατα από ακίνητα.

Σε αυτό το πολύ διαφορετικό τοπίο της κρίσης δίνεται ίσως η ευκαιρία να αναπτυχθούν πολιτικές και πρακτικές για την παράλληλη αντιµετώπιση των ζητηµάτων που προκύπτουν από τις αυξανόµενες στεγαστικές ανάγκες, τη συντελούµενη απαξίωση του χτισµένου και της ιδιοκτησίας, και τις ανάγκες ενεργειακής βιωσιµότητας σε µια άλλη κατεύθυνση, µέσα απο διαδικασίες αξιοποίησης του υπάρχοντος οικιστικού αποθέµατος που θα εστιάζουν στις ιδιαίτερα υποβαθµισµένες περιοχές στο κέντρο και την περιφέρεια της πόλης, και –παράλληλα µε την επιδίωξη της οικονοµικής ανάκαµψης– θα απαντούν σε επείγοντα κοινωνικά και οικολογικά ζητούµενα. Οι δυνατότητες επανάχρησης των κενών, δηµόσιων ή ιδιωτικών, κτιρίων έχουν συζητηθεί, και από περιβαλλοντική σκοπιά, για µεγάλο διάστηµα και στην Ελλάδα. Η ανάσχεση της οικιστικής επέκτασης και η αναβάθµιση των κεντρικών περιοχών περιλαµβάνονται ως στόχοι τόσο στο Ρυθµιστικό Σχέδιο Αθήνας του 1985, αλλά και στο πιο πρόσφατο µε τον όρο «συµπαγής πόλη».

Αντίστοιχα η συζήτηση για τον περιορισµό της ενεργειακής κατανάλωσης του κτιριακού τοµέα εισάγεται µέσω ευρωπαϊκών οδηγιών και έχει οδηγήσει σε εφαρµογές πιλοτικών προγραµµάτων αναβάθµισης (π.χ. Ταύρος ΟΕΚ-ΚΑΠΕ) ή στο πρόγραµµα «εξοικονόµηση κατ' οίκον» του ΥΠΕΚΑ. Στο τελευταίο, κίνητρο για την ενεργειακή αναβάθµιση καθίσταται η αύξηση της εµπορικής αξίας της πρώτης κατοικίας, ενώ η διαχείριση του προγράµµατος από τις τράπεζες µπλοκάρει την επιχορήγηση των χαµηλών εισοδηµάτων (µην εγκρίνοντας την «πιστοληπτική τους ικανότητα»). «Τόσοι άνθρωποι χωρίς σπίτι, τόσα σπίτια χωρίς ανθρώπους» Ιδιαίτερα όµως στη σηµερινή συγκυρία, το ζήτηµα της αξιοποίησης του υπάρχοντος κτιριακού αποθέµατος µπαίνει µε διαφορετικούς όρους. Η ορθολογικότερη διαχείριση των πόρων –οικονοµικών, υλικών, χωρικών– καθίσταται πιο επιτακτική. Το δεδοµένο της µετατροπής της ιδιοκτησίας από οικογενειακό πόρο σε οικονοµικό βάρος και η αδυναµία των περισσότερων ακόµη και για µικρο-επενδύσεις συντήρησης ή αναβάθµισης δηµιουργούν νέες προτεραιότητες και ίσως αντιλήψεις, πέρα από την αγοραία προσέγγιση του ζητήµατος της κατοικίας. Οι εκτεταµένες ανάγκες για στέγη, για κοινωνικές υποδοµές και για µείωση του κόστους ενεργειακής κατανάλωσης των κατοικιών, απαιτούν σύνθετες και καινοτόµες προσεγγίσεις τις οποίες θα µπορούσε να αναλάβει ένας ανασυγκροτηµένος Οργανισµός Κοινωνικής Κατοικίας, σε συνεργασία µε τις πρωτοβάθµιες δοµές τοπικής αυτοδιοίκησης και τις κοινωνικές οργανώσεις. Κοινωνικό ενοίκιο και επανάχρηση

Η κάλυψη διαφοροποιηµένων στεγαστικών αναγκών παράλληλα µε την κινητοποίηση µικρών οικοδοµικών επιχειρήσεων και µικρών κεφαλαίων µπορεί να γίνει µε δηµόσια προγράµµατα συντονισµού και ρύθµισης της προσφοράς και ζήτησης κατοικίας στο υπάρχον οικιστικό απόθεµα, σε ένα πλαίσιο προώθησης του «κοινωνικού ενοικίου», όπως η σύναψη συµβόλαιων παραχώρησης µε µικρο-ιδιοκτήτες ακινήτων ή κίνητρα για τη διάθεση κλειστών διαµερισµάτων µε επιδοτήσεις του βασικού κόστους επισκευής, µε στόχο την παροχή στέγης σε δικαιούχους κοινωνικής κατοικίας µε χαµηλό ή µηδενικό ενοίκιο (βλ. encounter athens). Τέτοια προγράµµατα κοινωνικής κατοικίας και παρεµβάσεων σε υποβαθµισµένες περιοχές περιλαµβάνουν επίσης περιορισµούς που διασφαλίζουν την κοινωνική λειτουργία και τους όρους µελλοντικής εκµετάλλευσης των επιδοτούµενων κατοικιών, ώστε να αποφεύγονται φαινόµενα κερδοσκοπίας και αποκλεισµού ή εκτοπισµού αδύναµων κοινωνικών οµάδων. Υπάρχουν ήδη κοινωνικές δυναµικές σε αυτή την κατεύθυνση, µε τις άτυπες παραχωρήσεις ακινήτων µε αντάλλαγµα τα κόστη της ιδιοκτησίας, και το στοιχηµα είναι να καθιερωθεί µια µακροχρόνια αλλαγή παραδείγµατος πέρα απο την αναγκαστική προσαρµογή στις συνθήκες της κρίσης. Στον αντίποδα κινούνται τόσο το πρόγραµµα φοροαπαλλαγών στο Γεράνι και το Μεταξουργείο καθώς έχει ως µοναδικό στόχο τη µόχλευση της αγοράς ακινήτων και από αυτό επωφελούνται κυρίως συγκεντροποιηµένα επιχειρηµατικά σχήµατα, όσο και ο επανασχεδιασµός µέσω της καταστροφής και µέσω κινήτρων για τους εργολάβους που προτείνει ο Νέος Οικοδοµικός Κανονισµός (κατεδάφιση οικοδοµικών τετραγώνων, προσαύξηση δόµησης).

Ένα άλλο ενδιαφέρον παράδειγµα αποτελούν οι περιπτώσεις παραχώρησης αχρησιµοποίητων κτιρίων, συνήθως του δηµοσίου, σε συνεταιρισµούς κατοίκων για στεγαστική χρήση µε αυτο-επισκευή –όπως οι νόµοι αυτοανάκτησης και αυτοκατασκευής στην Ιταλία– που συνδυάζουν τη συµµετοχή στην παραγωγή της κατοικίας και τις συλλογικές διαδικασίες µε κοινωνικούς σκοπούς (στέγαση µεταναστών και προσφύγων, αστέγων, χαµηλών εισοδηµάτων), και θέτουν στόχους ενεργειακής αναβάθµισης των κτιρίων µέσω προσιτών παρεµβάσεων. Η δραστηριοποίηση συνεταιρισµών µπορεί να αφορά τους ιδιοκτήτες διαµερισµάτων που τα διαθέτουν ως κεφάλαιο για τη δηµιουργία ενός στεγαστικού συνεταιρισµού (και ως ανάσχεση της συγκέντρωσης ιδιοκτησίας), τους ενοίκους ενός συνεταιρισµού κατοίκησης στον οποίο παραχωρείται ένα κτίριο προς διαµόρφωση ή ακόµη και τα συνεργεία που κάνουν την επισκευή. Επιπλέον, τα συνεταιριστικά σχήµατα προσφέρονται για την ανάπτυξη εναλλακτικών µοντέλων κατοίκησης όπως η συλλογική κατοίκηση, η συγκατοίκηση, ευέλικτη ή προσωρινή κατοικία κ.λπ.

Ζητούµενο την περίοδο της κρίσης είναι και η εφαρµογή καινοτοµίας στις αποκαταστάσεις κατοικιών και την εξοικονόµηση ενέργειας που θα συνδυάζουν χαµηλό κόστος, χαµηλή τεχνολογία και αυτο-επισκευές. Το επίδικο εδώ είναι οι δράσεις για την εξοικονόµηση ενέργειας να µην αφορούν κυρίως την αγορά τεχνολογίας (κουφώµατα, λέβητες, φωτοβολταϊκά κ.λπ.) όπως συµβαίνει σήµερα, αλλά πρωτίστως τον επανασχεδιασµό και τη διαµόρφωση νέων στοιχείων (τροποποίηση ανοιγµάτων, σκίαστρα, αξιοποίηση προσανατολισµών και αερισµών) στο υπάρχον στοκ. Τέλος, οι παραπάνω προτάσεις θέτουν το ζήτηµα µιας διαφορετικής διαδικασίας πρόσβασης στην κατοικία µε συµµετοχή, αυτοκατασκευή, συλλογικές διαδικασίες και προτάγµατα. Αλλά και το αίτηµα της διασφάλισης της κοινωνικής υπεραξίας στις πολιτικές και τα δηµόσια προγράµµατα, σε αντιδιαστολή µε τους στόχους της διευκόλυνσης της κερδοσκοπίας που ακολουθούνται σήµερα.

απο την ΑΥΓΗ κείμενο : ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΙΑΤΙΤΣΑ , αρχιτέκτων, υ/δ πολεοδόµος

«Ομήρους της ληστρικής φορολογίας ακινήτων, και πραγματικά λύτρα τους φόρους που καλούνται να πληρώσουν», χαρακτήρισε τους ιδιοκτήτες ο Πρόεδρος της Πανελληνίου Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ακινήτων (ΠΟΜΙΔΑ), Στράτος Παραδιάς, κατά την ομιλία του στη δημόσια συζήτηση που διεξήχθη την Πέμπτη στα γραφεία της ΠΟΜΙΔΑ. Ο Παραδιάς ανέφερε ότι την τελευταία τριετία στην ουσία δεκαπλασιάστηκε το φορολογικό βάρος της ακίνητης περιουσίας, η κρίση εκμηδενίζει βαθμιαία τα μισθωτικά εισοδήματά της, οι φόροι «κατεδαφίζουν» την αγοραστική της αξία, ποινικοποιήθηκε βαρύτατα η αδυναμία εξόφλησής τους, και τελικά η περιουσία μεταβλήθηκε από δικαίωμα, σε πραγματικό βάρος. Ως προς τον ενιαίο φόρο κατοχής ακινήτων, ο Παραδιάς τόνισε χαρακτηριστικά ότι το κράτος πρέπει να επιδιώξει να εισπράξει όχι πολλά από λίγους, αλλά λίγα από πολλούς. Γι΄ αυτό η φορολογική βάση θα πρέπει να είναι κάθε είδος ακίνητης περιουσίας, χωρίς καμιά εξαίρεση ή αφορολόγητο. Εναλλακτικά θα μπορούσε να ισχύσει μη βεβαίωση φόρου έως και 50 ευρώ ετησίως, που θα κάλυπτε περιουσία έως και 50.000 ευρώ. Θα πρέπει να υιοθετηθούν χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές και μεγάλα φορολογικά κλιμάκια, και η πληρωμή να μεθοδευτεί σε 6 διμηνιαίες δόσεις, με έκπτωση 10% σε περίπτωση εφάπαξ εξόφλησης όλου του ποσού.

Ως προς τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων ο Στ. Παραδιάς παρατήρησε ότι σήμερα στη χώρα μας δεν υφίσταται κτηματαγορά εν λειτουργία, ούτε σημερινές εμπορικές αξίες για σύγκριση με τις αντικειμενικές. Συνεπώς θα πρέπει να γίνει άμεση μείωση κατά -40% όλων των υψηλών τιμών ζώνης, μείωση κατά -50% των συντελεστών εμπορικότητας, μείωση κατά -20% των συντελεστών παλαιότητας και να καθιερωθεί μειωτικός συντελεστής 0,50 για τα μακροχρόνια ξενοίκιαστα κτίσματα. Ως προς τη φορολόγηση των αγροτεμαχίων, ο Παραδιάς τόνισε ότι η «κατεδαφισμένη» κυριολεκτικά αστική ιδιοκτησία αδυνατεί να σηκώσει μόνη της το βάρος των 3 και πλέον δισ. ετησίως και γι΄αυτό θα πρέπει στην κοινή προσπάθεια να συμμετέχουν όλοι οι ιδιοκτήτες, κάθε είδους ακινήτου, γιατί οτιδήποτε χαρίζεται σε κάποια κατηγορία ιδιοκτητών, επιβαρύνει αυτόματα τους υπόλοιπους. Χρειάζεται να γίνει κατηγοριοποίηση & φορολόγηση ανά στρέμμα ετησίως, και να θεσμοθετηθεί η έκπτωση του φόρου των κατ΄επάγγελμα αγροτών από το δηλούμενο φορολογητέο αγροτικό εισόδημά τους, ώστε η απαλλαγή αυτή να ισχύσει πράγματι μόνον γι΄αυτούς. Ως προς την πληρωμή των φόρων, ο Παραδιάς ζήτησε να θεσμοθετηθεί το ακατάσχετο της πρώτης κατοικίας για πληρωμή φόρων γενικά, να συμπεριλαμβάνονται τα χρέη από φόρο κατοχής σε κάθε διευκολυντική ρύθμιση οφειλών προς το Δημόσιο και να γίνει αποποινικοποίηση της αδυναμίας πληρωμής φόρων κατοχής ακινήτων.

Τέλος ζήτησε να θεσμοθετηθεί τόσο «η δυνατότητα μονομερούς εκχώρησης ακινήτου για εξόφληση φόρων κατοχής, όσο και η, ανεξαρτήτων χρεών, δυνατότητα παραίτησης από την κυριότητα με μονομερή μεταβίβαση ακινήτων προς τον οικείο ΟΤΑ, ώστε οι ιδιοκτήτες και τα παιδιά τους να πάψουν να είναι πραγματικοί όμηροι των περιουσιακών τους στοιχείων και τα ποσά που οφείλουν στο Δημόσιο, να έχουν πλέον σήμερα τον χαρακτήρα όχι φόρων, αλλά λύτρων, για να μένουν έξω από τις φυλακές».