Διαβάζοντας τα πρωτοσέλιδα των αυριανών κυριακάτικων εφημερίδων συνειδητοποιείς ορισμένες απο τις πρακτικές που είχαν ακολουθηθεί τους προηγούμενους μήνες κάθε φορά που ετοιμαζόνταν το επόμενο κύμα μέτρων. Αρκετές απο τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων προαναγγέλουν την λήψη και άλλου πακέτου μέτρων το οποίο φυσικά το "φορτώνουν" στην τροϊκα. Ετσι λοιπόν όλα δείχνουν ότι το επόμενο μέτωπο που θα ανοίξει φαίνεται ότι είναι αυτό των ΔΕΚΟ όπου εμμέσως πλην σαφών προαναγγελονται ευρείας έκτασης ιδιωτικοποιήσεις. Στο στόχαστρο ΕΘΕΛ, ΗΛΠΑΠ, ΤΡΑΜ και ΜΕΤΡΟ. Όμως αυτό που διαφοροποιεί το κλίμα σε σχεση με την άνοιξη είναι ότι το σύνολο των εφημερίδων κάνουν λόγο για την εσωκομματική αντιπολίτευση που έχει αρχίσει να μορφοποιείται στο κυβερνών κόμμα και φαίνεται ότι θα είναι ο "πονοκέφαλος" του κ. Παπανδρέου ο οποίος σε συνέντευξη που δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία μιλά για κάποιο φως στο τούνελ προς τα τέλη του 2013. Θέλοντας μάλιστα να απαντήσει στις αποκαλύψεις για τις εσωκομματικές κόντρες αποκλείει το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών και κάνει λόγο για τη εμπιστοσύνη που έχει στην κοινοβουλευτική του ομάδα! Τώρα τι σχέση έχει η εμπιστοσύνη με το τράβηγμα των αυτιών των βουλευτών ενοψη της ψήφισης του ασφαλιστικού κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Εκτός όμως απο την εσωκομματική αντιπολίτευση φαίνεται ότι ανακύπτει και ένα ακόμα θέμα με τα μέτρα που ψηφίζονται στην Βουλή. Οι δικαστικές προσφυγές που αναμένονται να ξεκινήσουν κατα κύματα . Άλλωστε το προανήγγειλε και πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας μετα την συνάντηση με την ΑΔΕΔΥ. Φυσικά για την τροϊκά δεν υπάρχει πρόβλημα αφού το πρόβλημα το έχει το ...Σύνταγμα! Αυτό το εξοργιστικό συμπερασμα διατυπώνει ο εκπρόσωπος του κ. Ρεν σε συνέντευξή του υπονοώντας φυσικά ότι αυτοί έχουν εγγυήσεις για τα λεφτά τους...

Αν από όλη την ιστορία που ξεκίνησε στα τέλη του 2009 και δεν λέει να τελειώσει βγαίνει ένα συμπέρασμα αυτό είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα στάθηκε ανίκανο και ανήμπορο να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών. Και αυτό δεν αγορά μόνο στην Κυβέρνηση αλλά ΟΛΟ το πολιτικό σύστημα. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναφέρουν την Ελλάδα ως τη χώρα που άναψε το "φυτίλι " για την ευρωπαϊκή κρίση του χρέους και για όσα θα επακολουθήσουν σίγουρα και οι 300 δεν πρέπει να αισθάνονται περήφανοι. Φυσικά, ο καταμερισμός των ευθυνών δεν μπορεί να επιμερισθεί σε όλους το ίδιο , αλλά όλοι έχουν το μερίδιο τους σε αυτή. Δικαιωματικά ,στη Κυβέρνηση ανήκει το μεγαλύτερο ποσοστό αλλά και η αντιπολίτευση δεν δικαιούται να "νίπτει τα χείρας" . Ίσως η ευθύνη του κ. Παπανδρέου δεν είναι μόνο η τρόικα που κυβερνά . Αυτό που είναι τραγικό αφορά στο ότι δεν μπόρεσε να συσπειρώσει τον ευρωπαϊκό νότο επισείοντας την ζοφερή απειλή που βρίσκεται επί θύραις. Σε απλά ελληνικά γιατί δεν έκανε εξαγωγή του τρόμου σε όσους ήταν ευάλωτοι σε αυτόν. Αντίθετα , ελληνοποίησε το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πρόβλημα βάζοντας μία ολόκληρη χώρα σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Αποκεί και πέρα , η αντιπολίτευση κάνοντας πολιτική για εσωτερική κατανάλωση όχι μόνο δεν πίεσε την Κυβέρνηση στο να προσαρμοστεί στις πραγματικές συνθήκες της ευρωπαϊκής πραγματικότητας αλλά σπατάλησε την δυναμική της αντίδρασης σε ανέξοδες και καταδικασμένες σε αποτυχία αντιδράσεις. Όσοι γνωρίζουν ιστορία ,ανεξάρτητα από το αν συμφωνούν ή διαφωνούν με το Βενιζέλο του αναγνωρίζουν ότι έκανε την Ελλάδα μέρος του ευρωπαϊκού προβλήματος που μπορεί να επηρεάσει σε τοπικό επίπεδο τις βλέψεις των μεγάλων της εποχής. Είναι ακριβώς αυτό που δεν έκανε η σημερινή ηγεσία του τόπου είτε συμπολίτευση είτε αντιπολίτευση καθώς συνέβαλλε ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα να το κουβαλά για πολλά χρόνια ο λαός που την εξέλεξε. Στην άποψη αυτή σίγουρα θα υπάρξουν πολλές αντιρρήσεις και ενδεχομένως αντιδράσεις, όμως η καθαρή αλήθεια είναι ότι αυτούς τους δέκα μήνες αυτό που βιώσαμε όλοι είναι κραυγές από τα μπαλκόνια για εσωτερική κατανάλωση. Και από αυτή την στάση δεν διαφοροποιήθηκε κανείς. Λες και όλοι αναζητούσαν στην κρίση τη νομιμοποίηση της παρουσίας τους. Φυσικά , η συνδικαλιστική ηγεσία αλλά και οι εκπρόσωποι των "παραγωγικών" τάξεων αποδείχτηκαν πολλοί ικανοί στις δημόσιες σχέσεις αλλά εντελώς ανίκανοι στην διαχείριση ακόμα και αυτών των συντεχνιακών τους συμφερόντων. Από που να αρχίσει και από που να τελειώσει κανείς . Από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ , από τον ΣΕΒ ή από τους εμπόρους. Όλοι μα όλοι διαμαρτύρονταν προκειμένου να έχουν το άλλοθι της διαμαρτυρίας. Τι να πει κανείς για τον πρόεδρο του ΣΕΒ ο οποίος- αν και ο ίδιος από βιομήχανος έχει μετατραπεί σε κεφαλαιούχο- φαίνεται ότι ζει σε κάποια άλλη χώρα στην οποία δεν υπάρχουν προβληματικές επιχειρήσεις. Τι να πει κανείς για την ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που κατάφεραν το μεγαλύτερο όπλο που είχαν δηλαδή την απεργία να την μετατρέψουν σε ημερήσια σχολική εκδρομή. Άσε τους εμπόρους , οι οποίοι το μόνο για το οποίο φώναζαν ήταν για τα ΕΝΟΙΚΙΑ. Σήμερα , έχει διαμορφωθεί μία νέα πραγματικότητα συλλογικής απαξίωσης. Κανείς δεν ακούει κανένα και κυρίως δεν εμπιστεύεται . Και αυτός είναι ο τεράστιος κίνδυνος από το οποίο οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι ακραίες φωνές οι οποίες ήδη έχουν αρχίσει να εκμεταλλεύονται την αδιαφορία, την απάθεια και την αποστροφή που αισθάνονται όλοι οι έλληνες. έστω και αυτή την ύστατη στιγμή το πολιτικό σύστημα έχει να προσφέρει κάτι σε αυτό τον τόπο. Να τον συγκρατήσει από τον γκρεμό ...

Σε μετωπική αντιπαράθεση οδηγείται η ελληνική κοινωνία ώστε να αντιμετωπιστεί στο σύνολο της η οικονομική πολιτική. Λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η γενική απεργία έγινε γνωστό ότι προχωρά άμεσα και η νομική αντιπαράθεση εναντίων του μνημονίου που έχει υπογραφεί με την τροϊκα. Πριν λίγο ολοκληρώθηκε σύσκεψη στα Γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, μεταξύ του Προέδρου αυτού και των εκπροσώπων της Ανώτατης Διοίκησης Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΑΔΕΔΥ) και της Ομοσπονδίας Πολιτικών Συνταξιούχων (ΠΟΠΣ), με σκοπό την οριστικοποίηση των δικαστικών ενεργειών, στις οποίες θα προβούν ο ΔΣΑ και οι Οργανώσεις, κατά των επιμέρους διατάξεων του Μνημονίου. Αποφασίστηκε η άσκηση αιτήσεως ακυρώσεως ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας κατά των εκτελεστικών του Μνημονίου διατάξεων καθώς και η προσβολή όλων των διοικητικών πράξεων, που έχουν εκδοθεί ή πρόκειται να εκδοθούν προς εφαρμογή του. Οι αιτήσεις ακυρώσεως θα συνταχθούν από εξειδικευμένους στο εργατικό, διοικητικό και ευρωπαϊκό δίκαιο δικηγόρους, υπό την εποπτεία και τον συντονισμό του ομότιμου καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου, κ. Γεωργίου Κασιμάτη. Απο την άλλη πλευρά, η Κυβέρνηση εμφανίζεται αδιάλλακτη καθώς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προανήγγειλε "πάγωμα" των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα για τρία χρόνια. Σε ερώτηση για το αν "σχεδιάζει η κυβέρνηση να προχωρήσει σε πράξη νομοθετικού περιεχομένου για το τριετές πάγωμα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, σε περίπτωση που δεν υπάρξει ανάλογη απόφαση στις διαπραγματεύσεις των κοινωνικών εταίρων" ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απάντησε " Αυτό είναι μία απόφαση που έχει ληφθεί. Το πώς θα εξειδικευτεί, είναι νομοτεχνικό θέμα".

Η αλήθεια είναι ότι αυτή εδώ η εφημερίδα απέφυγε επιμελώς να μιλά για κόμματα. Σίγουρα έχει απόψεις και προσπαθεί να είναι συνεπής απέναντι τους, αλλά η συντακτική της ομάδα πρεσβεύει ότι ο ρόλος κάθε μέσου ενημέρωσης είναι να δίνει τροφή για σκέψη και όχι να υποκαθιστά τη σκέψη. Θεωρούμε ότι από την πρώτη στιγμή που η δουλειά μας βγήκε στον αέρα, προσπαθήσαμε να είμαστε συνεπείς σε αυτή την αρχή. Αυτή η πρώτη ύλη για την σκέψη πολλές φορές και από πολλούς έχει μπει στο βάσανο της κριτικής αλλά και της αυτοκριτικής . Ενδεχομένως τα συμπεράσματα των αναλύσεων , των γνωμών και των σχολίων να έχουν λάθος δομή και λάθος αποτέλεσμα. Ενδεχομένως να μη έχουμε αξιολογήσει κάποια από τα τεκταινόμενα σωστά. Αλλά προτιμούμε την κριτική από ένα άνθρωπο που ευαισθητοποιήθηκε από τις αράδες της ανάλυσης από ένα παθητικό θεατή , ακροατή αναγνώστη. Θα σκεφτείτε τι μας έπιασε καλοκαιριάτικα . Δύο ειδήσεις , ασήμαντες  και ασύνδετες φαινομενικά αλλά μετά από δεύτερη σκέψη αποκαλυπτικές. Οι συγκρούσεις στο G 20 και η ανακοίνωση ενός νέου κόμματος στην χώρα μας . Οι μεν συγκρούσεις είναι απόρροια της αδυναμίας των ηγεσιών να πείσουν για την ορθότητα της πολιτικής τους το δε νέο κόμμα είναι -τουλάχιστον- για το τόπο μας η ομολογία αποτυχίας αυτής της προσπάθειας να επικοινωνήσει η ηγεσία με τον απλό άνθρωπο.

Φυσικά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι δύο ειδήσεις έχουν σχέση μεταξύ τους αλλά είναι πολλοί εκείνοι που αναγνωρίζουν το αδιέξοδο των κομμάτων τουλάχιστον στην Ευρώπη όπου ο κοινοβουλευτισμός έχει τις πιο βαθειάς ρίζες. Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία , Πορτογαλία είναι οι χώρες στις οποίες πολλοί πολίτες βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο τους καταδικάζουν οι ηγεσίες. Αν το καλοσκεφτεί κανείς όλες αυτές οι χώρες κυβερνώνται είτε από σοσιαλιστικούς είτε από φιλελεύθερους πολιτικούς οργανισμούς. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά ότι σήμερα το αδιέξοδο δεν έχει ιδεολογική ταμπέλα. Η αριστερά σε όλη την Ευρώπη καθισμένη στην γωνία παρακολουθεί αμήχανα και μεμψίμοιρα τις εξελίξεις . Και οι μόνοι που τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση είναι οι φορείς που εκφράζουν ακραίες θέσεις είτε από αριστερά είτε από τα δεξιά καθώς γνωρίζουν ότι το διαφαινόμενο αδιέξοδο είναι ο καταλύτης για την ανάδειξη του ακραίου λόγου τους,

Αν το καλοσκεφτεί κανείς αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ένα συνδυασμός αδιέξοδου με την αδυναμία διαμόρφωσης ρεαλιστικών και εμπνευσμένων προτάσεων που θα οδηγούσαν στην συνέχεια στο σπάσιμο του τείχους που κλείνει την οδό διαφυγής. Λείπει δηλαδή ο λόγος ενός Ρούσβελτ ενός Ντε Γκωλ, ενός Καρίγιο, ενός Μπερλιγκουερ ακόμα και ο λόγος ενός Μπραντ ο οποίος θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν φάρος στην διαδρομή εξόδου από την κρίση. Στην πραγματικότητα όμως αυτός που λείπει είναι οι διανοητές. Άνθρωποι σαν τον Κέυνς , τον Φρίντμαν, τον Σαρτ, τον Τολιάτι, τον Πουλατζά, τον Γκαλμπρειθ , τον Μαρκούζε οδήγησαν την ανθρώπινη σκέψη ένα βήμα μπροστά και πρόσφεραν στις πολιτικές ηγεσίες τα όπλα για να προχωρήσουν σε πολιτικές. Σήμερα, οι σημερινοί διάδοχοι τους όπως για παράδειγμα ο κ. Στιγκλιτσ κινούνται σε τετριμμένες διαδρομές προσπαθώντας να περιγράψουν τις διάφορους "χρωματισμούς της θάλασσας" στην στιγμή που αυτοί βρίσκονται στο βουνό 500 χιλιόμετρα μακριά από αυτή. Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει το σήμερα είναι το τέλος των διανοητών . Ένα τέλος , που συνδυάζεται με την τηλεόραση , την απαξίωση των εφημερίδων , την μαζικότητα του πολιτισμού και κυρίως με την ρηχότητα της εκπαίδευσης που αντικατέστησε την παιδεία. Το δυστύχημα είναι ότι όσο δεν ξεπηδούν καινούργια , δροσερά και φωτισμένα μυαλά θα αναζητούν όλοι νερό στο πιθάρι των Δαναΐδων...