Ολοταχώς για την έναρξη εργασιών για ένα από τα πλέον μεγαλεπήβολα οδικά έργα της τελευταίας δεκαετίας στη Λεμεσό κινούνται οι αρμόδιοι. Πρόκειται για τον κάθετο αυτοκινητόδρομο Γενικού Νοσοκομείου - λιμανιού, για την κατασκευή του οποίου υπογράφηκε χθες το συμβόλαιο με την ανάδοχο εταιρεία.
Το έργο θα συγχρηματοδοτηθεί από το Ταμείο Συνοχής της Ε.Ε. και θα εκτελεστεί σε δύο φάσεις, με συνολικό προϋπολογισμό 66 εκατομμυρίων ευρώ.
Η δαπάνη για την Α΄ Φάση, η οποία περιλαμβάνει το τμήμα μέχρι τη λεωφόρο Πάφου στα Κάτω Πολεμίδια, ανέρχεται σε 24 εκ. ευρώ και θα συμπληρωθεί σε δυόμισι χρόνια. Το έργο περιλαμβάνει την κατασκευή ενός νέου αυτοκινητοδρόμου μήκους 2,7 χιλιομέτρων με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και συστήματος αποχέτευσης ομβρίων, το οποίο θα συμβάλει ουσιαστικά στην επίλυση του μείζονος προβλήματος των πλημμυρών, που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια η δυτική Λεμεσός.

Ο παρακαμπτήριος
Επίσης  υπογράφηκαν και τα συμβόλαια για την κατασκευή και τοποθέτηση ηχοπετασμάτων στον παρακαμπτήριο Λεμεσού. Η δαπάνη του έργου είναι της τάξεως του 1.7 εκ. ευρώ και οι κατασκευαστικές εργασίες αναμένεται να αρχίσουν τον Ιανουάριο του 2010 και να συμπληρωθούν σε περίπου δέκα μήνες. Το έργο αφορά την κατασκευή νέων τοίχων αντιστήριξης και την επέκταση - σε ύψος - υφιστάμενων τοίχων σε τμήματα του παρακαμπτήριου μεταξύ των κόμβων Γερμασόγειας, Λινόπετρας, Μέσα Γειτονιάς, Αγίας Φύλας, Πολεμιδιών και Ορφανίδη, έτσι ώστε να τοποθετηθεί πάνω σε αυτούς διαφανές ηχοπέτασμα ύψους 2 και 3 μέτρων σε μήκος 2.600 μέτρων. Σύμφωνα με τον προγραμματισμό του Υπουργείου του, μέσα στην επόμενη τριετία θα τοποθετηθούν ηχοπετάσματα σε περιοχές απ΄ όπου διέρχονται αυτοκινητόδρομοι ή δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας, στους οποίους η ταχύτητα κυμαίνεται πάνω από 80 χλμ. την ώρα και ο θόρυβος ξεπερνά τα 70 ντεσιμπέλ την ημέρα και τα 65 το βράδυ. Για τον σκοπό αυτό θα δαπανηθεί κονδύλι 6 εκ. ευρώ.

Στην αγορά ακινήτων των ΗΠΑ oι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την ανάκαμψη και δείχνουν ότι η υποχώρηση που σημειώθηκε στον αριθμό των κατοικιών που εισήλθε στο στάδιο της κατασκευής και στις εκδοθείσες νέες άδειες οικοδομών ήταν προσωρινή και δεν σηματοδοτεί
επιβράδυνση της πορείας ανάκαμψης της συγκεκριμένης αγοράς.
Ειδικότερα, οι πωλήσεις νεόκτιστων κατοικιών αυξήθηκαν περισσότερο του αναμενομένου κατά 6,2% σε μηνιαία βάση τον Οκτ.’09 μετά από μείωσή τους κατά -2,4% τον Σεπτ.’09, ενώ σε ετήσια βάση ήταν επίσης αυξημένες κατά 5,1%. Επίσης, ο αριθμός των κατοικιών για τις οποίες έχουν υπογραφεί συμβόλαια πωλήσεως  αυξήθηκαν και πάλι κατά 3,7% τον Οκτ.’09, μετά από αύξησή τους κατά 6,0% τον Σεπτ.’09, ενώ σε ετήσια βάση είναι σημαντικά αυξημένες κατά 31,8%.

Η κρίση στο Ντουμπαϊ έχει κι μπόλικη χρυσόσκονη καθώς τα τελευταία χρόνια ήταν όχι μόνο τόπος συγκέντρωσης των επωνύμων αλλά και ο κατεξοχή αγορά πολυτελών κατοικιών.Τα ΜΜΕ έχουν ήδη δημοσιεύσει εκατοντάδες ρεπορταζ  για τους πλούσιους και διάσημους  όπως του  David Beckam και του  Brad Pitt που περιλαμβάνονται  ανάμεσα στις διασημότητες που αγόρασαν βίλες στην περιοχή Palm Jumeirah του Dubai.Σίγουρα η αγορά θα τους έκανε να αισθάνονται για αρκετό καιρό ικανοποιημένοι απο την επενδυτική τους διαίσθηση αλλά αυτό σταμάτησε όταν έσκασε η φούσκα των ακινήτων φέτος.Τότε οι κάτοικοι της περιοχής είδαν την αξία των κατοικιών τους να κατρακυλά.
Όταν οι 2000 βίλες στο Palm βρέθηκαν προς πώληση, πουλήθηκαν μέσα σε ένα μήνα. Κάποιες από αυτές πουλήθηκαν σε γνωστούς Άγγλους διεθνείς ποδοσφαιριστές όπως ο Michael Owen, ο Joe Cole,ο David Becham, και ο Kieron Dyer. Το ζεύγος Pitt και Jolie επίσης έκανε αγορές  στην περιοχή. Υπήρχαν όμως και κάποιοι που πρόλαβαν. δημοσιεύματα κάνουν λόγο για τον
Joe Cole που πούλησε την βίλα του το καλοκαίρι, πριν να σκάσει η φούσκα, για 3,5 εκατομμύρια δολάρια .Αιτία της μαζικής μετακίνησης των πλουσίων για το Ντουμπάϊ είναι ότι πολλοί  έκαναν την επιλογή τους προκειμένου  να απολαύσουν έναν αφορολόγητο τρόπο ζωής. Πολλοί έκαναν επενδύσεις σε ακίνητα και πριν ξεσπάσει η κρίση  απολαμβάνοντας υψηλά κέρδη. Το 2007 , για παράδειγμα ,τα ενοίκια ανέβηκαν σε δυσθεώρητα ύψη, ενώ τα ακίνητα άλλαζαν χέρια  με τιμές 200% παραπάνω από την αξία που είχαν το 2003.

Οι κλειστές κοινότητες είναι ένα σύμπτωμα που μπορεί κανείς να δει σε κοινωνίες όπου υπάρχουν μεγάλες ταξικές διαφορές. Και ενώ στην Ελλάδα δεν έχουμε δει ακόμη αυτό το φαινόμενο, στην Νότια Αφρική και στις ΗΠΑ το φαινόμενο έχει εδραιωθεί, κυρίως λόγω του φόβου της εγκληματικότητας. Η πρόσφατη επέκταση του φαινομένου και στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει προκαλέσει διάφορες αντιδράσεις, τόσο από τους υποστηρικτές της ιδέας, όσο και από τους αντιπάλους της.
Το Bream Close, στο Βορειοανατολικό Λονδίνο, πρόκειται να γίνει μια "κλειστή" κοινωνία. Συνορεύει με τον ποταμό Lea και συνδέεται με τον υπόλοιπο κόσμο μέσω ενός και μοναδικού δρόμου. Τον περασμένο Μάρτιο ο σύνδεσμος πολιτών της περιοχής έκανε αίτηση στο Υπουργείο Εσωτερικών για να χρηματοδοτηθεί το τοπικό σχέδιο ασφαλείας, που περιλαμβάνει κάμερες κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης και πύλες. Η αίτηση απορίφτηκε γιατί δεν υπήρχε η απαιτούμενη άδεια σχεδιασμού, αλλά οι ντόπιοι θα ξαναπροσπαθήσουν του χρόνου, και εαν χρειαστεί το έργο θα γίνει αυτοχρηματοδοτούμενο.
Η περιοχή δεν έχει αποκοπεί από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά το σχέδιο έχει χωρίσει τους κατοίκους στα δύο. Οι μεν μιλούν για ενδεχόμενο «ΝοτιοΑφρικανοποίησης» της περιοχής με συρματοπλέγματα που χωρίζουν πλούσιους από φτωχούς, και οι δε πιστεύουν ότι θα αυξήσει την ασφάλεια, ιδίως για τις γυναίκες.
Πρόκειται για μια «πλούσια» κοινότητα σε μια όχι και τόσο αναπτυγμένη περιοχή του Λονδίνου. Οπότε το «κλείσιμο» της κοινότητας θα σημάνει αναβάθμιση. Δηλαδή χαμηλή εγκληματικότητα, και υψηλότερες τιμές για τις κατοικίες.
Η αντίθετη άποψη μιλά για ένα σχέδιο το οποίο δεν θα είναι απαραίτητα οικονομικά βιώσιμο, και ενώ δεν θα κοστίζει και πολλά, πάλι υπάρχουν πιο επείγοντα ζητήματα για να λυθούνή τα χρήματα θα μπορούσαν να ξοδευτούν για κάποιον σκοπό από τον οποίο θα αποκομίσουν ωφέλη όλοι οι κάτοικοι.
Δεν υπάρχει μια σταθερή κυβερνητική πολιτική γύρω από το θέμα και οι ειδικοί ακόμη διαφωνούν για αυτό. Άλλοι θεωρούν ότι αυτός ο οικειωθελής αποκλεισμός προσφέρει στους κατοίκους των περιοχών ασφάλεια και έναν κάποιο έλεγχο όσον αφορά το ποιός κυκλοφορεί στην γειτονιά τους, και άλλοι θεωρούν ότι η περίφραξη και οι πύλες όχι μόνο δεν αποτρέπουν το έγκλημα, αλλά πολλές φορές γίνονται στόχοι βανδάλων.
Η δημιουργία μιας τέτοιας κοινότητας δεν είναι κάτι το ιδιαίτερα δύσκολο, ιδίως εάν είναι μια μικρή και καθαρά οικιστική ζώνη. Αρκεί να πειστεί το τοπικό συμβούλιο. Εάν ο δρόμος της περιοχής είναι ούτως ή άλλως ιδιωτικός θα χρειαστούν άδειες μόνο για τα κτίσματα, δηλαδή για τις πύλες και τα τείχη, ενώ εάν ήταν ιδιωτικός και χρησιμοποείται από την "κοινότητα" , για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζονται μόνο αποδείξεις ότι οι μόνοι χρήστες του δρόμου είναι οι κάτοικοι της περιοχής.
Συνήθως τέτοιες κοινότητες περιπολούνται από ιδιωτικούς αστυνομικούς, οι οποίοι μπορεί να μην έχουν τις δυνατότητες της αστυνομίας, αλλά η δράση τους αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης. Επίσης τα σπίτια είναι εφοδιασμένα με συναγερμούς και κλειδαριές τελευταίας τεχνολογίας .
Παρ' όλα αυτά το ερώτημα παραμένει. Αυτός ο οικειοθελής εγγλεισμός σημαίνει και αυξημένη ασφάλεια απο το έγκλημα, ή όχι;