Στην πραγματικότητα αυτό που έχει να αντιμετωπίσει σήμερα η αγορά ακινήτων είναι κρίση στη ζήτηση και στην εμπιστοσύνη. Η κρίση αυτή έχει προκληθεί από πολλές αιτίες.

Η επιβολή μέτρων φορολογικού χαρακτήρα καθιστούν την αγορά ασύμφορη για εκείνους που έχουν την οικονομική δυνατότητα να επενδύσου σε ακίνητη περιουσία. Το κλίμα αβεβαιότητας ως προς τις χωροταξικές ρυθμίσεις στην εκτός σχεδίου δόμηση έχει απομακρύνει πολλούς υποψήφιους αγοραστές από την αγορά γης σε τουριστικές περιοχές. Η άρνηση των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν την αγορά σπιτιών και οικοπέδων έχει κλείσει την δυνατότητα απόκτησης των απαραίτητων κεφαλαίων . Και το πιο σημαντικό; Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας και ο φόβος για την εργασιακή κατάσταση είναι ο εφιάλτης εκατομμυρίων ελλήνων.

Ουσιαστικά, η αγορά κατοικίας βρίσκεται σε μία πρωτόγνωρη πραγματικότητα . Ζει σε περιβάλλον τρόμου , που επιτείνεται ,καθώς κανείς από το οικονομικό επιτελείο δεν έχει ξεκαθαρίσει τους στόχους που υπάρχουν-ή μήπως δεν υπάρχουν- για το μέλλον αυτής της αγοράς. Η επίκληση του δημοσιονομικού αδιεξόδου , μπορεί να κρίνεται ως πειστικό επιχείρημα , αλλά αν δεν συνοδεύεται από μία σαφή δέσμευση για το μέλλον τότε ακόμα και ο πλέον αδαής είναι επιφυλακτικός και διστακτικός στο να επενδύσει έστω και ένα ευρώ. Δυστυχώς τα δεδομένα που υπάρχουν για το μέλλον της αγοράς μόνο μελαγχολία μπορεί να προκαλέσουν.

Η ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος, με κάθε ευκαιρία μιλά για αλλαγές προς το χειρότερο στην εκτός σχεδίου δόμηση. Η ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού , στα πλαίσια των εξαγγελιών για την τουριστική κατοικία, κάνει λόγο για οργανωμένη τουριστική δόμηση με ταυτόχρονη αλλαγή των όρων δόμησης στις όμορες εκτάσεις. Η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας , έχει «παγώσει» τα δάνεια του ΟΕΚ. Η ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών , διαρρέει την κατάργηση των φορολογικών απαλλαγών για την πρώτη κατοικία με ταυτόχρονη αύξηση των αντικειμενικών αξιών. Σε ένα τέτοιο «εχθρικό» περιβάλλον , υπάρχει περίπτωση να επενδύσει κανείς από τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες; Λογικά όχι. Και ξέρετε γιατί;

Διότι δεν είναι μόνο το ρίσκο που αναλαμβάνει λόγω της δυσμενούς δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας. Το σημαντικότερο είναι ότι αντιλαμβάνεται ότι στην πραγματικότητα , ο στόχος είναι ο ίδιος και ο ρόλος του στην αγορά ακινήτων. Για να το πούμε με πιο καθαρό τρόπο , διαπιστώνει ότι όλες αυτές οι κινήσεις συγκλίνουν σε ένα στόχο. Στην εξαφάνιση , όλων των μικρών και μεσαίων οικοδομικών επιχειρήσεων που ήταν η ραχοκοκαλιά της οικονομίας για δεκαετίες. Ο «εργολάβος» , βρίσκεται από αυτή εδώ την κυβέρνηση σε καθεστώς διωγμού. Χωρίς , να το ομολογούν προσπαθούν να τον εξαφανίσουν με πολλούς και ποικίλους τρόπους.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το μεσίτη. Αργά ή γρήγορα πολλοί από αυτούς , θα κατεβάσουν ρολά. Ποιοι; Εκείνοι που δεν μπορούν να διαφημιστούν. Εκείνοι που δεν μπορούν να πληρώσουν το ενοίκιο της επιχείρησης τους και τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Εκείνοι που δεν θα έχουν τα κεφάλαια για να εκσυγχρονίσουν τις επιχειρήσεις τους. Σίγουρα, εργολάβοι και μεσίτες , για δεκαετίες ολόκληρες ακολούθησαν το δρόμο του εύκολου κέρδους και πολλές φορές σε βάρος του περιβάλλοντος και του πελάτη. Όμως , επένδυαν, πρόσφεραν θέσεις εργασίας και συνέβαλλαν στο να προσφέρει η αγορά ακινήτων το 10% του ΑΕΠ. Σε κάθε περίπτωση , δεν ήταν οι μοναδικοί υπεύθυνοι για τις αυθαιρεσίες. Η έλλειψη κανόνων της αγοράς που συντηρούσαν όλες οι κυβερνήσεις βοήθησε. Και να το πούμε διαφορετικά; Δεν έχει το δικαίωμα καμία κυβέρνηση να οδηγεί χιλιάδες επιχειρηματίες σε αφανισμό επειδή κάποιοι από το υπουργικό συμβούλιο έχουν τις εμμονές τους-ή τα συμφέροντα τους.

Η αγορά ακινήτων φυσικά δεν θα χαθεί. Απλώς τη θέση τους θα πάρουν κάποιοι άλλοι, που ενδεχομένως να μη μιλούν ελληνικά αλλά θα έχουν πρόσβαση σε κεφάλαια σε τεχνογνωσία και σε αγορές. Που θα κρίνουν με μοναδικό κριτήριο το κέρδος και θα αδιαφορούν για τις τοπικές αγορές. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Μακάρι

Αυτή η εφημερίδα αποφεύγει συστηματικά την ανάδειξη πολιτικών θεμάτων. Γιατί; θα αναρωτηθούν κάποιοι. Διότι, προσπαθεί να ξεχωρίζει την πολιτική από τα κομματικά παιγνίδια. Όταν από το Νοέμβριο του 2009 μέχρι το Μάρτιο 2010, παίζονταν το μέλλον παρενέβη , διατυπώνοντας ευθέως και με συνεχή αρθρογραφία την άποψη , ότι οι μεθοδεύσεις και οι πολιτικές που ακολουθούνται οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε κρίση χρέους. Μάλιστα είχε θέσει ευθέως θέμα ανακολουθίας με την εντολή που είχε δώσει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δεν είχε διστάσει να θέσει και την ηθική διάσταση του προβλήματος πιστεύοντας ότι και τα υπόλοιπα κόμματα ακολουθώντας μία υποκριτική πολιτική προσχημάτων ουσιαστικά καθιστούσαν εαυτούς συνένοχους στην αδιέξοδη πορεία που οδηγούνταν η χώρα.

ε απλά λόγια όταν παίζονταν το μέλλον είχε πάρει τις ευθύνες διατυπώνοντας με ευθύτητα τις απόψεις της γνωρίζοντας ότι η απόφαση αυτή θα «γεννούσε» εχθρούς. Θεώρησε λοιπόν, ότι είχε επιτελέσει στο ακέραιο την υποχρέωση της , απέναντι στους αναγνώστες της αναδεικνύοντας το μείζον. Από εκεί και πέρα η πολιτική παρέμβαση της , περιορίστηκε σε θέματα που έκρινε ότι και αυτά ήταν μείζονος ενδιαφέροντος αλλά για επιμέρους τομείς. Οι κορώνες και οι ρητορείες των πολιτικών την άφηναν-και την αφήνουν-παγερά αδιάφορη , αφού πιστεύει ότι οι κορώνες αυτές ουσιαστικά αποπροσανατολίζουν αφού οδηγούν τη σκέψη του απλού ανθρώπου σε μονοπάτια χωρίς προορισμό. Καταφέραμε λοιπόν σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς όχι μόνο να επιβιώσουμε αλλά και να μεγαλώσουμε σε πείσμα των κάθε λογής «αρχηγών», «αρχηγίσκων» , διοικητών, συμβούλων και γενικά όλων των δοτών της εξουσίας Όμως σήμερα , οι καιροί έγιναν ακόμη πιο δύσκολοι. Η εβδομάδα που θα έλθει , θα κρίνει πολλά για την μετέπειτα πορεία αυτού του τόπου. Και δεν θα κρίνει μόνο την ζωή των μεγάλων σε ηλικία αλλά των παιδιών και των εγγονιών τους. Για το λόγο αυτό, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σιωπά. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αδιαφορεί. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απαξιώνει και να μη συμμετέχει. Και ξέρετε γιατί; Διότι όταν τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα ρωτήσουν μετά από λίγα χρόνια για , το τι έκαναν τότε , τι θα τους απαντήσουν; « Καθόμουν στο καναπέ και κοίταζα σήριαλ ή ριάλιτυ;» Για το λόγο αυτό αποφασίσαμε να διατυπώσουμε ευθέως κάποιες σκέψεις και ο καθένας ας κρατήσει ότι θέλει από αυτές. Το βασικό ερώτημα είναι αν η πολιτική θα πρέπει να περιλαμβάνει το στοιχείο της ηθικής. Για όσους πιστεύουν ότι η ηθική είναι προνόμιο άλλων , τότε καλό είναι να αγνοήσουν τις επόμενες παραγράφους και να διαβάσουν την ενότητα : ΑΥΡΙΟ, που βρίσκεται προς το τέλος του άρθρου. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν.

Ο κ. Παπανδρέου θα ζητήσει λοιπόν συναίνεση. Από ποιους; Από τους πολιτικούς αρχηγούς. Γιατί όμως δεν προχωρά ευθέως την συναίνεση απευθείας από τον ελληνικό λαό; Φοβάται ή μήπως έχει δεσμευτεί σε κάποιους ότι δεν θα το κάνει. Και σε κάθε περίπτωση γιατί δεν δίνει τον ελληνικό λαό την δυνατότητα να γνωρίζει : τι , πως και γιατί ζητά συναίνεση. Πως μπορεί να γίνει αυτό ; Αφήνοντας τις κάμερες μέσα στο δωμάτιο των συναντήσεων. Έτσι ο κάθε έλληνας θα γνωρίζει όχι μόνο τι λέει ο κ. Παπανδρέου αλλά και την στάση των συνομιλητών του , οι οποίοι έχουν μερίδιο ευθύνης σε αυτή την ιστορία. Τι φοβάστε κύριοι αρχηγοί; Την διαφάνεια , την ειλικρίνεια ή μήπως αυτό που τρέμετε είναι η αποδοκιμασία όλων εκείνων που εκπροσωπείτε. Επιτέλους , δεν είστε αυθύπαρκτοι . Εκπροσωπείτε την συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων και έχετε δώσει όρκο στο όνομα του. Και σε τελευταία ανάλυση η περίφημη ηθική της πολιτικής που την θυμάστε μόνο όταν βρίσκεστε στα έδρανα της αντιπολίτευσης δεν λέει τίποτε για εσάς. Υπάρχει όμως και ένα ακόμα κομβικό ζήτημα.

Ο κ. Παπανδρέου και οι βουλευτές του παραπλάνησαν και εγκλώβισαν συνειδητά και ενδεχομένως προμελετημένα τον ελληνικό λαό. Από «το έχουμε χρήματα», στο «πιστόλι πάνω στο τραπέζι» . Από τα μαθήματα εθνικής ανεξαρτησίας που έδινε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην τότε Κυβέρνηση, στις «υπόγειες» συζητήσεις με το Στρός Καν και με τους μελοδραματικούς τόνους της αναγγελίας του μνημονίου με φόντο το Αιγαίο. Από την στιγμή μάλιστα και οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος επιδοκίμασαν την στάση αυτή με την ψήφο στην βουλή έχουν αυτή μεγάλο ποσοστό ευθύνης. Το ερώτημα εύλογο: έχει το ηθικό έρεισμα κάποιος με αυτή την ιστορία να ζητά συναίνεση; Τι σημαίνει συναίνεση; Πολύ απλά διατήρηση των προνομίων για όλη την υπολειπόμενη διάρκεια της θητείας τους στη Βουλή (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) χωρίς να κινδυνεύουν από κανένα και από τίποτε. Φυσικά, αυτοί θα κρατούν τα προνόμια τους , ενώ όλοι οι άλλοι θα χάσουν το ψωμάκι τους. Υπάρχει κανένα στοιχείο ηθικής;

Εμείς δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Εσείς; Και σε τελευταία ανάλυση ποιος από τους 300 έχει την εξουσιοδότηση του έλληνα να τον οδηγήσει σε εξαθλίωση; Όχι κύριοι. Βρεθήκατε στην Βουλή επειδή υποσχεθήκατε ότι θα πολεμήσετε για ένα έχει ο έλληνας μία καλύτερη ζωή. Κανένας δεν σας ψήφισε για να κάνει τη ζωή του χειρότερη. Και σε τελευταία ανάλυση , αν υπάρχει κάτι που δεν το γνωρίζουμε όλοι οι υπόλοιπο έλληνες βγείτε ευθαρσώς αποκαλύψτε το και αφήστε εμάς να αποφασίσουμε για τύχη μας. Αυτή κύριοι είναι η ηθική!!! Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα. Μη νομίσετε ότι ο άνθρωπος μπορεί να καταπίνει αμάσητα ότι του πλασάρετε. Κάποια στιγμή θα αντιδράσει και εσείς έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη του δεν θα νομιμοποιήστε να έχετε λόγο. Το αφήνετε λοιπόν έρμαιο των ακραίων στοιχείων της πολιτικής με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει .

Για ότι λοιπόν θα έλθει –και να είστε σίγουροι ότι θα έλθει- θα έχετε όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης. ΑΥΡΙΟ. Για εσάς που δεν πιστεύετε στην ηθική αλλά στον ρεαλισμό και στο κυνισμό το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: τι σας κάνει να πιστεύετε ότι το αύριο θα είναι καλύτερο αν ο κ. Παπανδρέου και το κόμμα του αποσπάσει την συναίνεση μόνο της συντεχνίας των βουλευτών . Από την στιγμή που ο έλληνας τίθεται στο περιθώριο των αποφάσεων αλλά καλείται να αναλάβει το κόστος της συναίνεσης θα αντιδράσει. Μα δεν έχει κάποιον να διευθύνει την ορχήστρα θα σκεφθείτε. Σωστά αλλά  το ζητούμενο είναι μία συγκροτημένη αντίδραση σε μία πολιτική. Στην περίπτωση μας όμως οι αφορμές είναι πολλές. Για παράδειγμα μπορεί να αντιδράσει στο μεταναστευτικό βυθίζοντας μία κοινωνία στην πλήρη αναρχία. Μπορεί να αντιδράσει σε επιμέρους αποφάσεις που θα αφορούν επιμέρους θέματα. Τι νομίζετε , στην Κερατέα αυτοί που αντέδρασαν ήταν μόνο οι ψηφοφόροι της αντιπολίτευσης. Κάνετε λάθος . Ήταν πάνω από όλα άνθρωποι που ζούσαν στην Κερατέα. Αυτό τους ένωνε και τους καθοδηγούσε και όχι κομματικοί κράχτες. Σήμερα, καταστάσεις ανάλογες της Κερατέας υπάρχουν πολλές. Στον Αγ. Παντελεήμονα και στην Κυψέλη που βιώνουν την εγκληματικότητα. Στην περιφέρεια που θα απαξιωθούν τα κτήματα τους από τις σοφίες του Σηφουνάκη και της παρέας του. Σε ολόκληρη την Ελλάδα που θα κινδυνέψει να πάει φυλακή ή να χάσει την περιουσία του επειδή οι τροϊκανοί ζητούν αίμα.

Προσοχή κύριοι. Αυτή την στιγμή , καιροφυλακτούν εκατοντάδες Κερατέες και ο μοναδικός τρόπος να τις αποφύγουμε ως κοινωνία είναι να δώσει ο ελληνικός λαός τη συναίνεση. Αυτό απαιτεί ο πολιτικός ρεαλισμός.

Για πολλούς η παγκοσμιοποίηση είναι ταυτισμένη με την υπερεθνική οικονομική δραστηριότητα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη . Πιστεύουν δηλαδή ότι η έννοια της παγκοσμιοποίησης είναι σε άμεση συνάρτηση με την δυνατότητα της απρόσκοπτης οικονομικής δράσης (προϊόντων, κεφαλαίου, εργασίας κ.α) στη αγορά του παγκόσμιου χωριού. Όμως αν δει κανείς την παγκόσμια οικονομία του 19ου ακόμα και του 20ου αιώνα θα διαπιστώσει ότι και αυτή απλώνονταν στα όλα τα μήκη και τα μήκη του τότε οικονομικά αξιοποιήσιμου μέρους του πλανήτη. Η Ευρώπη , η ΗΠΑ αλλά και χώρες της Ασίας όπως η Κίνα, η Ινδία, η Περσία κ.α ήταν σημεία αναφοράς της παγκόσμιας οικονομίας. Τι ήταν εκείνο που άλλαξε την οικονομία του πλανήτη ώστε σήμερα οι περισσότεροι θεωρητικοί οικονομολόγοι να χαρακτηρίζουν τον 21ο αιώνα ως αιώνα της παγκοσμιοποίησης; Η απάντηση είναι απλή : η οργάνωση των αγορών .

Η τεχνολογία της επικοινωνίας μετέτρεψε τις εθνικές αγορές σε «κομμάτια» μίας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς που λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο με κοινά αποδεκτούς κανόνες συναλλαγών. Η πληροφορική επέτρεψε την δυνατότητα ασφαλών συναλλαγών (χρήματος , μετοχών , εμπορευμάτων, πρώτων υλών κ.α) σε μηδενικό χρόνο. Την ίδια στιγμή οι επιχειρήσεις οργανώθηκαν με βάση την αγορά του παγκόσμιου χωριού τόσο σε όρους κόστους όσο και σε όρους ζήτησης. Στις βάσεις αυτές κτίσθηκαν και μία σειρά νέων αγορών αύλων προϊόντων που βασίσθηκαν στην παραδοσιακή οικονομία. Με τον τρόπο αυτό διαμορφώθηκε η παγκοσμιοποιημένη οικονομία των αγορών , η οποία κινείται και αναπνέει με βάση τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας και της ελεύθερης διακίνησης αγαθών και υπηρεσιών. Η αλληλεξάρτηση των αγορών σε συνδυασμό με την σύντμηση των «αποστάσεων» δημιούργησαν τους κανόνες του νέου παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος που όμως αποδείχθηκε ιδιαίτερα ευαίσθητο στις αναταράξεις , κυρίως στις αγορές χρήματος , μετοχών και εμπορευμάτων και τα τελευταία χρόνια και των ακινήτων.

Σε αυτό , το παγκόσμιο χωρίο η ελληνική οικονομία παλεύει για να κατακτήσει το μερίδιο που μπορεί να διεκδικήσει. Ήδη , την τελευταία δεκαετία οι αναταράξεις που έχει υποστεί είναι σημαντικές. Κλάδοι κλειδιά της βιομηχανίας (κλωστοϋφαντουργία, έτοιμο ένδυμα, υποδήματα κ.α) συρρικνώθηκαν. Στο εμπόριο, ο βαθμός οι ανακατατάξεις είναι ραγδαίες ενώ ο βαθμός συγκέντρωσης χρόνο με το χρόνο αυξάνεται. Παράλληλα , η θέση ουραγού στην παγκόσμια κατάσταση των εισροών κεφαλαίων για τις άμεσες επενδύσεις φανερώνει ότι το στοίχημα της ανταγωνιστικότητας κινδυνεύει να χαθεί. ¨Όλα αυτά συμβαίνουν την στιγμή που ο δημόσιος τομέας κινείται μεταξύ τα γραφειοκρατίας και της αναποτελεσματικότητας. Σίγουρα η ρότα στην πορεία προσαρμογής δείχνει ότι οδηγεί το καράβι σε ξέρα εκτός και αν γίνει συνείδηση ότι μόνο η αλλαγή πορείας μέσω μεταρρυθμίσεων θα φέρει το πλοίο σε πορεία παγκοσμιοποίησης.

του Παρατηρητή

Από το πρωί , όταν έγινε γνωστή η υπόθεση του κ. Στρος Καν βρεθήκαμε σε ένα δίλλημα. Ασχολούμαστε με το θέμα ; πότε και πως; Μετά από μία τηλεφωνική σύσκεψη με την υπόλοιπη δημοσιογραφική ομάδα αποφασίσαμε ότι ως οικονομική εφημερίδα δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το θέμα. Σκεφτήκαμε επίσης, ότι το ενδιαφέρον μας συνδέεται καταρχήν ν από την εμπλοκή του ΔΝΤ στην ελληνική «περιπέτεια» και κατά δεύτερο από την εμπλοκή του Στρος Καν στην πολιτική ζωή της Γαλλίας που επηρεάζει και αυτή ,από τη θέση της ως του δεύτερου πιο σημαντικού εταίρου, τη ζωή των ελλήνων. Συμφωνήσαμε λοιπόν ότι, η συμπεριφορά ενός γάλλου σοσιαλιστή που τοποθετήθηκε με παρέμβαση του δεξιού πολιτικού του αντιπάλου σε ένα κορυφαίο οικονομικό οργανισμό που ελέγχεται από τις ΗΠΑ , είναι ενδεικτικός με τον τρόπο που πολιτεύεται. Και το λέμε αυτό, διότι η πράξη για την οποία κατηγορείται είναι εξίσου κατακριτέα και καταδικαστέα από οιοδήποτε και αν προέρχεται είτε είναι ο μαύρος του γκέτο στο Χάρλεμ είτε ο επικεφαλής του ΔΝΤ. Αποφασίσαμε λοιπόν , για το συμβάν να δώσουμε , στην εφημερίδα όσο χώρο θα δίναμε για οποιοδήποτε που τον βαραίνει αυτή η κατηγορία και να προχωρήσουμε λίγο παραπέρα: Στην ηθική αυτών που σήμερα κυβερνούν τον πλανήτη. Και γιατί αυτό; Διότι , αν οι άνθρωποι , που καλούνται να διαμορφώσουν ένα παγκόσμιο πλέγμα κανόνων που θα διέπονται από την ηθική και την δεοντολογία χαρακτηρίζονται από την ανηθικότητα, τον καιροσκοπισμό και τον τυχοδιωκτισμό , τότε είναι αδύνατον η πολιτική τους να έχει διαφορετικά κίνητρα. Εμείς λοιπόν, ψάξαμε στο ηλεκτρονικό μας αρχείο και βρήκαμε ότι την τελευταία 10ετία αρκετοί από τους ηγέτες των πιο ισχυρών χωρών του κόσμου έχουν κατηγορηθεί για συμπεριφορές που δεν συνάδουν με το δημόσιο αξίωμα τους. Ηγέτες παραπέμπονται στην δικαιοσύνη και κατηγορούνται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για προσπάθειες πλουτισμού και εκμετάλλευσης της πρωτοφανούς εξουσίας που διαθέτουν τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδα. Επομένως , η περίπτωση του γάλλου δεν είναι παρά ένας κρίκος μίας αλυσίδας φαινομένων διαφθοράς και ανηθικότητας των ηγεσιών του πλανήτη . Η πραγματική είδηση δεν είναι η «καμαριέρα και ο Στρος» , αλλά τα κοινά σημεία που έχει η καμαριέρα με τους λαούς της Ελλάδος, της Πορτογαλίας , της Ιρλανδίας και όλων των άλλων που στενάζουν από τις στρατηγικές και τις πολιτικές του ΔΝΤ και εκείνων που κρύβονται πίσω από αυτό. Σίγουρα υπάρχουν. Υπάρχουν όμως και διαφορές όπως για παράδειγμα η μεν καμαριέρα προχώρησε σε καταγγελίες ενώ οι άλλοι σιωπούν. Όλα τα υπόλοιπα είναι ισοδυνάμου αποτελέσματος με τους πρόσφατους πριγκηπικούς γάμους στην Βρετανία.