Πριν μερικές εβδομάδες βρέθηκα στις Κυκλάδες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν ήταν οι τουρίστες και οι παραθεριστές. Δεν ήταν ούτε και οι τοπικοί επιχειρηματίες η δραστηριότητα των οποίων δεν διάφερε σε τίποτε από τους συναδέλφους σε οποιαδήποτε άλλο τουριστικό προορισμό της χώρας. ¨Όλα αυτά ήταν και προβλέψιμα και αναμενόμενα. Αυτό που δεν περίμενα να δω ήταν οι γραμμές στα βουνά. Οι χωματόδρομοι αυξάνονται χρόνο με το χρόνο με θεαματικούς προκαλώντας εύλογα ερωτήματα για το τι τελικά εξυπηρετούν. Το πιο πιθανό είναι ότι αποτελούν το προάγγελο της οικοπεδοποίησης τεράστιων για τα δεδομένα ενός μικρού νησιού εκτάσεων. Με απλά λόγια η λέξη δρόμος είναι σχεδόν ταυτόσημος με την έννοια του οικοπέδου και αυτή με τη σειρά της με τη πώληση. Θα πουν ορισμένοι που βρίσκεται το πρόβλημα. Μήπως στο γεγονός ότι η αγορά ακινήτων μεγεθύνεται ή μήπως στο γεγονός ότι η προοπτική αξιοποίησης μεγάλων εκτάσεων θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να επιβιώσουν δημογραφικά αλλά και οικονομικά μικρά και μεγάλα νησιά τα οποία κινδυνεύουν από την δημογραφική συρρίκνωση. Το πρόβλημα βρίσκεται ότι η άκριτη και πολλές μικροκομματική διάθεση πόρων σε έργα χωρίς προγραμματισμό και κυρίως χωρίς σχεδιασμό δεν έχουν κανένα άλλο αποτέλεσμα παρά την εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων που εξαντλούνται στις σχέσεις τοπικού άρχοντα με τοπικού ψηφοφόρου. Το αποτέλεσμα είναι ότι με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου οι χωματόδρομοι θα μετατραπούν σε δύσβατα μονοπάτια στα οποία θα χαθούν και τα κεφάλαια που επενδύθηκαν και κάθε προοπτική ανάπτυξης της συγκεκριμένης περιοχής. Και η προοπτική αυτή είναι όχι μόνο αδιέξοδη αλλά και ενίοτε επικίνδυνη αφού οι πόροι είναι περιορισμένοι και η κατασπατάληση τους είναι όχι απλώς πολυτέλεια αλλά έγκλημα οικονομικό, κοινωνικό και πολλές φορές και οικολογικό.

Του Παρατηρητή

Η ηλεκτρονική αυτή εφημερίδα περιορίζει  την αρθρογραφία της στην οικονομία και στην αγορά ακινήτων. Αυτό όμως που ζήσαμε χθες,  ήταν ο ορισμός του παραλογισμού. Σε μία χώρα που κινείται καθημερινά μεταξύ της ύφεσης και των φημών για χρεωκοπία , το να λέει ένα κυβερνητικός παράγοντας –και μάλιστα ο πρωθυπουργός - ότι αποφασίστηκαν μέτρα τα οποία όμως θα ανακοινωθούν μετά το Πάσχα δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε δεν έχει ιδέα για το τι θα κάνουν είτε ξέρει αλλά , φοβάται.

Οι δύο περιπτώσεις όμως έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Την αδιαφορία για τον απλό έλληνα .Η επιλογή του «ξέρω αλλά δεν σας λέω» δείχνει ότι πιστεύουν ότι μπορούν ατιμώρητα να λένε ότι θέλουν . Όταν , κάποιος για 15 ή 20 μέρες ζει στην αγωνία και στην ανασφάλεια δεν είναι υποχρεωμένος να πάρει μέτρα προκειμένου να προστατευθεί από την προαναγγελθείσα απειλή; Πρόκειται για μία στοιχειώδη ανθρώπινη αντίδραση η οποία είναι όχι απλώς προβλέψιμη αλλά και θεμιτή. Παρόλα αυτά όμως , ο κ. πρωθυπουργός , πολιτικός προϊστάμενος του υπουργού Οικονομικών , αγνοεί  την ανθρώπινη φύση και τις αντιδράσεις της και υιοθετεί  μία στάση από την οποία δύο συμπεράσματα προκύπτουν:

-Είτε δεν ανακοινώνειτα μέτρα γιατί είναι τόσο επαχθή ώστε προεξοφλούν και μεταθέτουν τις αντιδράσεις του κόσμου

-Είτε φοβάται το ίδιο του το κόμμα και μεταθέτει την στιγμή της σύγκρουσης για όσο το δυνατόν αργότερα.

Το σημείο  της ομιλίας του ,  που ο κ. Παπανδρέου κάνει λόγο ότι θα προχωρήσει με «αυτούς που θέλουν να αλλάξει η χώρα» πως μπορεί να ερμηνευτεί; Μήπως ότι φοβάται τον λογαριασμό και απλώς δεν θέλει να τον στείλει τώρα; Σε κάθε περίπτωση , όλα δείχνουν ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά στην προοπτική άρνησης –λίγων ή πολλών-βουλευτών αλλά και στελεχών της συμπολίτευσης να συνταχθούν με τις προτάσεις του επικεφαλής τους. Λογικό, θα σκεφτείτε. Αυτό που πραγματικά επιθυμούν –κυρίως – οι βουλευτές και οι συνδικαλιστές είναι η επανεκλογή. Τρέμουν την προοπτική, της πολιτικής και συνδικαλιστικής, ανεργίας και του παροπλισμού. Οι επιλογές και οι κινήσεις τους υπαγορεύονται από αυτό το φόβο. Όταν μάλιστα αντιληφθούν ότι «κινδυνεύει το μεροκάματο» τότε  ο αρχηγός αναγκάζεται να κάνει δηλώσεις του στυλ «θα προχωρήσω με εκείνους….» . Η ιστορία το αποδεικνύει .. Η μία είδηση λοιπόν είναι ότι ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, αναγνωρίζει ότι και μέσα στο κόμμα του πατέρα του , υπάρχουν κάποιοι-πολλοί ή λίγοι- που δεν θέλουν να περπατήσουν στο μονοπάτι που έχει αποφασίσει . Η άλλη είδηση είναι ότι επειδή αυτό το φοβάται «προσπαθεί να κερδίσει χρόνο» είτε για να «πείσει» τους διαφωνούντες είτε για να προετοιμάσει τις κινήσεις του.

Η δεύτερη χθεσινή είδηση είναι , ότι ακόμη και τώρα με την ύφεση αθροιστικά από το 2009 μέχρι το τέλος το 2011 να κινείται στα επίπεδα του 10% ο πρωθυπουργός αγνοεί το ρόλο της ανάπτυξης στην οικονομική πολιτική του. Φαίνεται ότι δεν έχει καταλάβει ότι , όλα αυτά για τα οποία μιλά εξαρτώνται και συναρτώνται από το ΑΕΠ. Δηλαδή από την αξία του προϊόντος που παράγει αυτή η χώρα και οι άνθρωποί της. Όσο πιο μεγάλη είναι η αξία της παραγωγής τόσο θα μικραίνει το χρέος και το έλλειμμα. Όσους φόρους και αν βάλει, όσες περικοπές και αν επιβάλλει, αν δεν υπάρχει ανάπτυξη , το χρέος και το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μεγαλώνει ακόμα και αν σε απόλυτους αριθμούς μειώνεται . Τσιμουδιά χθες για την ανάπτυξη. Αλλά πως θα γίνει ανάπτυξη κύριε Παπανδρέου; Οι λύσεις είναι δεδομένες :με τους ξένους , που θα ζητήσουν αποικιακούς όρους , προκειμένου να επενδύσουν έστω και ένα ευρώ στην χώρα ή με τους κακόμοιρους έλληνες που κτίζουν , αγοράζουν, δημιουργούν επιχειρήσεις για να μπορείτε εσείς να τους λέτε στην συνέχεια ότι τα «φάγαμε μαζί».

Επειδή κύριε Παπανδρέου , δεν τα έχετε καλά με τα βιβλία και για να μη ψάξετε πολύ στείλετε στην Εθνική Βιβλιοθήκη ένα άνθρωπο σας. Ζητήστε τις εφημερίδες του 1932 . Τότε που η περίφημη POWER αντιμετώπιζε την χώρα ως αποικία-μπανανία της εποχής εκείνης. Διαβάστε την αρθρογραφία για την μεγάλη απεργία των εργαζόμενων στα μέσα μεταφοράς. Διαβάστε, τα άρθρα της εποχής εκείνης όχι μόνο των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων της εποχής αλλά και του συμπολιτευόμενου «ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ» και τότε θα καταλάβετε δύο πράγματα: -ότι αυτά που λέτε είναι ξαναειπωμένα -ότι το τέλος της ιστορίας είναι προδιαγεγραμμένο. Τουλάχιστον , τα πρώτα σαράντα χρόνια του 20ου αιώνα πέρασαν προσπαθώντας οι κυβερνήσεις της εποχής να πείσουν τους ξένους κεφαλαιούχους να επενδύσουν. Κάποιοι από αυτούς επένδυσαν αλλά με όρους που επέβαλλαν και οι οποίοι ήταν στο σύνολο τους αποικιοκρατικοί . Και έτσι τα υπόλοιπα χρόνια πέρασαν με τους έλληνες να προσπαθούν σκληρά για να απαλλαγούν από την ΟΥΛΕΝ, την POWER και τους άλλους ξένους επενδυτές. Ξέρετε κύριε Παπανδρέου πιο είναι το ωραίο της ιστορίας; Πολλοί από αυτούς που φώναζαν για την απομάκρυνση των ξένων αποικιοκρατών είχαν στηρίξει τις συμβάσεις συνεργασίας εκπροσωπώντας το ελληνικό Δημόσιο ως υπουργοί ή ως βουλευτές κυρώνοντας τις σχετικές συμβάσεις. Και δεν χρειάζεται να πάτε μακριά κύριε πρωθυπουργέ για να τα μάθετε αυτά . Ρωτήστε τους τοίχους του σπιτιού σας αυτοί τα έχουν «ζήσει». Σε κάθε περίπτωση μπορούμε να σας στείλουμε το άρθρο μίας μεγάλης εφημερίδας της εποχής εκείνης ,«Νέα Πρωία» το όνομα της , όπου κατήγγειλε στελέχη της τότε κυβέρνησης των Φιλελευθέρων, ότι είχαν προσυμφωνήσει και προετοιμάσει τις συμφωνίες με τους ξένους κεφαλαιούχους και μάλιστα έγραφε ότι επωφελήθηκαν . Και γνωρίζετε την συνέχει κύριε πρωθυπουργέ; Η Κυβέρνηση Βενιζέλου αδυνατώντας να αντιμετωπίσει την εσωκομματική αντιπολίτευση έπεσε και την θέση της πήρε το ΛΑΙΚΟ κόμμα. Το οποίο φυσικά με την σειρά του όχι μόνο δεν έκανε τίποτε από όσα έλεγε αλλά προκάλεσε ένα πρωτοφανές πολιτικό αδιέξοδο. Η αριστερά εκείνη την εποχή όπως και τώρα , περιορίζονταν σε ένα καταγγελτικό λόγο χωρίς καμία πρακτική αξία αφού όλοι οι αφορισμοί είναι η ταφόπετρα του διαλόγου και της Δημοκρατίας.

Τώρα όπως και τότε, η χώρα βρίσκεται στο ίδιο οικονομικό αδιέξοδο που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε πολιτικό και κοινωνικό χάος. Τα πολιτικά κόμματα , στην πραγματικότητα έχουν αποδυθεί σε μία κούρσα αφορισμών και μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Ο πολιτικό διάλογος έχει μετατραπεί σε άναρθρες κραυγές που δεν βοηθούν στο να ξεπεράσει η χώρα την κρίση. Οι διανοούμενοι , από την πλευρά τους –αυτοί που αυτοχαρακτηρίζονται ως διανοούμενοι- εξαντλούν την παρέμβαση τους σε μονολόγους , τσιτάτα και κείμενα αρχαίων ελλήνων και ρωμαίων ρητόρων πχ Κικέρων . Και όλα αυτά την στιγμή που 750.000 άνθρωποι είναι χωρίς δουλειά, περισσότεροι από 40.000 είναι άστεγοι και εκατοντάδες άλλοι κινδυνεύουν να χάσουν σπίτι και δουλειά.

Οι καταναλωτικές οργανώσεις ζητούν από τα συναρμόδια υπουργεία την επέκταση της απαγόρευσης πλειστηριασμών για απαιτήσεις που δεν υπερβαίνουν τα 200.000 ευρώ και μετά την 30η Ιουνίου. Με το ισχύον πλαίσιο έχουν ανασταλλεί από την 1η Ιανουαρίου 2011 έως τις 30 Ιουνίου 2011 οι πλειστηριασμοί, οι οποίοι επισπεύδονται για την ικανοποίηση απαιτήσεων που δεν υπερβαίνουν το ποσό των 200.000 ευρώ, από πιστωτικά ιδρύματα, εταιρείες παροχής πιστώσεων και από τους εκδοχείς των απαιτήσεων αυτών. Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που υπεγράφη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ.Παπούλια επικαλείται την έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης να προστατευθούν αμέσως, εν όψει της οικονομικής κρίσης, οι πολίτες που αντιμετωπίζουν δυσχέρειες για την έγκαιρη εξόφληση των χρεών τους και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις προς τα πιστωτικά ιδρύματα και να δοθεί η δυνατότητα σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις που έχουν περιέλθει σε αδυναμία πληρωμής να ανακάμψουν, να αναδιοργανώσουν στην εξαιρετικά δύσκολη οικονομική συγκυρία την κάλυψη των αναγκών τους και την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους και να επιδιώξουν την καλύτερη δυνατή διευθέτηση και εξυπηρέτηση των οφειλών τους. Δεδομένου ότι οι δυσμενείς οικονομικές συνθήκες εξακολουθούν να υφίστανται καταναλωτικές οργανώσεις ζητούν από τα συναρμόδια υπουργεία την επέκταση της απαγόρευσης πλειστηριασμών για απαιτήσεις που δεν υπερβαίνουν τα 200.000 ευρώ και μετά την 30η Ιουνίου. Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν έχει εξετάσει ακόμη το ζήτημα.

Η έξοδος από την κρίση είναι χωρίς αμφιβολία η καθημερινή αγωνία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Εργαζομένων που αγωνιούν για την δουλειά τους, ανέργων που απεγνωσμένα αναζητούν δουλειά και επιχειρηματιών που τρέμουν στην προοπτική ενός μπαμ. Πρόκειται κοντολογίς για ένα τεράστιο πρόβλημα το οποίο καθορίζει την καθημερινότητα αλλά και το αύριο όλων μας. Μοναδική διέξοδος για να ξεπερασθεί το αδιέξοδο αυτό είναι η συνεργασία και η καλή πίστη. Δυστυχώς όμως για κάποιους η κρίση είναι η ευκαιρία για εύκολα κέρδη. Για παράδειγμα , τα πιστωτικά ιδρύματα τα οποία σύμφωνα με τις απόψεις όλων εκείνων που χαράζουν την οικονομική πολιτική θα είναι η ατμομηχανή στην διαδικασία για να ξεπερασθεί στην κρίση λειτουργούν λες και βρίσκονται σε άλλη χώρα. Για παράδειγμα , κλείνουν τα ταμεία , ελέγχουν την ρευστότητα όχι μόνο μέσω των δανείων αλλά και των καταθέσεων , στεγνώνουν την αγορά, αδιαφορούν στις εκκλήσεις επιχειρηματιών για ρευστό . Αποτέλεσμα ελάχιστοι να έχουν επωφεληθεί από την θεαματική πτωτική πορεία των επιτοκίων και οι περισσότεροι να βρίσκονται σε αδιέξοδο είτε λόγω έλλειψης ρευστού είτε λόγω έλλειψης πιστώσεων . Το μόνο σίγουρο είναι ότι η τακτική αυτή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ακόμα βαθύτερα στην κρίση. Οι ίδιες , ανακαλύπτουν κανόνες για την χρηματοδότηση που είχαν «ξεχάσει» εδώ και πολλά χρόνια. Για παράδειγμα χρηματοδοτούν το 75% της αξίας του ακινήτου ή προεξοφλούν αξίες μόνο όταν συνοδεύονται από τιμολόγια ή ελέγχουν σχολαστικά την πιστοληπτική ικανότητα του δανειολήπτη και προχωρά ο δανεισμός μόνο αν οι δαπάνες εξυπηρέτησης δεν υπερβαίνουν το 40% του εισοδήματος. Στην πραγματικότητα , ενώ η οικονομία εθίστηκε απο αυτές στον δανεισμό τώρα τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια με ολέθρια αποτελέσματα για την αγορά. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι η αγορά για να πάρει μπρος και να μπει σε φάση ανάκαμψης χρειάζεται ρευστό και δυστυχώς το ρευστό είναι σε λιγοστά χέρια , τα οποία εκμεταλλεύονται την προνομιακή θέση στην οποία βρίσκονται. Δηλαδή βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαύλο κύκλο που για να διακοπεί απαιτείται ένα χαρακτηριστικό το οποίο φαίνεται ότι οι ιθύνοντες αγνοούν . Το στοιχείο της συλλογικής προσπάθειας το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα φαινόμενα του καιροσκοπισμού τα οποία βλέπουμε να ξετυλίγονται μπρος στα μάτια καθημερινά. Στην διαδικασία αυτή η αγορά ακινήτων φαίνεται ότι θα πληγεί περισσότερο αφού από την μία πλευρά το Δημόσιο φαίνεται ότι αγνοεί παλιές δοκιμασμένες συνταγές που άπτονται με την ενίσχυση της στεγαστικής πολιτικής, ενώ ο ιδιωτικός τομέας έχει ξεμείνει από ρευστό και να αδυνατεί να δράσει είτε ως αγοραστής είτε ως παραγωγός.