Σίγουρα οι αναγνώστες της ηλεκτρονικής μας εφημερίδας θα έχουν αναρωτηθεί γιατί ένα μεγάλο μέρος της αρθρογραφίας καλύπτει θέματα απο τις αγοράς ακινήτων του εξωτερικού. Η απάντηση απλή:Αν διαβάσει κανείς τις εκτιμήσεις για την πορεία της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία σίγουρα θα αισθανθεί μελαγχολία. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι ειδικοί  εμφανίζονται επιφυλακτικοί στο αν η ανάκαμψη είναι διατηρήσιμη εντούτοις κανείς δεν αμφισβητεί ότι ήδη τα σημάδια είναι αισιόδοξα . Και όλα αυτά γιατί έγιναν συγκεκριμένες παρεμβάσεις για την στήριξη της αγοράς. Στην ελληνική αγορά , κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει με πειστικό τρόπο ότι βλέπει φως στο τούνελ. Αντίθετα οικονομολόγοι , τραπεζίτες, μεσίτες και κατασκευαστές ομονοούν στο ότι για δώδεκα τουλάχιστον μήνες η αγορά θα έχει πτωτική πορεία με τις επενδύσεις σε κατοικία να είναι  στο ναδιρ και τις αγορές να βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα της τελευταίας δεκαετίας. Αν μάλιστα επιβεβαιωθούν και οι εκτιμήσεις που θέλουν την τραπεζική αγορά τους προσεχείς μήνες να αντιμετωπίζει προβλήματα ρευστότητας τότε οι προοπτικές είναι ακόμα πιο δυσοίωνες αφού η χρηματοδότηση της στεγαστικής πίστης ίσως να είναι μικρότερη και από το 2009. Αυτό λοιπόν που διαπιστώνει κανείς είναι ότι η αγορά κατοικίας έχει αφεθεί από το κράτος στη τύχη της. Κανένα μέτρο ενίσχυσης της ζήτησης δεν έχει ανακοινωθεί , καμία πολιτική ενίσχυσης της στεγαστικής πίστης δεν έχει εξαγγελθεί , καμία δήλωση στήριξης δεν έχει γίνει από τους αρμόδιους υπουργούς. Και το εύλογο ερώτημα που ανακύπτει είναι ένα μεγάλο :ΓΙΑΤΙ. Η αγορά ακινήτων τελικά υπάρχει μόνο για να μαζεύει το υπουργείο Οικονομικών έσοδα; Δεν καταλαβαίνει κανείς ότι σε τελευταία ανάλυση ο κλάδος συνεισφέρει πολύ περισσότερα στο ΑΕΠ αυτής της χώρας από δεκάδες κλάδους του εμπορίου; Δεν συνειδητοποιεί κανείς ότι αν συνεχιστεί η ύφεση της οικοδομικής δραστηριότητας οι επιπτώσεις στο κοινωνικό ιστό μικρών κοινωνιών που ζούν από τα τούβλα θα είναι καταλυτικές; Ίσως δεν γνωρίζουν ότι πολλές τοπικές οικοδομικές επιχειρήσεις σε νησιά και σε τουριστικούς προορισμούς έχουν απολύει το 1/3 του δυναμικού τους και αν συνεχίσει η κατάσταση αυτή θα απολύσουν και άλλους. Μία τέτοια επιλογή στην Αθήνα περνά απαρατήρητη αλλά σε μία μικρή και κλειστή κοινωνία 1.000 ή 2.000 ανθρώπων οι απολύσεις αυτές προσλαμβάνουν άλλες διαστάσεις.

Απο τη  πρώτη στιγμή που σηκώθηκε στον "αέρα" αυτό το site ο στόχος ήταν να διατυπώνει χωρίς περιορισμούς τις αναλύσεις , τις εκτιμήσεις και τις απόψεις του. Μπορεί πολλές φορές να έχει κάνει λάθος . Ποτέ όμως δεν έκρυψε τη πληροφόρηση που είχε το δημοσιογραφικό του επιτελείο. Οι αποψεις και οι εκτιμήσεις διατυπώνονταν στα σχόλια καθώς με το τρόπο αυτό επιχείρησε να εφαρμόσει ένα δημοσιογραφικό αξίωμα, που τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι τα περισσότερα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης τον αγνοούν: το διαχωρισμό της είδησης απο το σχόλιο. Η ηλεκτρονική μας εφημερίδα είχε γνώμη και άποψη και την διατύπωνε απερίφραστα. Όπως έχει γνώμη για αυτό που έγινε και αυτό που έρχεται. Αυτή μικρή είδηση που δημοσιεύτηκε πριν απο λιγα λεπτά  έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία απο το μέγεθός της. Η ελληνική οικονομία μπαίνει στο πιο αυστηρό καθεστώς επιτήρησης που έχει εφαρμοστεί απο τότε που συστάθηκε η ευρωζώνη. Πλεόν , μπορεί να γίνουμε με επίσημο τρόπο το "πεδίο δοκιμών" της Ευρώπης. Οι λεονταρισμοί της Παρασκευής ήταν το προκάλυμα για τα λάθη που έγιναν.

Τα λάθη που έγιναν απο την προηγούμενη Κυβέρνηση στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής και στη διαχείριση .

Οι χειρισμοί που έγιναν κατα την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Οι επιλογές που ακολουθήθηκαν το πρώτο μήνα ζωής της καινούργιας Κυβέρνησης.

Μία σωρεία λαθών τα οποία εμείς εδώ τα επισημάναμε απο την στήλη με τα σχόλια όλους αυτούς τους μήνες. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι "ασπρο-μαύρο" όπως κάποιοι προσπαθούν να παρουσιάσουν γιατί τους βολεύει. Και μα την αλήθεια η κρίση βολεύει τους πάντες. Την Κυβέρνηση , την αξιωματική αντιπολίτευση , την αριστερά αλλά και το και το ΛΑΟΣ. Βολεύει και εκείνους που έχουν θεσμικό ρόλο.Τους μόνους που δεν βολεύει είναι τους ανθρώπους της μεσαίας τάξης. Αυτής της μεσαίας τάξης της υπερβολής, του Χρηματιστηρίου αλλά και της φοροδιαφυγής και της προσαρμογής. Αυτής της μεσαίας τάξης που ήταν η ζωντανή απόδειξη της ελευθερίας σε αυτό το τόπο που έδινε ευκαιρίες σε όλους. Πολλοί κατηγορούν την ελληνική κοινωνία ότι είχε καταργήσει τις διαχωριστικές γραμμές. Σαφώς και αυτό ήταν που έδινε ευκαιρίες σε όλους να φτάσουν παντού. Το "αμερικάνικο όνειρο" στην ελληνική του εκδοχή. Όλα αυτά τελειώνουν και θα πρέπει να προσαρμοστούμε όλοι στη νέα πραγματικότητα που ανατέλλει...
ΥΓ. Στο σημείωμα διατυπώνονται ορισμένες σκέψεις που απο μία πρώτη ανάγνωση μπορούν να χρακτηριστούν ως αιρετικές ή και βέβηλες. Μπορεί να είναι και αλήθεια. Απο μία άλλη ανάγνωση οι σκέψεις αυτές ρίχνουν κάυσιμα στην μηχανή της σκέψης. Θα ήταν τιμή μας να δημοσιεύσουμε τις δικές σας απόψεις τα πλαίσια ενός δημιουργικού διαλόγου.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η ιστορία είναι μία σειρά τυχαίων και επομένως απρόβλεπτων γεγονότων που παράγουν σοβαρά αποτελέσματα. Η αλληλουχία των πραγμάτων είναι μία πραγματικότητα την οποία πολύ δύσκολα κάποιος μπορεί να αγνοήσει. Δεν πρόκειται για φιλοσοφικές αναζητήσεις αλλά για μία κάπως διαφορετική προσέγγιση των προβλημάτων που έχει προκαλέσει το ελληνικό πρόβλημα στην ευρωπαϊκή οικονομία. Τον Οκτώβριο του 2009 το πρόβλημα ήταν καμουφλαρισμένο και αυτό βόλευε τους πάντες μέσα στην Ευρώπη. Όλοι ήξεραν αλλά κανείς δεν ήθελε να σκαλίσει τα πράγματα λίγο παραπάνω. Άλλωστε οι μελέτες της ΕΕ και του ΔΝΤ μέχρι και το Σεπτέμβριο έκρυβαν αυτή τη παράξενη ομερτα των μέσα με τους έξω. Η αλήθεια είναι ότι η τότε Κυβέρνηση προσπάθησε να κουκουλώσει το πρόβλημα με ένα συνδυασμό έκτακτων μέτρων και δημιουργικής λογιστικής. Όλοι περίμεναν ότι στα τέλη του χρόνου και στις αρχές του επομένου το κόστος δανεισμού θα μεγάλωνε αλλά το έργο αυτό το είχαν ξαναδεί. Τότε παραμονές των εκλογών ο κεντρικός τραπεζίτης θεώρησε σκόπιμο να ανοίξε τους "ασκούς του Αιόλου" πιστεύοντας προφανώς ότι βρίσκεται στο ΄81 , τότε που ο μακαρίτης έβγαλε την περίφημη έκθεση γα την οικονομία προκειμένου να πλήξει το εσωκομματικό του αντίπαλο και πρωθυπουργό Ράλλη.Τόσο ο Ράλλης τότε όσο και ο Καραμανλής πρόσφατα δεν επανεξελέγησαν και το ΠΑΣΟΚ άρπαξε την ευκαιρία να κάνει ακόμα μεγαλύτερη την ήδη δημοσκοπικά ισχυρή αυτοδυναμία του.Το 1981 διαφέρει σε πολλά απο το 2010 . Πλέον οι περίφημες αγορές, διψάνε για αίμα.Διψάνε για κέρδη ώστε να διεκδικήσουν τα περίφημα μπόνους αγνοώντας την εμπειρία του 2008 , όταν η αδηφάγος αυτή στρατηγική τους οδήγησε την παγκόσμια οικονομία στο χείλος του γκρεμού καιτις εθνικές Κυβερνήσεις να αναζητούν τρόπους να τους στηρίξουν ώστε να μη καταρρεύσουν παρασύροντας και αυτές μαζί τους. Ίσως , αυτές οι αγορές λειτούργησαν έτσι γιατί στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ούτε κολασμός ούτε και νέμεσις. Αν μάλιστα κάποιος κοιτάξει προσεκτικά τις λογοστικές τους καταστάσεις θα διαπίστωνε ότι τα κέρδη τη χρονιά που πέρασε προήλθε απο την ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΗ τραπεζική. Κοντολογίς απο την κερδοσκοπία. Ακόμα και το πιό απλό μυαλό μπορούσε να καταλάβει τι μπορούσε να γίνει αν το δικό μας πρόβλημα μεγενθυνονταν και γίνονταν ευρωπαϊκό θέμα. Και κανείς δεν έκανε τίποτε. Η Κυβέρνηση αναζητώντας άλλοθι και προσδοκώντας μελλεοντικούς θριάμβους μεγένθυνε το πρόβλημα όσο μπορούσε περισσότερο. Ο κεντρικός μας τραπεζίτης παρέμενε στη θέση του.Απο την πλευρά τους οι ευρωπαίοι τόσο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όσο και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας θεώρησαν την Ελλάδα ως ένα εύκολο εργαλείο προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Αγνόησαν όμως κάτι το σημαντικό, πέραν των κερδοσκόπων . Αγνόησαν ότι τα ελληνικά συμπτώματα δεν ήταν μόνο ελληνικά . Ήταν και ισπανικά, και πορτογαλικά και βρεταννικά και ιρλανδικά και κανείς δεν γνωρίζει πόσων ακόμα. Ασκώντας λοιπόν μία δημόσια κριτική στην Ελλάδα και παίζοντας με αυτή διευνοποιήσαν ένα πρόβλημα το οποίο αν ξεσπούσε ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν και πόσο θα τους κόστιζε. Προφανώς λησμόνησαν την εμπειρία των αρχών της δεκαετίας του ΄90 όταν οι κερδοσκόποι υπεταξαν την στερλίνα και καμμιά δεκαριά νομίσματα ευρπωπαϊκών χωρων και σταμάτησαν στο Ρήνο , όταν οι κεντρικές τράπεζες συσπειρώθηκαν για να τους αντιμετωπίσουν με γραμμή άμυνας το γερμανικό μάρκο. Προφανώς , ο κ. Τρισε το ξέχασε και έτσι κατάφερε να κάνει το ελληνικό πρόβλημα ευρωπαϊκό. Και αυτό αποδεικνύεται αν διαβάσει κανείς τις ανταποκρίσεις των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων για το G7. Δυστυχώς ούτε αυτό έχει καταλάβει η Κυβέρνηση η οποία προσπαθεί με τηλεοπτικά διαγγέλματα να κατασκευάσει τις δικές της μάγισσες και με τηλεοπτικούς παλληκαρισμούς να πάρει πάλι την "καυτή πατάτα"  στα χέρια της.

Ορισμένες φορές σκέπτομαι τι θα γράφουν οι ιστορικοί του μέλλοντος όταν θελήσουν να περιγράψουν αυτή την περίοδο που περναμε. Θα την χαρακτηρίσουν άραγε ως μία απο τις πλέον δύσκολες που έχει περάσει η Ελλάδα απο το 1974 μέχρι σήμερα; θα την χαρακτηρίσουν ως περίοδο κυριαρχίας της βλακείας και του ερασιτεχνισμού; περίοδο που τα προσωπικά οφέλη υπερίσχυσαν των συλλογικών ; Όπως και να την χαρακτηρίσουν θεωρώ ότι η περίοδος αυτή θα μέινει στην ιστορία ως το κλείσιμο ενός κύκλου βίαιης αναδιανομής εισοδήματος που θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση του πλούτου. Όποιος δεν το πιστεύσει ας κάνει μία βόλτα στις τράπεζες να μάθει ποιοί έχουν σήμερα πρόσβαση στα δανειακά κεφάλαια. Σίγουρα όχι ο μικροεπιχειρηματίας ή ο μικροβιοτέχνης που νοιώθει την γη να φεύγει απο τα πόδια του και τη ζωή του να αλλάζει. Αν θέλουμε να δούμε τι θα γίνει την επόμενη μέρα ας μελετήσουμε λίγο τον κλάδο των μεγάλων κατασκευαστικών. Πόσες ήταν πριν απο 10 μόλις χρόνια και πόσες είναι σήμερα.Θα καταλάβει πολλά για το τι έρχεται...