Το συγκρότημα των προσφυγικών πολυκατοικιών της λεωφόρου Αλεξάνδρας οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1933-1935, βάσει σχεδίων των αρχιτεκτόνων Κίμωνα Λάσκαρι (1905-1978) και Δημήτριου Κυριακού (1881-1971), υπαλλήλων τότε της Τεχνικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Προνοίας (Τ.Υ.Υ.Π.). Πρόκειται για το αποτέλεσμα της δράσης ενός κρατικού μηχανισμού οργανωμένης δόμησης, που συστάθηκε για πρώτη φορά, στο πλαίσιο ενός ευρυτέρου σχεδίου προκειμένου να στεγαστούν οι μυριάδες προσφύγων από τη Μικρά Ασία, που είχαν κατακλύσει το λεκανοπέδιο της Αθήνας (αλλά και όλη την Ελλάδα). Στη συγκεκριμένη περίπτωση προκρίθηκε η ανέγερση 228 συνολικά διαμερισμάτων, κατανεμημένων σε οκτώ πολυκατοικίες που διατάσσονταν επάλληλα μεταξύ τους και παράλληλα προς τον άξονα της λεωφόρου. Αυστηρά ωφελιμιστικά κτίρια, στη γραμμή του γερμανικού φονξιοναλισμού, απλά παραλληλεπίπεδα κατασκευασμένα με πλάκες οπλισμένου σκυροδέματος και επιχρισμένη λιθοδομή, "χωρίς ίχνος διακόσμησης ή άλλης παραχώρησης σε πλαστικές αναζητήσεις". Η μόνη διακόσμηση που συλλαμβάνει σήμερα ο φακός στα γερασμένα αυτά κτίρια, είναι προϊόν της έκτοτε ιστορικής διαδρομής του τόπου: Τα ίχνη από τις σφαίρες των Δεκεμβριανών του 1944 στους τοίχους και τα πολύχρωμα υφάσματα απλωμένα στους μικρούς πανομοιότυπους εξώστες

Την πληθυσμιακή εξέλιξη στον ελλαδικό χώρο, στο ρου της ιστορίας, μελέτησαν ερευνητές  σκιαγραφώντας την εικόνα και την κατανομή του πληθυσμού, από το 1828 έως τις μέρες μας. Η μελέτη αυτή είναι ιδιαίτερα χρήσιμη αφού αποτυπώνεται αλλά και ερμηνεύεται η έκρηξη της αγοράς κατοικίας των τελευταίων δεκαετιών καθώς και οι προοπτικές της αγορά ακινήτων. Στη διάρκεια της περιόδου 1830-1947, η χώρα μεγεθύνεται ενσωµατώνοντας, αφενός µεν εδάφη και πληθυσµούς, αφετέρου δε υποδεχόµενη τµήµατα του ελληνισµού που επανέρχονται στη µητέρα-πατρίδα. Η Ελλάδα, όµως, των "τριών ηπείρων και πέντε θαλασσών", την επαύριο του δευτέρου παγκοσµίου πόλεµου είναι µια µικρή χώρα της Ν.Α Ευρώπης που στα 132.000 Κm2 συγκεντρώνει µόλις 7,5 εκατοµµύρια ψυχές. Στην ίδρυσή του (1828) το Ελληνικό κράτος, περιορίζεται στην Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και τις Κυκλάδες (47.000 Κm2, 753 χιλ κάτοικοι, 15,9 κατ/ Κm2), ενώ µια εικοσιπενταετία αργότερα (1864), µε την ενσωµάτωση των Ιονίων Νήσων, ο πληθυσµός της χώρας µας θα ανέλθει σε 1,365 εκ. (27,19 κατ/Κm2). Με την ενσωµάτωση της Άρτας και της Θεσσαλίας (1881), ο πληθυσµός της Ελλάδας αυξάνεται ακόµη περισσότερο, ξεπερνώντας για πρώτη φορά τα 2 εκατοµµύρια. Η χώρα µας βγαίνει από τους Βαλκανικούς Πολέµους σηµαντικά ενισχυµένη εδαφικά και δηµογραφικά: έχει διπλασιάσει την έκτασή της (121 Κm2) και υπερδιπλασιάσει τον πληθυσµό της (4,775 εκ.). Την προσωρινή προσάρτηση του συνόλου της Θράκης και των νήσων Ίµβρου και Τενέδου (1919-1920) θα ακολουθήσει η συνθήκη της Λωζάννης, η οποία θα επιτρέψει µεν την οριστική ενσωµάτωση της Δυτικής Θράκης, αλλά θα οδηγήσει στη µαζική ανταλλαγή των πληθυσµών ως επακόλουθο της Μικρασιατικής καταστροφής και στη σηµαντική αύξηση του πληθυσµού µας ανάµεσα στο 1920 και το 1928 (από 5,5 σε 6,2 εκ. -44,8 κατ/ Κm2). Την παραµονή της σύγκρουσης (1940), ο πληθυσµός της Ελλάδας ανέρχεται πλέον σε 7,34 εκατοµµύρια, ενώ οι απώλειες του πολέµου που θα ακολουθήσει8 θα υπερκαλυφθούν µε την προσάρτηση των Δωδεκανήσων, µε αποτέλεσµα, το 1947, λίγο πριν από την εµφύλια σύγκρουση, η χώρα µας στα οριστικά πλέον σύνορά της -132.000 Κm2- να συγκεντρώνει 7,563 εκατοµ. Κατοίκους (57,3 κατ/ Κm2). Έκτοτε, οι όποιες µεταβολές στο µέγεθος του πληθυσµού οφείλονται αποκλειστικά στη διαφορά ανάµεσα στα φυσικά ισοζύγια (γεννήσεις-θάνατοι) και τα µεταναστευτικά ισοζύγια (έξοδοι- είσοδοι). Ο πληθυσµός της Ελλάδας συνεχίζει να αυξάνεται απρόσκοπτα το δεύτερο ήµισυ του 20ου αιώνα, αν και µε σαφώς διαφοροποιηµένους ρυθµούς, οι οποίοι αποτυπώνουν το διαφοροποιηµένο "παίγνιο" ανάµεσα στο φυσικό και το µεταναστευτικό ισοζύγιο. Έτσι, στις δύο πρώτες µεταπολεµικές δεκαετίες, που χαρακτηρίζονται από σχετικά υψηλά θετικά φυσικά ισοζύγια (σηµαντικό πλεόνασµα των γεννήσεων έναντι των θανάτων κατ' έτος, αντιστοίχων του µεσοπολέµου), η έντονη εξωτερική µετανάστευση, προς τις υπερωκεάνιες χώρες αρχικά και εν συνεχεία -µέχρι και το 1973- προς τη Δυτική Ευρώπη, παίζει αρνητικό ρόλο, προκαλώντας την πτώση των µέσων ετήσιων ρυθµών µεταβολής. Στη µεταβατική περίοδο 1971-1981, το φυσικό ισοζύγιο συρρικνώνεται µεν, αλλά ταυτόχρονα έχουµε, αφενός μεν ένα σηµαντικό κύµα παλιννόστησης µεταναστών της προηγούµενης περιόδου, αφετέρου δε την ανακοπή των µεταναστευτικών εξόδων, µε αποτέλεσµα, στο βαθµό που τα δύο ισοζυγία έχουν θετικό πρόσηµο, τη σηµαντική αύξηση του πληθυσµού της χώρας µας (+970.000). Ο µέσος ετήσιος ρυθµός µεταβολής ανάµεσα στο 1971 και το 1981 "αγγίζει" το 10‰, και πιθανότατα να είναι και η τελευταία φορά που η χώρα µας θα καταγράψει µια τέτοια θετική πληθυσµιακή µεταβολή. Μετά το 1981, το φυσικό ισοζύγιο τείνει να µηδενισθεί (πτώση της γεννητικότητας και αύξηση της θνησιµότητας εξαιτίας της γήρανσης, µε αποτέλεσµα η όποια αύξηση του πληθυσµού της χώρας µας µετά το 2000 να οφείλεται πλέον στα θετικά µεταναστευτικά ισοζύγια). Τα ισοζύγια αυτά θα παραµείνουν πιθανότατα θετικά τις επόµενες δεκαετίες, στο βαθµό που η χώρα µας προοδευτικά, από τα µέσα του 1980, από χώρα εξόδου µετατρέπεται σε χώρα εισόδου µεταναστών.

Eνα ιστορικό ακίνητο, στο οποίο έχουν γραφτεί σημαντικές σελίδες της ζωής της οικογένειας Ωνάση, , έχει βγει στο σφυρί εδώ και πολύ καιρό αλλά παραμένει στα... αζήτητα. Ο λόγος για ένα οικόπεδο 3,5 στρεμμάτων στη Γλυφάδα, δίπλα στη θάλασσα και κοντά στο φημισμένο Γκολφ της περιοχής, σε μια από τις ακριβότερες περιοχές της χώρας. Στο ακίνητο αυτό υπήρχε μέχρι πριν από λίγα χρόνια ένα από τα σπίτια της οικογένειας Ωνάση, το οποίο δυστυχώς γκρεμίστηκε από τον επόμενο ιδιοκτήτη του . Το οικόπεδο πουλήθηκε από την εγγονή του Αθηνά πριν από μία πενταετία, άλλαξε δύο φορές χέρια για να καταλήξει σήμερα να πωλείται εκ νέου μέσω της εταιρείας ακινήτων Sotheby's International Realty, η οποία δραστηριοποιείται στις αγοραπωλησίες πολυτελών και ακριβών ακινήτων.

Οι φήμες έλεγαν ότι στο παρελθόν η Αθηνά Ωνάση ήθελε να χτίσει στο οικόπεδο της Γλυφάδας μια πολυτελή βίλα στην οποία θα μένει όταν επισκέπτεται την Ελλάδα με τον σύζυγό της Αλβάρο Αλφόνσο ντε Μιράντα Νέτο. Μάλιστα, στους κοσμικούς κύκλους και στο περιβάλλον της χρυσής κληρονόμου κυκλοφορούσε η πληροφορία ότι εκείνη ήθελε να δεθεί περισσότερο με την πατρίδα του παππού της και της μητέρας της. Ξαφνικά η πάμπλουτη εγγονή του Αριστοτέλη Ωνάση αλλάζει γνώμη και αποκόβεται πλήρως από την Ελλάδα βάζοντας παράλληλα σε εφαρμογή το σχέδιό της για ξεπούλημα της περιουσίας που διαθέτει στη χώρα μας. Λέγεται ότι είχε πει πως θα αρχίσει να πουλάει τα ακίνητα του παππού της όταν θα πέθαινε η αγαπημένη της θεία, Καλλιόπη Πατρονικόλα, κάτι που έγινε από το 2007 και μετά. Η αρχή έγινε με το οικόπεδο στη Γλυφάδα το οποίο αντί να «ξαναζήσει» για λογαριασμό της Αθηνάς, πουλήθηκε σε άγνωστο αγοραστή και σήμερα ξαναπροσφέρεται χωρίς, όμως, επιτυχία.

Εναν χρόνο πριν η Αθηνά Ωνάση πούλησε τον Σκορπιό και τη Σπάρτη, τα δύο νησιά στο Ιόνιο, στον Ρώσο ολιγάρχη, Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ. Τα 120 εκατ. ευρώ είναι μεν σημαντικό ποσό, ωστόσο, όπως λένε όσοι γνώριζαν την αγάπη του Αριστοτέλη Ωνάση για τον επίγειο παράδεισο που έφτιαξε, είναι ελάχιστα. Η Αθηνά επιλέγει να ξεκόψει οριστικά από τη χώρα μας και να γλιτώσει και τα έξοδα συντήρησης του νησιού που λέγεται ότι έφταναν το 1,5 εκατ. ευρώ ετησίως. Πωλητήριο μπήκε το 2010 και σε μια μοναδική έκταση 160 στρεμμάτων στα μαγευτικά Σύβοτα. Η Αθηνά Ωνάση λέγεται ότι πήρε περί τα 5 εκατ. ευρώ από τον διάσημο μόδιστρο Τζόρτζιο Αρμάνι. Επίσης, νωρίτερα, το 2006 είχε αποφασίσει να πουλήσει το ρετιρέ στην Αβενί Φος του Παρισιού, στο οποίο είχε μείνει ο Ωνάσης με την Κάλλας, όπως και τη βίλα Cristal στο Σεν Μόριτς της Ελβετίας, μαζί με πίνακες και κοσμήματα της μητέρας της για το οποίο πήρε περί τα 10 εκατ. ευρώ. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι η χρυσή κληρονόμος της δυναστείας Ωνάση διαθέτει οικόπεδα εκατοντάδων στρεμμάτων, σε περιοχές-φιλέτα, σε κοσμοπολίτικα νησιά σε Κυκλάδες, Ιόνιο, Δωδεκάνησα και Κρήτη.

Την περίοδο 1980-1990 το γενικό επίπεδο των τιμων κατοικιών στο νομό Αττικής υπερτριπλασιάστηκε . Σημαντική επιτάχυνση στο ρυθμό αύξησης των τιμών σημειώθηκε την περίοδο 1987-1990 καθώς καταγράφηκε διπλασιασμός του επιπέδου τιμών. Η δεκαετία μπορεί να υποδιαιρεθεί σε τρείς περιόδους και συγκεκριμένα:

1980-1983 .

Ο γενικός δείκτης τιμών κατοικιών στην Αττική κατέγραψε μεταβολή 33,5%. Την τριετία αυτή καταγράφηκε στασιμότητα του γενικού επιπέδου τιμών σε τρέχουσες τιμές (σημαντική υποχώρηση των αποπληθωρισμένων τιμών). Η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε από υψηλές πληθωριστικές πιέσεις και από ένα ασταθές πλαίσιο οικονομικής πολιτικής όσο αφορά την επιχειρηματικότητα και την ιδιοκτησία.

1984-1987.

Ο γενικός δείκτης τιμών κατέγραψε σωρευτική άνοδο της τάξης του 30% περίπου . Όπως προκύπτει από την την εξέλιξη του γενικού δείκτη το 1984 καταγράφηκε αύξηση περί το 7,5% , το 1985 ο ρυθμός μεταβολής επιβραδύνθηκε στο 6,2% που συνεχίσθηκε και το 1987 (3,2%) και το 1987 (χρονιά που ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα σταθεροποίησης) ο ετήσιος ρυθμός μεταβολής του γενικού επιπέδου τιμών κινήθεικε στα επίπεδα του 10%. Προκειμένου να ερμηνευτεί η επιτάχυνση του ρυθμού μεταβολής κατά το 1987 θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η αλλαγή στην οικονομική πολιτική με σαφή πρόθεση την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας όσο και η εφαρμογή πιο επιθετική συναλλαγματικής πολιτικής που είχε ως συνέπεια την αύξηση της εισροής κεφαλαίων από το εξωτερικό για αγορά ακινήτων. Ενδεικτικό θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός ότι το 1987 η εισροή κεφαλαίων για επενδύσεις σε ακίνητα έφτασε στα 675 εκατ. δραχμές έναντι 463 εκατ. δραχμών το 1986 (αύξηση 45,9%). Παράλληλα , η εγχωρια ζήτηση κατέγραψε αύξηση η οποία αποδίδεται σε φορολογικές παρεμβάσεις αλλά και στην επεταχυνση του κρατικού προγράμματος χρηματοδότησης της στεγαστικής πίστης. 1988-1990.

Ο γενικός δείκτης τιμών κατέγραψε σωρευτική άνοδο της τάξης του 205%. ¨Όπως προκύπτει από την εξέλιξη του γενικού δείκτη το 1988 σημειώθηκε αύξηση της τάξης του 177 %, το 1989 η αύξηση του γενικού δείκτη επιβραδύνθηκε στα επίπεδα του 26% , ενώ το 1990 η αυξηση του γενικού επιπέδου τιμών κινήθηκε στα επίπεδα του 20% περίπου.