Τα "παράξενα" στην ελληνική αγορά ακινήτων και κυρίως στην αγορά γης είναι μία καθημερινή υπόθεση. Αν στις ιστορίες αυτές μάλιστα υπάρχει ο συνδυασμός ΟΤΑ, Δημοσίου και τοπικών φορέων τότε η όλη υπόθεση αγγίζει τα όρια της σχιζοφέρενειας. Ενδεικτική είναι η υπόθεση αξιοποίηση οικοπέδων στην περιοχή της Λάρισας που ενδιαφέρουν την τοπική κοινωνία και ανήκουν στο ΙΚΑ και στο υπουργείο Άμυνας. Ας πάμε λοιπον απο την αρχή. Στη Λάρισσα , το ΙΚΑ έχει στην ιδιοκτησία του ένα κεντρικό οικόπεδο. Κάποια στιγμή ο δήμος προτείνει την ανταλλαγή του  άλλο  ώστε να στεγαστούν εκεί οι οικονομικές και διοικητικές του υπηρεσίες. Ξεκίνησαν οι συζητήσεις οι οποίες κατέληξαν σε αδιέξοδο.Επειδή όμως στην χώρα αυτή τίποτε δεν ειναι τελεσίδικα
ανακαλύφτηκε και η μέση οδός που είναι ο συνδυασμός κτιρίου και πρασίνου. Έτσι λοιπόν οι υπηρεσίες του ταμείου έκανε τα  σχέδια του κριτίου . Τελικά δεν προχώρησε η ανέγερση του κτιρίου . Στο οικόπεδο όμως υπήρχε ένα παλιό κτίριο , όταν γκεμίστηκε ο δήμος επανήλθε για να του δοθεί
το οικόπεδο στο δήμο ως προς τη χρήση του, να αξιοποιηθεί αναλόγως και να επιστρέψει όταν θα ξεκινήσει η ανέγερση του κτιρίου. Και είμαστε τώρα εκεί...

«Τη παραχώρηση του συνόλου του στρατοπέδου Μαρκόπουλου από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας - στο οποίο σήμερα ανήκει - στο Δήμο των Χανίων, προκειμένου να μετατραπεί σε ελεύθερο χώρο πρασίνου και αναψυχής και να αξιοποιηθεί προς όφελος της τοπικής κοινωνίας», ζητούν με κοινή Ερώτηση που κατέθεσαν χθες στη Βουλή,

Το ελληνικό δαιμόνιο κτύπησε! Αυτή την φορά με το να "βαπτίζει" οικισμούς στάσιμους και να παρεχει την δυνατότητα μετατροπής σε άρτια και οικοδημίσμα οικοπέδων που μέχρι την αλλαγή είχαν πολύ αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις δόμησης. Όλα άρχισαν το 1985 όταν με προεδρικό διάταγμα καθορίστηκε ο συσχετισμός των καθοριζόμενων ορίων των οικισμών ανάλογα με τη θέση του οικισμού στον ευρύτερο χώρο (οικισμοί περιαστικοί, παραλιακοί, απομακρυσμένοι κ.λπ.), το μέγεθος, τη δυναμικότητά του κ.λπ.Απο τι γενικές και αυστηρές αυτές διατάξεις εξαιρέθηκε μία κατηγορία οικισμών που χαρακτηρίζονται ως "στάσιμοι". Πρόκειται για  οικισμούς ορεινούς, απομακρυσμένους και δημογραφικά φθίνοντες. Στους οικισμούς αυτού παρασχέθηκε από την πολιτεία  η δυνατότητα “χαλαρής” οριοθέτησης σε περιοχή κυκλικού δίσκου ακτίνας 800μ. από το κέντρο τους, επιδιώκοντας, προφανώς, την οικιστική τους αναζωογόνηση.Και απο εκεί αρχίζει την παρέμβαση του το ελληνικό δαιμόνιο αφού διαπιστώθηκε ότι σε τη χώρα, ότι έγινε καταχρηστική εφαρμογή της σχετικής διάταξης. Έτσι, οριοθετήθηκαν ως "στάσιμοι – απομακρυσμένοι" οικισμοί (με ακτίνα 800μ. και κατά συνέπεια αρτιότητα 500τ.μ.) και οικισμοί που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις όπως για παράδειγμα οικισμοί με εκτάσεις υψηλής γεωργοκτηνοτροφικής παραγωγικότητα.Αν και ο νομοθέτης προέβλεπε τη  χρήση χρατών στην πραγματικότητα υπεύθυνες ήταν οις κατά τόπους Νομαρχιακές Επιτροπές Χωροταξίας & Περιβάλλοντος του Υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων που γνωμοδοτούν σχετικά. Αυτό όμως στη πράξη αποδείκτηκε  ανέφικτο, αφού απαιτεί καθημερινές αυτοψίες δεκάδων ανάλογων ανά τη χώρα πολυμελών επιτροπών, αποκλειστικής με το αντικείμενο αυτό απασχόλησης, που θα επισκέπτονται τα εντός των οικισμών αυτών προς ανοικοδόμηση  οικόπεδα. Έτσι, η σχετική διάταξη παραμένει ανενεργή με συνακόλουθες επιπτώσεις την απώλεια και οικοπεδοποίηση χιλιάδων στρεμμάτων γαιών υψηλής παραγωγικότητας.

Αλαλουμ με τα "τυφλα" οικόπεδα σε μικρούς οικισμούς καθώς μπαίνει φρένο στην παραχώρηση με συμβολαιογραφική πράξη γης με σκοπό την δημιουργία δρόμων. Με  απόφαση του ΣτΕ κρίθηκαν ανίσχυρες οι διατάξεις  που αναφέρονται στη δυνατότητα παραχώρησης σε κοινή χρήση (με συμβολαιογραφική πράξη) εδαφικών λωρίδων οικοπέδων εντός οικισμών κάτω των 2.000 κατοίκων, με σκοπό τη δημιουργία δρόμων, ώστε αυτά να καταστούν οικοδομήσιμα.

Πιο συγκεκριμένα, έκρινε ότι οι ισχύουσες διατάξεις  ανίσχυρες, γιατί δίνουν τη δυνατότητα δημιουργίας νέων κοινόχρηστων χώρων αποσπασματικά,  χωρίς την προύπαρξη εγκεκριμένης πολεοδομικής μελέτης.Στη συνέχεια  ο Συμβολαιογραφικός Σύλλογος των Εφετείων Αθηνών – Πειραιώς κ.λπ., με  εγκύκλιό του επισημαίνει στα μέλη του «…να απέχουν από τη σύνταξη αναλόγων συμβολαιογραφικών πράξεων σε οικόπεδα ευρισκόμενα εντός οικισμών κάτω των 2.000 κατοίκων που στερούνται προσώπου σε κοινόχρηστο χώρο…».

Επίσης, η νέα πολεοδομική νομοθεσία  με την οποία εξακολουθούν να ισχύουν οι διατάξεις περί πολεοδόμησης των οικισμών κάτω των 2000 κατοίκων, δεν καθιστά υποχρεωτική την πολεοδόμηση, ακόμα και σε περιπτώσεις με μεγάλες αναπτυξιακές τάσεις, όπως οι παραθαλάσσιοι οικισμοί, παρά μόνο σε περιπτώσεις που προτείνεται και επέκταση του οικισμού. Παρά ταύτα προβλέπεται η δυνατότητα μερικής πολεοδόμησης για την διάνοιξη κάποιων οδικών αξόνων ή κοινόχρηστων χώρων εντός του ορίου του οικισμού, , όπως επίσης προβλέπεται η δυνατότητα ορισμού αρτιότητας διάφορετικής από την γενικά ισχύουσα ή και μείωσης των ΣΔ, ώστε να διαφυλαχθεί ο χαρακτήρας των χωριών μετά από προσδιορισμό τομέων όρων δόμησης.  

Το πρόβλημα – ζήτημα που εγείρεται -μετά την απόφαση του ΣτΕ και την μη ενεργοποίηση των άλλων θεσμικών λύσεων- έχει σημαντικότατες επιπτώσεις στους ιδιοκτήτες οικοπέδων μέσα σε οικισμούς και  στην ποιότητα του οικιστικού περιβάλλοντος του οικισμού και είναι μείζονος πολεοδομικής – περιβαλλοντικής σημασίας,

Αυτή τη στιγμή δεν είναι γνωστό αν το υπουργείο Περιβάλλοντος έχει δώσει σχετικές οδηγίες στις αρμόδιες περιφερειακές και νομαρχιακές πολεοδομικές υπηρεσίες αναφορικά με την γενίκευση εφαρμογής ή μη της απόφασης αυτής του ΣτΕ καθώς και αν μελετά την προώθηση κάποιας νομοθετικής ρύθμισης του σημαντικού αυτού θέματος που έχει ανακύψει.