Tο θάρρος της γνώμης

Τον κ. Ρέππα δεν το γνωρίζουμε. Πριν μερικούς μήνες με αφορμή την πεζογέφυρα της Κηφισίας στο σημείο που είχε χάσει τη ζωή του ο μικρός Σόλωνας του ασκήσαμε κριτική με αιχμηρό μάλιστα τρόπο . Προς τιμή του μας απάντησε και εμείς δημοσιεύσαμε την απάντηση του. Εκεί σταματά η "γνωριμία" μας. Σήμερα έδωσε μία συνέντευξη τύπου στην Θεσσαλονίκη για θέματα υποδομών. Εκεί λοιπόν έκανε και κάποιες άλλες δηλώσεις για την σημερινή κατάσταση στην χώρα. Προσπαθήσαμε να απομονώσουμε κάποια αποσπάσματα και να σας μεταφέρουμε αυτούσια :

- "Αλλά δεν μου αρέσει και δεν θέλω επειδή είμαστε αυτή η Κυβέρνηση να κουνάμε συνέχεια το δάχτυλό μας στους εργαζόμενους, στους μισθωτούς, στους δημόσιους υπάλληλους. Υπάρχει πλούτος σε αυτήν τη χώρα που πρέπει να φορολογηθεί, υπάρχουν άνθρωποι με πολύ υψηλά εισοδήματα που πρέπει να συνεισφέρουν στο δημόσιο ταμείο κι αυτό πρέπει να γίνει πολύ πιο αποτελεσματικά. Και σας παρακαλώ πολύ, εγώ δεν θέλω να κουνάμε το δάχτυλο στους εργαζόμενους, γιατί θα μας κουνήσουν κι εκείνοι τα πέντε δάχτυλα ξέρετε πως κάποια στιγμή."

- "Το θέμα δεν είναι με την πολιτική μας να αντιμετωπίζουμε τον πονοκέφαλο κόβοντας το κεφάλι. Πρέπει να βλέπουμε και προς το αύριο, γιατί κόβοντας το κεφάλι είναι βέβαιο ότι δεν θα έχεις ξανά πονοκέφαλο, αλλά δεν θα έχεις και το κεφάλι. Να αντιμετωπίσουμε λοιπόν τα προβλήματα και να δούμε τα πράγματα με πολιτική ωριμότητα, με ψυχραιμία και ευθύνη, προσβλέποντας στο αύριο."

Οι δηλώσεις αυτές που ερμηνεύτηκαν από κάποιους ως βολές στον κ. Παπακωνσταντίνου, έθεσαν για πρώτη φορά από το Οκτώβριο ένα στοιχείο ηθικής στην πολιτική , βάζοντας όρια και επαναπροσδιορίζοντας την σχέση άνθρωπος-πολιτική. Ήταν η πρώτη φορά , που κάποιο κυβερνητικό στέλεχος προσπάθησε να δει την επόμενη μέρα εγκαταλείποντας την αλαζονεία της υπουργικής λιμουζίνας και θέτοντας υπό αμφισβήτηση όχι τούς στόχους αλλά τα μέσα και τις πρακτικές που ακολουθούνται προκειμένου να υλοποιηθούν οι στόχοι αυτοί. Το παράδειγμα με το πονοκέφαλο δεν μπορεί παρά να ερμηνευτεί ως φωνή αγωνίας σε αυτά που επιφυλάσσει ο χρόνος σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Η αλληγορία με το δάκτυλο δεν μπορεί παρά να ερμηνευτεί ως απτή απόδειξη αλαζονικής συμπεριφοράς της εξουσίας.

Με το άνθρωπο αυτό διαφωνούμε αλλά δεν μπορούμε να μη του αναγνωρίσουμε πολιτικό θάρρος γιατί οι δηλώσεις αυτές δεν ήταν μόνο μία "καθαρή πολιτική τοποθέτηση" . Το μήνυμα που θέλουμε να πιστεύουμε ότι έκρυβαν ήταν "ότι η ύφεση , η ανεργία και η έλλειψη αναπτυξιακού οράματος" είναι πολιτικές καταδικασμένες να οδηγήσουν σε απόγνωση και απαξίωση.