Τελικά είμαστε πατριώτες ;

Πριν λίγο έφτασε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ένα κείμενο  αναγνώστη. Αν και δεν συνηθίζουμε να δημοσιεύουμε κείμενα αναγνωστών σε δημοσιογραφικές ενότητες , ο σκωπτικό τρόπος της γραφής του αλλά και το επίκαιρο της θεματογραφίας μας οδήγησε στην απόφαση να παραβούμε τον κανόνα. Απολαύστε το ...

" Αγαπητοί φίλοι

Ορισμένες φορές αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν σε αυτή την χώρα να εμφανίζεται το σύνολο του πληθυσμού να θίγεται –λίγο ή περισσότερο-από συγκεκριμένες επιλογές της οικονομικής πολιτικής της Κυβέρνησης και παρόλα αυτά όλοι να αποδέχονται σιωπηλά τις αποφάσεις αυτές. Να πάρτε παράδειγμα αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες .Δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, υπάλληλοι στον ιδιωτικό τομέα , εργαζόμενοι στις τράπεζες και στα ΜΜΕ , διαμαρτύρονται και προχωρούν σε απεργίες. Κοντολογίς μιλάμε για το σύνολο των εργαζόμενων με σχέση εξαρτημένης εργασίας που διαφωνούν για τα μέτρα της Κυβέρνησης. Δεν είμαι όμως σίγουρος αν πρόκειται για διαμαρτυρία ή για μία σχεδόν εθιμικού χαρακτήρα στάση.

Αν αστειεύομαι; Φυσικά όχι . Άλλωστε οι στήλες αυτής της έγκριτης εφημερίδας δεν μου παρέχουν την δυνατότητα για πλάκα. Αντίθετα πιστεύω ότι πρόκειται για μία έκφραση πατριωτισμού και απόλυτης εμπιστοσύνης στην ηγεσία του τόπου. Αν θέλετε μπορεί να είναι και μία ακραία αντικομφορμιστική έκφραση αυτοτιμωρίας μετά τον λίβελο του αντιπροέδρου ‘για την συμμετοχή του ελληνικού λαού στο «φαγοπότι των προηγούμενων δεκαετιών. Γιατί έχω αυτή την άποψη; Διότι πριν ένα μήνα , οι άνθρωποι αυτοί , στις περιφερειακές εκλογές είτε στήριξαν είτε δεν αποδοκίμασαν τις κυβερνητικές επιλογές. Και δεν έφτανε αυτό, μία μόλις εβδομάδα πριν το απεργιακό μπαράζ ένα ακόμα γκάλοπ εμφάνιζε το κυβερνών κόμμα να προηγείται με διαφορά αυτοδυναμίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το μόνο λοιπόν που μπορεί να υποθέσει κανείς είναι ότι , ο έλληνας θυσιάζει την ατομική του οικονομική κατάσταση για το καλό της χώρας του και έτσι διαχωρίζει τις πολιτικές επιλογές του από την πορεία των οικονομικών του.

Πραγματικά είναι να θαυμάζει κανείς την ανωτερότητα των 650.000 σημερινών ανέργων και των 100.000 υποψηφίων για το επόμενο δωδεκάμηνο-σύμφωνα με τις εκθέσεις της ΕΕ ο αριθμός των ανέργων το 2011 θα φθάσει τις 750.000. Τι να πει κανείς για το πατριωτικό πνεύμα των 180.000 επαγγελματιών και επιχειρηματιών που αναγκάστηκαν το προηγούμενο δωδεκάμηνο να διακόψουν την δραστηριότητα τους λόγω κρίσης. Μπορεί να μη υποκλιθεί κανείς εμπρός στην μεγαλοθυμία των χιλιάδων ιδιοκτητών που βλέπουν τα ακίνητα τους ξενοίκιαστα λόγω κρίσης ; ή να μη αναγνωρίσει την μεγαθυμία των εργαζόμενων στις κατασκευαστικές που χάνουν τη δουλειά τους επειδή το δημόσιο δεν πληρώνει αυτά που οφείλει αλλά απαιτεί να πληρωθεί για τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις οφειλές αυτές (ΦΠΑ). Η μοναδική λογική ερμηνεία είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο εθνικής ανάτασης όπου ο ηγέτης αυτής της χώρας σε ρόλο Κολοκοτρώνη οδηγεί τον λαό του ,στη μάχη εναντίον του σύγχρονου Δράμαλη. Το καλύτερο απ΄όλα είναι ότι σαν έθνος αναγκάσαμε ακόμα και τους φλεγματικούς βρετανούς να καταπιούν τη γλώσσα και κάποιους από αυτούς να θυμηθούν τα λόγια του Τσώρτσιλ: «ποτέ τόσο πολλοί δεν χρωστάνε τόσα πολλά σε τόσο λίγους» .

Προσωπικά δεν θα μου προκαλούσε εντύπωση αν το BBC , που αμφισβητούσε το πατριωτισμό μας θέτοντας ένα ρητορικό –όπως αποδείχθηκε-ερώτημα για το κατά πόσο οι ρέμπελοι έλληνες θα αποδέχονταν το νεοφιλελεύθερο υπό σοσιαλιστική ηγεσία ΔΝΤ, χρησιμοποιούσε τους έλληνες ως παράδειγμα προς μίμηση στους εξεγερμένους φοιτητές.

Για όλους αυτούς τους λόγους πιστεύω ότι γινόμαστε μάρτυρες μίας συλλογικής εκούσιας ανθρωποθυσίας με καθαρά πατριωτικά κίνητρα …

Ενας πατριώτης "