Το τέλος της ισότιμης Ευρώπης

Πριν ένα περίπου χρόνο , από αυτή εδώ την ιστοσελίδα είχαμε επισημάνει ότι η Ευρώπη αλλάζει με τους ισχυρούς να μετατρέπονται σε αφέντες τους και τους αδύναμους να μπαίνουν σε περιβάλλον οιονεί υποτέλειας. Είχαμε επισημάνει για την αποδυνάμωση του ευρωπαϊκού νότου ο οποίος σταδιακά θα μετατραπεί σε καταναλωτή των προϊόντων του ευρωπαϊκού βορρά και –το κυριότερο-σε υποδοχέα και διασκεδαστή του. Είχαμε επισημάνει μάλιστα ότι το ελληνικό πρόβλημα ήταν η θρυαλλίδα που θα απελευθέρωνε τις δυνάμεις εκείνες της πολιτικής υποδούλωσης των ευρωπαίων αδυνάτων στην εφαρμογή ενός σχεδίου που οι ρίζες του θα πρέπει να αναζητηθούν στον Βίσμαρκ.

Όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν στην συνάντηση κορυφής της προηγούμενης Πέμπτης στην οποία παρά τους πανηγυρισμούς των ΜΜΕ επισημοποιήθηκε ο οικονομικός έλεγχος από τον γαλλογερμανικό άξονα και έπεται ο πολιτικός της . Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία πορεία που ξεκινά απο το Μόναχο 74 χρόνια και για να υλοποιηθεί απο την πλευρά της Γερμανίας χρειάστηκε η αλλαγή του βασικού δόγματος της εξωτερικής πολιτικής της Γαλλίας για να στηθεί ο γελλαογερμανικός άξονας.

Σε αυτό το αποτέλεσμα οδηγεί η δημιουργία αμυντικών μηχανισμών έναντι μιας νέας οικονομικής κρίσης και τη δυνατότητα να προβλέπεται από το Σύμφωνο η ελεγχόμενη πτώχευση συμφώνησαν αργά τη νύχτα της Πέμπτης οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο αμυντικός μηχανισμός θα εμπλέκει στη χρηματοδότησή του και τον ιδιωτικό τομέα ενώ την "τεχνική" αναμόρφωση του Συμφώνου θα επεξεργαστεί και θα προτείνει τον Δεκέμβριο ο κ. Ρόμποϊ. Ο νέος Μηχανισμός δηλαδή θα εμπλέκει στη χρηματοδότησή του και τον ιδιωτικό τομέα και όχι μόνο τα κράτη-μέλη όπως ισχύει για το Ταμείο των 750 δισ. ευρώ του οποίου η ισχύς λήγει στα μέσα του 2013. Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες και οι θεσμικοί που θα δανείζουν τις χώρες - μέλη της ευρωζώνης,μετά τα μέσα του 2013 και τη λήξη της ισχύος του Ταμείου των 750 δισ. ευρώ (και του δανείου των 110 δισ. ευρώ), θα αναλαμβάνουν μέρος του κινδύνου χρεοστασίου της εν λόγω χώρας και τα ομόλογα θα εμπεριέχουν εξ αρχής τον κίνδυνο του "hair cut".

Ομως το κόστος δανεισμού για τις υπερχρεωμένες χώρες χωρίς την εν μέρη κάλυψη από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης - δεν μπορεί να προβλεφθεί ούτε που μπορεί να φτάσει ούτε αν θα είναι εφικτό. Ειδικότερα, συμφώνησαν να υποστηρίξουν τις θέσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας για περιορισμένες αλλαγές στη βασική συνθήκη που διέπει τη λειτουργία της ένωσης και ότι χρειάζονται αλλαγές ώστε να δημιουργηθεί ένα μόνιμο σύστημα διαχείρισης προβλημάτων με τα χρέη των κρατών-μελών. Ενέκριναν αυστηρότερους κανόνες για τους προϋπολογισμούς, που περιλαμβάνουν κυρώσεις σε βάρος των κρατών που δεν ελέγχουν τα ελλείμματα και το χρέος τους. Πιο συγκεκριμένα, εάν ένα κράτος-μέλος δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα χρέη του, τότε θα μπορεί σε συνεννόηση με τους πιστωτές (χώρες, ιδιώτες, τράπεζες, επενδυτικές εταιρείες) να προχωρεί σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους του σε πρώτη φάση μέσω της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής και σε δεύτερη μέσω διαγραφής μέρους αυτού. Στην περίπτωση αυτή η χώρα θα τίθεται υπό οικονομική κηδεμονία με παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε διαχειριστή που θα είναι μια οντότητα με αποκλειστικό αντικείμενο τη διαχείριση αυτών των καταστάσεων. Αρχικώς η Γαλλία και η Γερμανία αντιμετωπίσθηκαν με επιφυλακτικότητα από τις υπόλοιπες χώρες, όταν έθεσαν ζήτημα αλλαγής της συνθήκης.

Οι περισσότεροι ηγέτες εξέφρασαν αντιρρήσεις για τις αλλαγές που πρότειναν Βερολίνο και Παρίσι, σε μία συνθήκη στην οποία κατέληξαν μετά από οκτώ χρόνια διαπραγματεύσεων και έγινε νόμος μόλις πριν από δέκα μήνες. Ωστόσο στη συνέχεια οι ηγέτες αποδέχτηκαν, κάποιες φορές με επιφυλάξεις, τις μικρές αλλαγές που χρειάζονται για να προστατευθεί το Ευρώ. Η Βρετανία πάντως έθεσε ως όρο να περιοριστούν οι δαπάνες της ΕΕ και η Πολωνία συνέδεσε την υποστήριξή της με μία συμφωνία για τη μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό, όπως έγινε γνωστό από διπλωμάτες. Ωστόσο η Γερμανία δεν εξασφάλισε την υποστήριξη που επιδίωκε για την άρση του δικαιώματος ψήφου των κρατών-μελών που παραβιάζουν τους κανόνες. Οι ηγέτες ζήτησαν από τον πρόεδρο του ευρωπαϊκού συμβουλίου, Χέρμαν φαν Ρομπάι να επεξεργασθεί τις αλλαγές στη συνθήκη της Λισαβόνας, ώστε να επιτευχθεί συμφωνία στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου και εκείνος δεσμεύθηκε ότι θα συνεργασθεί για το θέμα αυτό με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.