Ο αμερικάνος φίλος και η Ελλάδα

"Σε 100 χρόνια θα θυμάστε την κρίση με ευγνωμοσύνη" λέει ο κ. Σίλερ , ένας αμερικάνος καθηγητής στο Γειλ συνάδελφος δηλαδή του κ. Αλογοσκούφη και άλλων σωτήρων καθηγητών που έχουν περάσει κατα καιρούς περίπου ως σωτήρες απο αυτόν τον τόπο. Το κύριο αυτό επικαλέστηκε πρόσφατα ο κ. Παπανδρέου πριν απευνθυνθεί στις υπηρεσίες του κ. Τομάζο. Διαβάζουμε λοιπόν στο ΒΗΜΑ της Κυριακής της απόψεις αυτού του κυρίου τις οποίες σας τις παραθέτουμε: «Πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση έπραξε σοφά που συνεργάστηκε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Αυτό προσδίδει μεγαλύτερο κύρος στα αυστηρά μέτρα που ήταν αναγκαίο να ληφθούν, αλλά και μεγαλύτερη εξασφάλιση ότι η κυβέρνηση θα είναι σε θέση να τα εφαρμόσει. Η πρώτιστη λειτουργία του ΔΝΤ είναι να αποτελεί μια θετική δύναμη στην πορεία για μια “φωτισμένη” χρηματοοικονομική πολιτική» λέει στο «Βήμα» ο δρ Σίλερ, στηρίζοντας απόλυτα την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να «υποταχθεί» στην τρόικα και συνεχίζει : «Η πρόσφατη απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών αποτελεί την τελευταία ένδειξη ότι η πολιτική ισορροπία παραμένει εύθραυστη στην Ελλάδα, αλλά είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω ότι η οικονομική κρίση θα σημάνει μια τόσο θετική στροφή για τη χώρα σας, που σε έναν αιώνα από τώρα οι Ελληνες θα τη θυμούνται με ευγνωμοσύνη» . Πέραν απο ορισμένα εύλογα ερωτήματα για τα κίνητρα της πληροφόρησης του, υπάρχουν μία σειρά θεμάτων τα οποία ξεπερνούν τον κ.Παπανδρέου και τους κατα καιρούς ευνοούμενους του αφού άπτονται του προσανατολισμού της χώρας για το επόμενα ,κατα Σιλερ, 100 χρόνια. Ο αμερικάνος φίλος του κ. Παπανδρέου ουσισαστικά υπαινίσσεται το τέλος μίας εποχής για την Ελλάδα. Μίας εποχής που ενώ είχε σαφώς δυτικό προσανατολισμό κινούνταν μεταξύ Ευρώπης και Ανατολής. Έχοντας "τα πόδια σε δύο βάρκες" είχε κατορθώσει να κτίσει το περίφημο ελληνικό μοντέλο με κύριο εκφραστή του τον Βενιζέλο. Αυτό το δόγμα υπηρέτησαν με συνέπεια οι περισσότεροι πρωθυπουργοί απο την δεκαετία του ΄20 μέχρι σήμερα με εξαίρεση τις "τοποθετημένες" κυβερνήσεις την περίοδο του εμφυλίου και των αμέσων επόμενων χρόνων και της απριλιανή δικτατορίας . Η επιλογή του κ.Παπανδρέου να θέσει την χώρα υπο την εποπτεία του ΔΝΤ ουσιαστικά ξεπερνά την λαϊκή εντολή που έχει πάρει και αφορά τον προσανατολισμό της χώρας για πολλά , για πάρα πολλά χρόνια. Και το ερώτημα είναι μπορεί να δεσμεύσει την χώρα χωρίς την λαϊκή εντολή ή έστω χωρίς την σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφία του κοινοβουλίου. Πρόκειται για πολύ σοβαρά παιγνίδια τα οποία σίγουρα τον ξεπερνούν αφού απο την καρέκλα που κάθονται έχουν καθήσει πολλοί απο τους οποίους οι περισσότεροι έχουν χαθεί απο την ιστορική μνήμη .