Οι τραπεζίτες -με αριστερή βούλα- αποκτούν τον πλήρη έλεγχο

Αν διαβάσει κανείς κείμενα των τελευταίων πενήντα χρόνων για την ελληνική οικονομία θα διαπιστώσει ότι όλα έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς: την οικοδομή. Σε όλα τα κείμενα αναγνωρίζονταν η συνεισφορά μέσω των δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων, των μεταναστευτικών και ναυτιλιακών εμβασμάτων και της απασχόλησης. Φυσικά, κάποιοι υποστήριζαν ότι το μοντέλο αυτό ήταν αντιπαραγωγικό, κάποιοι άλλοι επισήμαιναν τις ιδιαιτερότητες και τα προβλήματα οργάνωσης της, αλλά όλοι αν είχαν την ευκαιρία έσπευδαν να αγοράσουν για να εξασφαλίσουν την ... ασφάλεια του μπετόν, των τούβλων και της γης. Με αυτές τις υποσχετικές ασφάλειας πορεύτηκε η αγορά ακινήτων με τις κατά καιρούς ηγεσίες του τόπου να παρακολουθούν άπραγες την ανάδειξή της σε κυρίαρχο περιουσιακό στοιχείο των Ελλήνων-πλούσιων και φτωχών. Για περισσότερο από μισό αιώνα, καμία Κυβέρνηση δεν έστησε τους μηχανισμούς εκείνους που θα της επέτρεπαν να γνωρίζει και να παρεμβαίνει σε περιόδους κρίσης, ώστε να αποτραπούν καταστάσεις που θα απειλούσαν το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο που είχαν οι Έλληνες. Ακόμα και το σύστημα υπολογισμού των Αντικειμενικών Αξιών, που θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα για να στηθούν οι μηχανισμοί γνώσης της αγοράς, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά εργαλείο φορολόγησης και εξυπηρετήσεων τοπικού χαρακτήρα. Για εκείνους που θυμούνται είναι παροιμιώδης η προχειρότητα με την οποία διαμορφώνονταν οι τιμές ζώνης, οι συντελεστές εμπορικότητας και όλα εκείνα τα εργαλεία που θα επέτρεπαν στην εκάστοτε πολιτική και οικονομική ηγεσία του τόπου, να έχει γνώση μίας κολοσσιαίας για τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας αγοράς. Και φυσικά, την απουσία αυτήν την εκμεταλλεύτηκαν οι τραπεζίτες. Όταν η αγορά ακινήτων βρέθηκε στη δίνη μίας κρίσης που μόνο με εκείνη της περιόδου 1941-1944 μπορεί να συγκριθεί, προσπάθησαν και πέτυχαν να υποκαταστήσουν το κράτος και τους αρμόδιους φορείς και να γίνουν οι πραγματικοί ρυθμιστές της αγοράς. Μία πράξη του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος με την οποία οι εκτιμήσεις της αξίας των ακινήτων που έκαναν οι ίδιες οι τράπεζες θα χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή του "τιμαρίθμου" της αγοράς κατοικίας-αρχικά- τους παρέδωσε την αγορά στο πιάτο. Ουσιαστικά αποδέχονταν de facto την εγκυρότητά τους και ουσιαστικά τους παρείχε την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή –άμεσα ή έμμεσα-να είναι εκείνοι που θα αποφαίνονταν για την τιμή μίας γκαρσονιέρας στον Κολωνό ή ενός δυαριού στην Επανωμή ή μίας μικρής μονοκατοικίας στα Ζαρουχλεϊκα της Πάτρας. Έτσι απλά, απέκτησαν τη δυνατότητα να διαμορφώνουν τις τιμές, αφού εκείνοι που έπαιρναν τις αποφάσεις αγνοούσαν (;) την αποτελεσματικότητα που θα είχε ένα τέτοιο όπλο... Γιατί αυτό το όπλο θα μπορούσε να διαμορφώνει κλίμα, προσδοκίες και ψυχολογία. Θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ως το ΜΟΝΑΔΙΚΟ εργαλείο για το πόσα θα έπρεπε να πληρώσει ένας Έλληνας για να αποκτήσει ένα σπίτι. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί όταν η τράπεζα έβγαζε το ίδιο σπίτι στο σφυρί. Θα μπορούσε να εφαρμοστεί για να βρεθεί η αξία του ενεργητικού της τράπεζας. Θα μπορούσε τέλος να διευκολύνει στον υπολογισμό των κεφαλαίων που χρειάζονταν σε επιχειρήσεις...διάσωσης. Θα μπορούσε κοντολογίς να επηρεάσει όλες τις εκφάνσεις της δραστηριότητας της χώρας, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. ΄Ετσι σήμερα-και- αυτό το υπερόπλο έχει περίοπτη θέση στο οπλοστάσιο των τραπεζιτών...