Για ποιά Ευρώπη;

Αυτή την ώρα, που Ιρλανδοί είναι στους δρόμους, το ερώτημα για το που πάει η ΕΕ και κυρίως ποιους εξυπηρετεί αυτή η νέα ΕΕ προβάλλει πιο επίκαιρο από ποτέ άλλοτε. Από τη συνθήκη της Ρώμης , όταν οι Ευρωπαίοι προσπάθησαν μπρός στο βάρος του ψυχρού πολέμου να αναθεωρήσουν τις βασικές επιλογές της εξωτερικής τους πολιτικής ,μέχρι σήμερα η Ευρώπη εμφανίζονταν ότι προσπαθεί να μετεξελιχθεί από μία γεωγραφική ενότητα σε μία πολιτική και οικονομική οντότητα. Ο στόχος μπορεί να ήταν κοινός αλλά τα κίνητρα αποδεικνύεται ότι ήταν εντελώς διαφορετικά. Αυτό άλλωστε αποδείχθηκε στην διάρκεια των 56 χρόνων.

Στην πορεία αυτών των ετών η διαδικασία ενοποίησης (;) βασίστηκε σε κάποιες σιωπηλές παραδοχές . Για παράδειγμα, στον κυρίαρχο οικονομικό και πολιτικό ρόλο της Γερμανίας αλλά και στον επικουρικό ρόλο της Γαλλίας . Αυτή η βασική επιλογή ανέτρεπε παραδοχές αιώνων στην ευρωπαϊκή σκηνή καθώς μέχρι και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο το βασικό διπλωματικό δόγμα της Γαλλίας ήταν ότι η Γερμανία αποτελούσε την βασική της απειλή. Τον 19ο αιώνα μάλιστα αποδείχθηκε ότι η συμμαχία του Ναπολέοντα του Γ΄ με την Γερμανία του Βίσμαρκ δεν ήταν παρά μία κίνηση στην παρτίδα σκάκι στην προσπάθεια του θεμελιωτή της γερμανικής ενοποίησης να προχωρήσει όσο το δυνατόν συντομότερα στο κτίσιμο μίας ενιαίας παντοδύναμης στην κεντρική Ευρώπη Γερμανίας.

Μία άλλη παραδοχή ήταν ο ρόλος των υπόλοιπων Ευρωπαίων στην δημιουργία του εμπορικού πλεονάσματος της Γερμανίας. Αν και πριν από ένα χρόνο η γαλλίδα υπουργός Οικονομικών σε μία συνέντευξή της είχε ορθά κοφτά πει ότι η ανάπτυξη της Γερμανίας οφείλεται στους άλλους ευρωπαίους που απορροφούσαν την παραγωγή τους, εντούτοις αποσιώπησε (;) ότι η πολιτική της οικονομικής εξάρτησης είχε ακολουθηθεί και στην διάρκεια του μεσοπολέμου με το περίφημο κλήρινγκ. Κοντολογίς ξέχασε να πει ότι η χρήση της οικονομίας ως βασικού συστατικού των κεντρικών επιδιώξεων της Γερμανίας δεν είναι κάτι καινούργιο αφού στο παρελθόν είχε εφαρμοστεί με στόχο την ενίσχυση του ρόλου της στην ηπειρωτική Ευρώπη.

Πρακτικά λοιπόν αυτά που ζούμε σήμερα είναι ιστορίες που έχουν ξαναπαιχθεί -με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και με διαφορετικούς τρόπους – με προφανή στόχο την εκγερμανοποίηση της Ευρώπης. Και ενώ οι Ευρωπαίοι έτριβαν τα χέρια τους για την γενναιοδωρία ,των συνεταίρων τους που οδήγησαν την ήπειρο σε δύο παγκόσμιους πολέμους , το Βερολίνο είχαν ξεκάθαρες προτεραιότητες : Δεν ήταν συνέταιροι αλλά Γερμανοί.

Αυτό προφανώς αντιλήφθηκαν οι πρυτάνεις της διεθνούς διπλωματίας Βρετανοί και αρνήθηκαν να ενταχθούν στο ευρώ. Τι και αν κάποιοι μίλησαν για ιδιορρυθμία . Τι και αν κάποιοι τους χλεύασαν για τον απομονωτισμό τους . Τι και αν κάποιοι τους χαρακτήρισαν ως ξεπεσμένους αριστοκράτες που αρνούνται να προσαρμοστούν στις νέες εποχές. Αυτοί φαίνεται ότι δεν είχαν ξεχάσει ότι από τα τέλη του 19ου αιώνα ο στόχος της Γερμανίας ήταν ο έλεγχος της ηπείρου αρχικά και των θαλάσσιων οδών προς τις κτήσεις στην συνέχεια . Και πως θα μπορούσαν να ξεχάσουν με τόσο βαρύ τίμημα που πλήρωσαν. Η απώλεια των κτήσεων και η εξάρτηση από τα ξαδέλφια τους ,αμερικάνους προκειμένου να αποτρέψουν αυτή τη προοπτική είναι μία πραγματικότητα που την «πληρώνουν» ακόμα και σήμερα . Φαίνεται ότι αυτοί ήταν οι βασικοί λόγοι που τους κράτησαν έξω από το ευρώ.

Σε όλο αυτό το παιγνίδι κυριαρχίας , η Ελλάδα φαίνεται ότι έπαιξε το ρόλο του «λαγού» καθώς οι ηγέτες της αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων . Για πιο λόγο;

Καταρχήν μπέρδεψαν την εσωτερική πολιτική σκηνή με την διεθνή πολιτική σκακιέρα θεωρώντας ότι με επιλογές του στυλ :«χρεοκοπούμε» , «οι προηγούμενοι έλεγαν ψέματα» μετέτρεψαν ένα διαχειρίσιμο οικονομικά και πολιτικά πρόβλημα σε άλλοθι επιβολής οικονομικού ελέγχου.

Στην συνέχεια δημοσιοποίησαν οι ίδιοι την δημιουργική λογιστική που ακολουθήθηκε από το 2000 μέχρι σήμερα δίνοντας όπλα σε εκείνους που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την κρίση ως εργαλείο πολιτικού ελέγχου.

Και ακολούθησε η εκχώρηση όλων των διπλωματικών όπλων που είχαν στο οπλοστάσιο τους. Δεν «κατάλαβαν» ότι το κόστος της Γερμανίας από την κατάρρευση του ευρώ ήταν πολύ μεγαλύτερο από το κόστος διάσωσης της οικονομίας μίας περιφερειακής ευρωπαϊκής χώρας όπως η Ελλάδα. Στην μία περίπτωση το ευρώ ήταν το εργαλείο για τον παγγερμανισμό που έχει πολύ μεγαλύτερο ειδικό βάρος από τα μερικά δισεκατομμύρια του χρέους. Ίσως εξαπατήθηκαν πιστεύοντας ότι απέναντι τους έχουν συνεταίρους. Ίσως αναζητούσαν μία σανίδα σωτηρίας …

Σήμερα , στην θέση της Ελλάδος βρίσκεται η Ιρλανδία και αύριο μπορεί η Πορτογαλία ή η Ισπανία. Το πιθανότερο όμως είναι να μη βρεθεί κανείς αφού η «πολιτική των κανονιοφόρων» που ακολουθεί η γερμανική Ευρώπη παρέχει πολύ ισχυρά επιχειρήματα για το πού μπορεί να οδηγηθεί μία χώρα όταν λέει ΟΧΙ. Ίσως να μη είναι τόσο τυχαία η δήλωση του βρετανού πρωθυπουργού για την παροχή βοήθειας στην Ιρλανδία. Το ερώτημα που ανακύπτει πλέον,  είναι αν θέλουμε μία τέτοια Ευρώπη. Μία Ευρώπη , που θα δουλεύει για την Γερμανία θα στηρίζει τον παγγερμανισμό και θα απεμπολεί αργά-αργά το ρόλο του ομότιμου συνεταίρου. Ίσως από την απάντηση σε αυτή την ερώτηση να προκύψει και το μεγαλύτερο διπλωματικό όπλο στην δυσοίωνα αυτή προοπτική που υπάρχει σήμερα.

ΥΓ: Κάποιοι θα αναρωτηθούν τι δουλειά έχει αυτό το άρθρο σε μία εφημερίδα ακινήτων. Η απάντηση είναι απλή: Η αρχή της επιβίωσης είναι η αντίληψη του περιβάλλοντος . Η αντίληψη αυτή παρέχει την δυνατότητα προσαρμογής σε αυτό που έρχεται...