Ο κόσμος αλλάζει

Η βιομηχανική επανάσταση έφερε στην επιφάνεια την έννοια του εθνικού κράτους καθώς από το 18ο αιώνα ξεκίνησαν οι προσπάθειες για την δημιουργία ανεξάρτητων κρατών που θα ήταν βασισμένα στην εθνική ταυτότητα. Η διαδικασία αυτή που κράτησε σχεδόν δύο αιώνες φαίνεται ότι σήμερα ανατρέπεται. Η χθεσινή απόφαση του κ Σαρκοζί , του οποίου η δημοφιλία βρίσκεται σε πτώση , να προχωρήσει σε περικοπές 11 δισ. αλλά και οι ανάλογες αποφάσεις της κυρίας Μερκελ που αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα αλλά και της νέας κυβέρνησης της Μεγάλης Βρετανίας φαίνεται ότι βάζουν -τουλάχιστον την Ευρώπη- σε μία νέα φάση. Πρόκειται για την υποταγή της στους δανειστές , δηλαδή σε αυτούς που έχουν τους πόρους να χρηματοδοτούν τα ελλείμματα τα διάφορα funds, τα οποία στην πράξη αποδεικνύονται πιο ισχυρά από τις εθνικές κυβερνήσεις. Κάποιοι αναγνώστες ίσως εκπλήσσονται για την λέξη "ισχυρά" αλλά η πράξη αποδεικνύει ότι απεικονίζει μία πραγματικότητα κεφάλαια αυτά , είναι ισχυρά για ένα και μοναδικό λόγο: επειδή κατάφεραν να υπαγορεύουν τους κανόνες του παιγνιδιού. Τώρα το αμέσως επόμενο ερώτημα που ανακύπτει είναι το ΠΩΣ. Είτε μέσω της εξάρτησης των ηγετών είτε μέσω της εξάρτησης των ηγετών είτε μέσω της εξάρτησης των οικονομιών. Στα μέσα του 2008 , ο γάλλος ηγέτης και η γερμανίδα ομόλογος του αλλά και ο επικεφαλής της ΕΚΤ εκτόξευαν μύδρους κατά των οργανισμών αυτών. Είχαν προχωρήσει μάλιστα και ένα βήμα παραπέρα κατηγορώντας τους περίφημους οργανισμούς αξιολόγησης του χρέους για το ρόλο τους στην οικονομική κρίση. Πριν λίγο καιρό έκαναν ανάλογες δηλώσεις. Είπαν μάλιστα ότι υπάρχει ανάγκη για την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού οργανισμού αξιολόγησης του χρέους. Στη πράξη όμως όχι μόνο δεν παρεμβαίνουν προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη διεθνή κλίκα των δανειστών αλλά υποτάσσονται στις βουλές και στις επιταγές τους προσαρμόζοντας την πολιτική τους σε αυτές τις βουλές... Τι σημαίνουν όλα αυτά ; Πολύ απλά ότι τα εθνικά κράτη ακόμα και τα πιο ισχυρά εκχωρούν-υποχρεωμένα ή όχι δεν έχει τόσο σημασία- το δικαίωμα να ακολουθήσουν μία διαφορετική οικονομική πολιτική καθώς οι ηγέτες τους(;) δεν είναι διατεθειμένοι να συγκρουστούν με αυτούς που... δανείζουν. Ακόμα και κάποιες δειλές προσπάθειες για την καθιέρωση φορολογίας στις μεταφορές κεφαλαίων έπεσαν στο κενό αφού η πρόταση αυτή που είχε πέσει στο τραπέζι από τον Λαφονταίν-τότε υπουργός-χάθηκε μέσα στο δαίδαλο της οικονομικής διπλωματίας και μαζί με αυτές και ο γερμανός πολιτικός βρέθηκε στο περιθώριο. Το χειρότερο απ΄όλα είναι ότι η ομηρία αυτή έχει και το κατάλληλο θεωρητικό υπόβαθρο αφού νομιμοποιείται από τις περισπούδαστες ρήσεις αδιαμφισβήτητου κύρους οικονομολόγων οι οποίοι δίνουν το θεωρητικό άλλοθι. Αναζητείστε τις δηλώσεις των κ.κ Στιγκλιτσ , Ρουμπινί και άλλων επώνυμων καθηγητάδων για να διαπιστώσετε του λόγου το αληθές. Εκεί βρίσκεται κρυμμένη και μία άλλη μεγάλη αλήθεια για την παγκόσμια οικονομική και πολιτική σκηνή: η έλλειψη πειστικού , τεκμηριωμένου λόγου και αποδεκτού λόγου από εκείνους που υποστηρίζουν την εφαρμογή μίας διαφορετικής πολιτικής. Πριν λίγα χρόνια ένας έγκυρος δημοσιογράφος είχε προσπαθήσει να καταγράψει όλες τις ιδεολογικές απόψεις για την παγκοσμιοποίηση μέσω της βιβλιογραφίας. Διαπίστωσε την ουσιαστική αδυναμία του ευρωπαϊκού πνεύματος να διαμορφώσει, να προβάλλει και κυρίως να διαδώσει την εναλλακτική πρόταση αλλά και κριτική σκέψη για το νέο status . Μετά από πολύχρονη αναζήτηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο πιο τεκμηριωμένος πολιτικά και θεωρητικά λόγος κριτικής και αμφισβήτησης προέρχονταν από τον κ. Σόρος!!! Φυσικά , οι συγκρίσεις με τους θεωρητικούς της περιόδου 1960-1980 όπου φωτεινά πνεύματα όπως ,ο Σαρτ, ο Αλτουσερ, ο Μαντελ, ο Αμιν , ο Γκαλμπρεηθ, ο Μαρκούζε ,ο Καστοριάδης ,..διατύπωναν , πρότειναν και τεκμηρίωναν μία διαφορετική πολιτική σκέψη και πρόταση μόνο μελαγχολία μπορούν να προκαλέσουν. Έτσι λοιπόν σήμερα , η παγκόσμια κοινότητα φαίνεται ότι οδεύει σε μία συγκλονιστική πολιτική , οικονομική και κοινωνική αλλαγή χωρίς να υπάρχει ούτε πολιτικός αλλά ούτε και θεωρητικός αντίλογος. Που οδηγούν αυτές οι διαπιστώσεις;